Rzępoli w bukiecie, jazgocze w bigosie,
a jęczy, gdy słać chcę uśmiechy.
To skrzypi, to zgrzyta, to kwiczy jak prosię,
(a płuca przepastne jak miechy)!

Rzężący decybel, co wwcierca się w czaszkę,
(zagłusza najzdrowszy rozsądek)!
Ja raczej - szept fiołków, tiul mgieł, adamaszki.
Nie dla mnie Jerycho i trąby!

Gderanie, smędzenie i chamska muzyka,
zżerają wnętrzności jak gryzoń,
nie sposób myśl sklecić w tych skargach i krzykach!
Uciekam na łąkę. Jak Dyzio.

To altem, to basem, to w forte - obcasem,
w niewolę mnie bierze tubalnie.
Przygniotło, zdusiło i zmogło hałasem
i włazi pod czerep nachalnie.

Zabijać chce tembrem, podduszać wibratem,
w mózg wciskać opiłki narzekań.
Dźwiękowy oprawca, co stał się mym katem.
A kiedyś - przyjaciel człowieka...

RC June 2013