Za każdym razem, gdy się witam,

widmo pożegnań psuje nastrój.

Miesza mi szyki, w zębach zgrzyta,

w kinie, na dworcu, czy przy ciastku.

W tym jednostajnym marszu życia,

żegnam się listem albo ręką,

beczułką dziegciu do przepicia,

wierszem, milczeniem, lub piosenką.

Żegnają dawne dobre czasy;

bezpardonowo, bez pytania,

choć człowiek nie jest wcale łasy,

na - z tym co dobre - pożegnania.

Krzyżyk na drogę, bye, bądź zdrowa,

i człek na nowy tor skazany.

Śpiewa się gromka bosanova.

W mojej krainie. Przeżegnanych.

RC May 2013