Złożyli broń ciężką na młodzieńczy kark
pod srebrnym karabinem nogi się ugięły
i padli pod świerkiem konali na wznak
nad ich grobem huk strzałów wył a nie syreny

Pewnie nucili nieraz pieśni przy ognisku
i zdarzało im się pozostawać dziećmi
patrzyli sobie w oczy tak jak zwykli ludzie
a nie bohaterowie na krawędzi
losu

Wspominał ich ojciec wspominała matka
jak synów jak drzewa jak rodzinny dom
i rzeka cienista która przepływała
na wskroś na przekór tajemniczym snom

Poszli na ciężką wojnę z srebrnym karabinem
a nogi mieli słabe i ramiona słabe
zamglone nadzieją tak jak wiejskim dymem
co nad domem przeleciał wraz z łabędziem białym

Smutno było wtedy krowy nie ryczały
nie pasły się owce za słoneczną chatą
tylko wspomnienia tak gęsto zostały
przeszyte jak promień przezroczystą strzałą

Złożyli broń ciężką na młodzieńczy kark
pod srebrnym karabinem nogi się ugięły
i padli pod świerkiem konali na wznak
nad ich grobem huk strzałów wył a nie syreny

[26 sierpnia 2008 r.]