- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później. - Znowu poczta głosowa. Zrezygnowana, zostawiam wiadomość:
- Tęsknię, chciałabym cię zobaczyć. - Nigdy nie byłam dobra w monologach. To trwa już tak długo...

- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później.
- A tu jak zwykle ja. Gdybym tylko miała możliwość cię spotkać, opowiedziałabym ci tyle historii, mam w głowie tak-cholernie-dużo-gówna. Potrzebuję rozmowy, a nie rzucania grochem w ścianę.

- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później.
- Jest środa, nie widziałam cię od dwóch tygodni. Wróciłam do pracy, podobno ma mi pomóc, „zrobić dobrze”. Nie chcę za każdym razem mówić ci, że tęsknię, ale to smutna prawda. Będę dzwonić, aż minie...

- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później.
- Dawno nie dzwoniłam. Już ponad miesiąc. Marcin, cholera, wróć do mnie. Zmieniłam się, wiesz? W ogóle ostatnie zdarzenia poprzestawiały cały mój świat, nie wiem gdzie czego szukać. Niektórzy radzą mi zmianę otoczenia, ale nasze mieszkanie potrafi koić, chociaż na chwilę. Sypiam w tej durnej koszulce z Dexterem, ale twój zapach już chyba z niej zniknął.

- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później. - Nigdy o tym nie myślałam, ale ten nagrany głos jest taki pewny, słychać w nim uśmiech. Mój się łamie.
- Hej... Tu Zośka. Pewnie już nikt do ciebie nie dzwoni, prawda? Chciałam ci tylko powiedzieć, że twój ulubiony kaktus nie żyje – nie sądziłam, że można go zasuszyć. Tęsknię. Trzymaj się.

- Tu Marcin. Nagraj się lub zadzwoń później. - Lubię dzwonić pod ten numer, bo mogę przez mikrochwilę mieć wrażenie, że jesteś ze mną. Ciekawe, kiedy operator udostępni go komuś innemu... Wiesz, ten kaktus odżył. Przez chwilę chciałam go przynieść na grób, ale twoja matka by się obraziła. W gruncie rzeczy i tak nie rozmawiamy, ale... Tęsknię. Przyjdę tu w sobotę.