Siedzę i rozmyślam. Nie mogę uchwycić sedna ani jednej kwestii perszingującej mi po głowie. Nie potrafię podczepić się do żadnego konstruktywnego podszeptu mojej mózgownicy. Dlaczego - pytam samą siebie - w tym pędzie codziennym umysł staje się tak niespokojny? Przecież mam jakieś plany, zamierzenia, do których oswajam otoczenie i wszystko wskazuje, że jestem na dobrej drodze do ich realizacji. Skąd więc to zniecierpliwienie? Skąd to spaghetti zwojów mózgowych? Czy to strach przed nieuniknionym pędem czasu wprowadza ADHD do moich myśli?
Opanowanie i spokój. To pojęcia dla mnie nieobce, jeżeli mówimy o pozorach (jednak) mojego codziennego zachowania. I tu pomyślę (znowu), jakże mylne czasami może być pierwsze wrażenie. Spotykamy, nazwijmy to w uproszczeniu, osobę. W pierwszym odruchu analizujemy wygląd, zachowanie, gestykulację. Spoglądamy na twarz i wiemy już, czy dana osoba budzi naszą sympatię, czy awersję. Mówimy sobie: tak, ten gość jest konkretny, inny to raptus, a z tamtym nie będę się chciał zadawać. Ale czy nie wprowadzamy się sami w naszej oceny pułapkę? Tu wrócę do myśli pierwszej, do ciągu myśli i sama sobie potwierdzę i zaprzeczę. Wyposażeni we własne, subiektywne postrzeganie, które tylko w jakimś stopniu potrafi ocenić intruza, który stanął na naszej drodze, za nic nie jesteśmy w stanie uniknąć błędów pozorności. A kimże jest człowiek? Istota kształtna, niejako z tytułu myśląca, przyobleczona w okładkę dla ukrycia wstydu, nosząca bagaż wszelakich doświadczeń. A może pusta, zainteresowana jedynie najprostszymi przejawami życia, bytem, konsumpcją? Czy wyjałowiona, zmęczona prozaiką codzienności, lub zniszczona nazbyt częstym pokonywaniem przeszkód; kłodami, które od prapoczątków los nam stawia pod stopy? Kimże jest?
Programujemy samych siebie do celów wzniosłych. Do wspinania się na wyżyny i przeskakujemy z dziedziny na dziedzinę znakiem samodoskonalenia. I rezultatem będzie zmęczenie, czy dowartościowanie w gąszczu nie-akceptacji?