Całe nieszczęście zaczęło się, gdy zmarł sędziwy i mądry król krainy miodem płynącej, że aż strach, choć przesłanki odnajdujemy już niewątpliwie wcześniej w postaci martwego kota lub utopionej świnki morskiej.

Jak już się domyślamy, rządy przejęła córka. Urocza, schludna i dobra; dobra… aż cholera bierze na to wspomnienie. Jej anielskość była wszechogarniająca, jak też litość dla wszystkich i wszystkiego. Gdziekolwiek spojrzały oczy, łzawiły ze współczucia, a czyje - to dopowiecie sobie na koniec.

Mottem nowych rządów była przeurocza i jakże przeklinana później myśl: Nie może być normalnie, musi być cudownie. Oczywiście pospólstwo szukające rozrywek po karczmach i oberżach zaraz skandowało toasty, ale przed „cudownie” wstawiając słowo „kurwa”.

Królewna i jej zacność doprowadzały wszystkich i wszystko do rozpaczy. Unikały ich zwierzęta, psy kuliły ogony, a pająki wolały się nie mieszać. Ludzie chyłkiem umykali z zamku, ale najgorzej miały fruwaki. Władczyni, widząc ich niedolę pewnego burzowego wieczoru, wybudować szybko kazała wielką manufakturę, gdzie zaczęto szyć sztormiaczki dla ptaków. Pomimo szybkiego rozwiązania problemu spadających na oczy kapturków biedactwa rozbijały się o drzewa, skały, i nawet drobnoustroje, choć to udowodniono dużo później.

Nie zdzierżył tego dłużej stary przyjaciel jej ojca, srogi czarodziej. Zarzucił długą brodę za ramię i pomaszerował dziarsko do panienki, a znając królewskiego serca ciche pragnienia, wprost zapytał, czy chce być długowieczna.

Dziewczyna, szlochając z wdzięczności, w drzewo zamieniać się poczęła.

Przez pięćset lat ni pożar, ni piorun męki nie skrócił, a korniki opuściły las. Drzewo odwiedzają już tylko młode kobiety przed zamążpójściem, by w dziewiczych całunach przestrogi zaznać, co nastanie, gdy mężów hołubić będą głupio, pomyślunkiem zbyt wielkim się nie wykazując.