Piękny i melancholijny Twój wiersz. Do tego jakoś, za sprawą snu i miękkich wielokątów, skojarzył mi się z Dalim, i z ponurą dalą za oknem też. To my się nie dajmy tej dali! Pozdrawiam z tchnieniem pozytywnej energii

Kasiu,

nie można "wydłużyć" wersu, bo wersy 1-3 w każdej strofie liczą po 11 zgłosek. Tak musi zostać.
Wiem, co powoduje wrażenie zachwiania rytmu: Każdy czwarty wers jest napisany dwunastką z zupełnie innym rytmem.
Zapewniam, że jest równiutko.

Bardzo dziękuję za komentarz i uznanie.

Serdeczności,pozdrawiam,

z.

Gipsy,

dziękuję i pozdrawiam,

z.

Gwiazdo,

jeszcze raz dziękuję. Tak: Liczę do trzech (dni) i jeśli się nie pokaże, wynoszę się do ciepłych krajów

Buziaki.

Takie wiersze zawsze wzbudzają we mnie myślenie. Treściowo bardzo mi się podoba, tymi przenośniami stworzyłaś doskonały liryczny klimat pozdrawiam

Dwa pierwsze wersy i dwa ostatnie głęboko dotykają. Nie twierdzę, że reszta przechodzi bez echa, bo tak nie jest, ale te cztery są tak wymowne, że się do mnie przycisnęły i tkwią przytulone.
Ładne też jest "wyczerpane łoże", które podsuwa refleksy skojarzeń i sugestywnie podpowiada obrazy do odczuć.
A sen otwiera tutaj ramiona na dopowiedzenia... Wiele w sobie skrywa niedośpiewanych przez życie wrażeń... Z jednej strony - wybawienie, oddech, spełnienie; z drugiej - mówi, ile nas ominęło albo ile już nie wróci, ile już się nie stanie... Przebudzenie może być koszmarem.

Pozdrawiam księżycową iskrą.