Ojej, jaki konwaliowo-smętny nastrój... Pięknie ubrałaś wiersz i odczucia w owe delikatne, białe kwiaty. Aktualnie to mi się kojarzą z piosnką pewną (Słyszę, jak konwalie kwitną na łące A.M.J.). Oczywiście obrazek otwiera się ładnie subtelny, kwietny. Ale wiadomo, że pod tym kryje się dużo więcej.
Księżyc kuli się pod kocem - oj, oj, jak ślicznie.

w liściach pod konwalią zadrży biała łza,
jak dzbanuszek, filiżanka na herbatę. - baaardzo obrazowe.

idę spać a za mną dzwonki ścina śmierć. - a tutaj bym dodała przecinek przed "a"

Zaplotłaś z konwalii wdzięczny wianek, choć nie w wiosennej atmosferze...


Pozdrawiam z Księżycem wyskakującym spod koca.