No tak, Szamanko, podsycanie wyobraźni to Twoja specjalność. Nie wiem jak to robisz, ale ja, czytając Twoje teksty, za każdym razem przenoszę się i w czasie i w przestrzeni. Fundujesz mi piękne podróże. Za każdym słowem, a nawet między nimi, czai się jakiś obraz, jakaś emocja, coś, co sprawia, że tak naprawdę widzę więcej niż jest napisane. Zazdroszczę Ci tej umiejętności.
Zastanawiam się czy jesteś dorosłą Julenką, czy spaloną na stosie szamanką.

Pozdrawiam serdecznie

Przez cały czas myślałam sobie, że to niewykonalne. Że dróg jest zbyt wiele, żeby dać radę objąć to małym opkiem. Im więcej ich otwierałaś, tym bardziej byłam przekonana, że będę stękać, bo nie zobaczę początku ani końca, tylko jakiś zaczyn do dłuższej historii albo wyrwany ze środka narząd. I zaskoczenie. Bo ostatnie zdanie świetnie spina to w całość i każe resztę sobie dośpiewać według potrzeb. Autor umywa jakby ręce, mówiąc: wiele można by o tym powiedzieć, ale już mi się nie chce. I słusznie. Bo czasem wystarczy rzucić tylko przynętę.

No i na koniec trochę korzeni, o które się potknęłam:

Droga rozchodziła się bez zapowiedzi, prawie znienacka. Trzy, różnej szerokości asfaltowe wstęgi wdzierały się wgłąb zarośli i drzew, i każda z nich rozpływała się gdzieś w szarzyźnie nieokreślonej dali. Były to bardzo stare drogi, nadgryzione czasem i już rozsypujące się w proch obrzeża /szyk: stare, nadgryzione czasem drogi i rozsypujące się w proch obrzeża/ świadczyły o tym, że nikomu nie były one ważne /dla nikogo nie były one ważne/. Zapewne od lat nie dotknęła ich ludzka stopa i tylko korzenie wielkich drzew, w swoim uporze parcia ku słońcu, znaczyły je zygzakami spękanych ran. Przypadkowy wędrowiec nie napotka w tym miejscu drogowskazu, najmniejszej nawet wskazówki, gdzie się znajduje i dokąd drogi prowadzą, może jedynie wyobrazić sobie, co go czeka na końcu każdej z nich /zbędne/. Oczywiście jeżeli wyobraźnia jego wystarczająco się rozwinęła, a intuicja przechodzi czasami w jasnowidztwo. Wtedy zrozumie, że miejsce to od zawsze było wyjątkowe i ciągle jeszcze unosi się nad nim tajemnica przeszłości.

Jedna z dróg, prawie niewidoczna spod ciągle nawiewanych liści(,) butwiejących już ze starości dębów, była niegdyś krętą, wesołą ścieżyną(,) prowadzącą do chatki przedziwnej szamanki (zapewne praprapra..../trzy kropki/ babci Julenki). Przedziwnej, gdyż innej niż wszystkie. Niczym nie przypominała ponurej jędzy, starej zielarki, /bez przecinka/ czy też złośliwej wiedźmy z dorodnym pypciem na nosie i kołtunem czarnych włosów pod przepoconą chuściną. Była jak czysty motyl, jak płatek jasnego kwiatu i /dałabym przecinek zamiast "i"/ jak poranny szept. Do szaleństwa kochał się w niej opat z sąsiedniego grodu, lecz gdy urodziła podobne do siebie dziecię, prześliczną, jakiej do tej pory świat nie widział dziewczynkę, rozkazał spalić szamankę na stosie. Lecz gdy wpatrywał się w płomienie i przezroczy(sty) dym unoszący jej /zbędne/ duszę ku niebu, wił się w męczarniach niespełnionych żądz, że to nie on był ojcem, a przedtem kochankiem, i że wraz z jej odejściem stracił na zawsze i swoje życie. Po paru tygodniach kazał także zaorać ścieżkę i zrównać z ziemią chatkę, ponieważ lud zaczynał bajać o niepokalanym poczęciu i cudownych właściwościach popiołu ze stosu.

Druga droga była niegdyś traktem rozdzielającym posiadłości dwóch zaprzyjaźnionych rodzin. Od wiosny do jesieni dwóch pastuchów gnało tędy krowy na soczyste pastwiska i nieważne, który z nich piękniej grał na wierzbowej fujarce, nie zazdrościli sobie, ponieważ żyli w pokoju. Podczas świąt, /bez przecinka/ korowody bogatych karoc dowoziły znamienitych gości - ( )dobrotliwych i łaskawych, sypiących jałmużną, i nieważne było(,) w której posiadłości odbywały się proszone obiady, rauty i bale, gdyż słowa "co moje, to twoje" stanowiły od zawsze podstawę tej wyjątkowej przyjaźni.

Do czasu.

Trzęsienie ziemi, nagłe i przerastające wyobrażenia, wywróciło wszystko na opak, poszarpało knieje i trakty, zmieniło bieg rzeki, pory roku, /bez przecinka/ i wypluło ze swojego /z wnętrza/ wnętrza, /wywaliłabym przecinek/ znane tylko z legend, /tu też/ druidzkie amfory pełne czarodziejskich trunków nieśmiertelności. Zaczęły się więc spory o nieśmiertelność właśnie. I walka na śmierć i życie. Dziwnym trafem, pomimo obfitego używania trunków, nikt tych sporów nie przeżył. Nawet wierzbowe fujarki straciły głos.

Trzecia droga była wynikiem jednego z planów pięcioletnich, bardzo długo budowana(,) także przy pomocy młodzieży z okolicznych szkół, która wprawiając się w czynach społecznych, całymi miesiącami przesypywała piasek z kupki na kupkę, a potem z powrotem, co owocowało dobrymi ocenami z wychowania i dodatkowymi punktami w kwalifikacjach na ewentualny wyjazd z hufcem pracy do któregoś z bratnich krajów. Ta droga niszczała najszybciej i ciągle jeszcze w pęknięciach asfaltu można było znaleźć kapsle po tanim piwie, strzępy czerwonego, /bez przecinka/ sztandarowego materiału, a nawet zżute do granic niemożliwości grudki dederowskiej gumy do żucia.

To wszystko mógłby wyczuć wrażliwy wędrowiec, potrafiłby także odczytać wiele innych znaków i opowiedzieć zupełnie inną historię, bo przecież w jednym miejscu dzieje /dzieją/ się ich tysiące.

Al-szamanko - bardzo poetycki w swoje prozie tekst. A zarazem historyczny. Zwykłe drogi nie zawsze prowadzą do Rzymu, jednakowoż chadzali po nich ludzie mający własne dzieje, dla nich najważniejsze i będące najistotniejsze dla życia. Początkowy opis bardzo pasuje do mojego poglądu na temat człowieka, czy szczegółowiej - na temat myśli, kiedyś na PP był taki tekst z tą teorią. Czytając pomyślałam również, że to opis trzech epok: średniowiecza, później jakiś siedemnasty, może osiemnasty wiek, na koniec całkiem niedawny, dla wielu bolesny, choć pomieszany z urokiem młodości.
Bardzo ładny tekst.

Pozdrawiam



- dla nikogo nie były ważne
- kochankiem i wraz
- może tak zrezygnować z także?

- może - jakiegoś