Tym razem smutno-przejmujący wiersz, Gipsy.
I chociaż jest jakby pewien dystans, a raczej próba jego zachowania, to jednak trąbka mówi wszystko.

Może by ją tak trochę jeszcze podkreślić?

- a trąbka znów gra pierwsze skrzypce?

Przy okazji:
- wsiąka/w przeciągach/zabłąkał/trąbka - jednego wewnętrznego rymu bym się pozbyła, dając "w przeciągu".

Aha:

- podniosłe szepty i... w ogóle - bez spacji przed wielokropkiem.


Po przecinku mała litera, ale tutaj w ogóle on nie jest potrzebny:
- pustką przepełniona i tylko trąbka...

Podoba mi się, że wiersz nie jest przepełniony nadmiernym emocjonalizmem.
Przez to robi większe wrażenie.

Serdeczności

- a gdyby tak odciążyć z inwersji chociaż pierwszą strofkę? Hę?

Zimny poranek wsiąka w płuca,
mgły się zwiesiły zawiesiście,
w przeciągach się zabłąkał smutek,
trąbka zagrała pierwsze skrzypce.


- spójrz: nic nie zmieniam. Pozbywam strofkę inwersji.

- drugą też bym podrasowała, bo drzew szkielety znów trącą myszką

- trzecia jest piękna.

Tak w ogóle przy liryce funeralnej trudno się włazi z butami w poetykę, więc wybacz.
Weź buziaki i kondolencje:

Schylone głowy. Na kobiecych
zdobione rosą - czarne tiule,
zapach wilgoci i bukiety,
podniosłe szepty... i w ogóle.

Pozdrawiam,

z.