Stanisław wrócił z działki rozdrażniony bardziej niż zwykle. Ciepnął koszyk z czereśniami pod ścianę i ryknął w kierunku kuchni.

- Kryśka! Listonosz był?

- Był, był, przyniósł rentę.

- No! Wreszcie jakaś dobra wiadomość – burknął do siebie. Od miesiąca chodził rozjuszony, bowiem jedyna córka, oczko w głowie,  sól  ojcowskiej ziemi, rzuciła mu w twarz, że jest tyran i bezbożnik.  A przecież  tylko chciał, żeby poślubiła Zenka zza rzeki, co by przez święty węzeł połączyć też grunty orne.  Jednak latorośl miała inne plany. Nie zamierzała całe życie gmerać w gnojówce, a tym bardziej w  rozporku obleśnego kawalera, więc  po karczemnej awanturze, spakowała walizkę i wsiadła w pierwszy PKS do Łodzi.

- Stasieczku, nie uwierzysz. Kartkę jeszcze dostalim.

- Na święta? W czerwcu?

- Głupi? Od Jadzi!

-  Nie znam żadnej Jadzi – odparł. 

- Chyba chce zgody.

-  Wyjdzie za Zenka?

- Nie wiem, nie odbiera telefonu. Tylko  kartkę przysłała.

- To żart jakiś? – zawyrokował Stanisław, po czym rozsiadł sie przed telewizorem i zażądał kolacji. Zamiast kanapek Krystyna przyniosła mu pocztówkę.

- Sam zobacz.

Kartka przedstawiała tonący w zieleni obrazek, na którym wśród roślin stała ławeczka. Na niej siedziała dziewczyna, wpatrzona w głęboko wykopaną studzienkę. Całość pejzażu  rozświetlało ostre słońce. Na odwrocie niezgrabne  pismo stanowiło:

"Kochani. Tęsknię. Przykro mi.”

 - Kryśka, skąd to przyszło?

-  Z Łodzi. Adres jest – odpowiedziała.

- Z Łodzi? Dawaj to!

Stanisław wziął długopis, namazał na całej przekątnej pocztówki „CHUJ CI W DUPĘ” i dał Krystynie.

- Wsadź w kopertę i odeślij jej.

- No co ty?

- A, sam odeślę! –  Po czym ubrał się i poszedł na pocztę.

TRZY DNI PÓŹNIEJ

- Stasiek, nie uwierzysz! – zawołała zapłakana Krystyna, gdy tylko mąż przekroczył próg mieszkania.

- Co, znowu pocztówka?

- Nie! Jadzia dzwoniła!

- Hę? Kartkę dostała?

- Dostała. Powiedziała, żebyś się czasem zastanowił, bo wykrakać łatwo.

- Co wykrakać?

- Zgwałcili ją, jak wracała z nocnej zmiany…