Każda zwrotka mogłaby być osobnym wierszem. Tyle tu lirycznego materiału, że ciężko mi pomieścić go w jednym utworze.
Czas odrodzenia - wczoraj znowu byłam w kinie na pewnym filmie, i znowu próbuję wskrzesić w sobie wyższy stopień wrażliwości na obietnice życia, niezwykły dar nadziei.
U Ciebie wiele zakotwiczenia w przeszłości, a jednak Julia nie porzuca marzeń. W głębi Twojego tomiku i w nowych "Juliach" dudni nadzieja.
I dlatego kocham ten cykl. Od pierwszego wejrzenia. Pisz dalej, choćby ku pokrzepieniu kolbertyniego serca

Gawiazdeczko, to piękne, że te papierowe się jeszcze zdarzają, ja ostatnio napisałam też, bo wypadało w taki sposób podziękować pewnej osobie i przyznam się do kilkakrotnego przepisywania, bo małe potknięcie zostawiało ślad. A przecież kiedyś nie zwracałam aż takiej uwagi na równe rządki liter. Zmieniło się. Dziękuję serdecznie, że zaglądasz i czytasz. Pozdrawiam pogodnie.

Kolbertyno, dziękuję. Chodził za mną inny temat, z kamienicami w tle, starą ulicą, a kiedy usiadłam z Julią, lipy nie dawały spokoju. Zdominowały czas i zaczęły się wspomnienia. To drzewo symbolizuje nadzieję, ma nie poddawać się piorunom, jest wpisane w kobiecą naturę, rzeźbiarzom serdecznie układa się pod dłutem… Bardzo jestem wdzięczna, że tak pięknie odbierasz Rozmowę z Julią. Serdeczności zielonością miasta.

Zolu, chwilami mam wrażenie, że Julia nosi długą suknię i wisiorek z kamelią, tyle w niej powagi, co i delikatnego poczucia humoru, a świata swoich rekwizytów czule strzeże. Co do zegara, miałam chwilę niepewności, już się pojawił w Julii, a że w poezji już motyw poważnie nadużyty, próbowałam szukać innego. Jednak został. Moje wakacje też zaczynały lipy przy posiadłości dziadków. Wspomnienia wciąż budują obrazy, znajome, ale dziś ubrane w nowe emocje, siłą która przez lata dzień po dniu stwarza Julię…
Dziękuję, że czytasz, serdecznie pozdrawiam, pachną lipy, a w mieście, w którym się urodziłam jedna z głównych ulic nazywa się Lipowa.

Al, dziękuję, że nie przechodzisz obojętnie, czytasz, a komentarzami dodajesz Autorce wiary w sens opowiadania w takich właśnie obrazach. Pewnie wiesz, jak bardzo się wiercę, aby pewnego dnia Julia namalowała dłuższą opowieść… prozą.
Pozdrawiam wakacyjnie; polskim chabrowym latem.

Witaj Julando. Ech, tyle już dobrego napisano o tym co piszesz.....W tych tekstach można poczuć pełnię kłosu, zasmakować wybrzeży oceanu.....rozkoszować się uchylonym. Pozdrawiam serdecznie.

Julando, mój komentarz będzie odnosił się zbiorczo do Twoich "rozmów z Julią".
Czytając je widzę, że wypracowałaś sobie pewien poziom, poniżej którego nie schodzisz, jest w tym przemyślana koncepcja, pewien klimat i jest raczej dobrze, chociaż czasami opisy i refleksje są zbyt rozwleczone i gdzieniegdzie ocierają się o banał.
Nie zaskakujesz też raczej specjalnie niczym, unikasz eksperymentów. To taka poezja nieco zachowawcza, ostrożna, dobra, ale nie wybitna, przynajmniej w moim odczuciu. Myślę, że taki masz styl i już tego będziesz się trzymała.
Pozdrawiam