Szczęście

Najtrudniejsze jest pierwsze zdanie, więc je pomijam.

Zacznę od końca.

„Wszyscy zginęli.”

Albo nie. Zacznę od innego miejsca.

„Wydawało się że nikt nie zginie.

A jednak.

Wszyscy zginęli.”

Nie był to dobry pomysł. Zacznę pomimo wszystko od początku.

„Personowie byli szczęśliwą rodziną.

Szczęścia dopełniła nowa praca Billa, która pozwoliła mu już wkrótce zamieszkać wraz z rodziną w ekskluzywnej, doskonałej pod każdym względem, posiadłości.

Wspaniałe poranki, w nowej, wspaniałej okolicy, mogli oglądać przez wspaniałe, niemalże renesansowe ( wielkości wprost niewyobrażalnej ) okna, smakując każdy wpadający przez nie promyk słońca.

- Bill, jest cudownie – mawiała Jane każdego ranka.

Jane była żoną Billa już od piętnastu lat.

Podobnie Bill.

Ich ukochana córeczka Kate, była ich córką od dziesięciu lat.

Podobnie było z Tomem, ich ukochanym synem.

- Tatusiu, jest cudownie – mawiał Tom wychodząc każdego ranka do szkoły.

- Wiem synku – odpowiadał wtedy Bill i zaraz dodawał – a teraz zmykaj mój tygrysku, bo się spóźnisz do szkoły.

- Już idę tatusiu – rzucał wtedy Tom i całując ojca w policzek mówił – kocham Cię.

- Ja też – odpowiadał Bill.

- Mamusiu – słychać było zwykle w tym momencie w salonie.

To słodka, mała Kate przekomarzała się z Jane.

- Jest przecudownie.

- Nie mój cukiereczku, jest przeprzecudownie.

- A wcale że nie, jest przecudownie mamusiu.

- Słodka mała – myślał wtedy Bill.

Wydawało się, że nikt nie zginie.

A jednak.

Wszyscy zginęli.”