Amelia stała sama na dachu kamienicy. Spokojnie patrzyła na przemykające w dole samochody. Cieszyła się, że pada ulewny deszcz, nikt nie mógł zauważyć jej zalanych łzami policzków zresztą i tak nikt jej nie zauważał. Stała tak od godziny , nie miała , do kąt iść. Czuła się jak by była jedyną osobą na świecie, albo jakby świat sprawił, że stała się niewidzialna. Zresztą czuła się tak od dziecka. Jej matka uciekła od męża pijaka, gdy Amelia miała trzy lata. Zostawiła maleńkie dziecko na pastwę sadysty. Od tego momentu była prawie sama. Miała tylko lalkę, małą pozytywkę, która od dawna nie grała już żadnej melodii. Przez lata życie Amelii przelatywało jej przez palce. Była zwykła, szara, beznadziejna. Nie miała przyjaciół, nie znalazła miłości.. Jedyne uczucia, które nią targały to nienawiść i obojętność. Jej beznadziejne życie skończyło się dziś o poranku to dzisiejszy dzień przeważył szale goryczy zaprowadził ją na krawędzi rozpaczy na ten odludny dach. Stała tak mi myślał jak to będzie bez niej, czy ktoś będzie o niej pamiętać. W dłoni ściskała mały, ostry przedmiot. Amelia ściskała go tak mocno, że spomiędzy drobnych palców wolno kapała krew.
- Skoczę i będę miała wszystko za sobą - powiedziała
- Skocze i on nigdy więcej mnie nie dotknie, nie uderzy – jej głoś był cichy i łamał się przy każdym słowie.
- I tak nikt nie zauważy, że mnie nie ma- mówiła jak by samo do siebie.
Jednak na dachu był ktoś, kto ją słyszał,kto był przy niej zawsze,niemy, maleńki. Ta osoba dzieliła z Amelią wszystkie jej smutki. A teraz, gdy nadszedł już koniec, gdy Amelię dzielił tylko krok od śmierci, Ta osoba ośmieliła się mówić.
- Nie skacz- ktoś cicho wyszeptał
I w wtedy ten jeden krok zachwianie i upadek. Amelia spojrzała w dół jej porcelanowa laleczka roztrzaskała się o chodnik. Jeden cichy szept, realny, czy tylko usłyszany w głębi siebie, może ocalić życie.