Niemal każdy człowiek pragnie miłości, jednak w poszukiwaniu tego szczęścia, wielu z nas popełnia zasadniczy błąd: – szuka miłości dla siebie! Jest to dość powszechne zjawisko w sferze stosunków - zarówno pomiędzy partnerami, jak również w życiu rodziny. Jest wiele wymagań, których spełnienie decyduje o tym, czy posiedliśmy we władanie tę wyjątkowo cenną i pożądaną wartość, czy tylko żyjemy w świecie pozorów, albo - jak to nazwał ks. dr Marek Dziewiecki – imitacji miłości, czyli zachowań, które uchodzą za miłość, ale nie spełniają jej podstawowych wymagań bezinteresowności i bezwarunkowej wzajemności.

Pozory, jak wiemy, oszukują i zazwyczaj poznajemy je po skutkach.

Brak miłości - albo jej uboga natura, pozwala dostrzec prawdziwe oblicze niejednego człowieka, co trafnie ujął nieznany mi autor tekstu utworu pt: „Potęga miłości”

Inteligencja bez miłości czyni cię przewrotnym,

sprawiedliwość bez miłości czyni cię nieugiętym,

dyplomacja bez miłości czyni cię hipokrytą,

bogactwo bez miłości czyni cię sknerą,

a piękność bez miłości czyni cię zabawnym,

jak również modlitwa bez miłości czyni cię fanatykiem

Imitacje miłości przybierają wiele form. Jedną z najczęściej spotykanych jest jej warunkowość. Nietrudno sobie wyobrazić, jakie warunki stawiają pomiędzy sobą pozornie kochający się dorośli ludzie, ale już forma miłości warunkowej

w stosunkach rodziców z ich dziećmi może być bogata w konsekwencje. Często zdarza się, że niektórzy rodzice pragną realizować w swoich dzieciach, swoje niespełnione aspiracje. Zamiast pomagać im w znalezieniu własnej drogi – wywierają naciski, by budować zainteresowania i osobowość na wzór swoich własnych, niezrealizowanych nadziei.

Stosowanie rożnych nacisków i oczekiwań pod pozorem miłości, stawia pod znakiem zapytania wszystkie intencje, którymi kierują się strony wobec siebie. Pojawia się troska i deklaracje miłości, ale są to zabiegi jedynie pozo rne. Uczucia - jeżeli prawdziwe - nie są motywowane, a jeżeli są nieprawdziwe, to są one warunkowymi

i planowymi zamierzeniami. Stosuje się tu – o czym pisze wspomniany wcześniej ks. dr Marek Dziewiecki - dwa podstawowe działania:

• pierwszy, to przekonanie, że miłość powinna ograniczać się jedynie do wyrozumiałości i tolerancji wobec słabości drugiego człowieka.

Pamiętamy jeszcze słowa piosenki Hanki Ordonównej: „Miłość ci wszystko wybaczy”. Mamy tu przykład przekonania, że jeżeli ktoś naprawdę kocha, to nie stosuje wobec winnego żadnej kary.

- drugi pogląd zakłada, że błądzący człowiek może poprawić się jedynie przy stosowaniu kary.

Ma to ogromne znaczenie w procesie wychowania, a także we wzajemnych stosunkach dorosłych ludzi, budujących sobie pozycję w środowisku.

Tymczasem właściwa postawa wyraża się w unikaniu takich skrajności, wszak kara w potocznym rozumieniu tego słowa, stanowić może element zemsty. Jednakże bezgraniczna tolerancja słabości drugiego człowieka, niesie w sobie z kolei - ryzyko wystawiania go na niebezpieczeństwo i pokusę zadowolenia się tym, co jest łatwe

i nie stawiające wymagań, a u dzieci - w dorosłym już ich życiu - zabraknie zdolności do ofiarności, hartu ducha i wewnętrznej wrażliwości.

Z takimi zagrożeniami wiąże się poruszany tu problem miłości pozornej – miłości na własny użytek. W stosunkach partnerskich będzie to czerpanie w szerokiej gamie osobistych korzyści, w stosunkach zaś z dzieckiem – bezgraniczne poświęcenie się, ale w domyśle - zaspakajanie własnej potrzeby kochania i bycia kochanym...

W konsekwencji przynosi to szkodę obu stronom. Dzieci są zmęczone nadmierną opieką, a rodzice dostrzegają, że tracą kontakt emocjonalny z dzieckiem... „ przecież niczego mu nie brakowało, a tu taka niewdzięczność!”

Właśnie w tym tkwi problem, że miłość pozorna zawsze nosi w sobie element transakcji. Kochajmy więc, lecz nie czyńmy z uczuć przedmiotu lichwy – mawiał Seneka i przestrzegał, że człowiek, który dając spodziewa się zapłaty – zasługuje na oszukanie.

Dariusz Spanialski