Prawdziwych poetów już nie ma.

Wyginęli jak wilki australijskie.

Są tylko neurastenicy rozbrajający

na łamach wierszy tykające bomby.

Zapominają, że saper myli się raz,

a i nawet dziewcząt/chłopców

(niepotrzebne skreślić)

już to nie kręci.

Jeśli jakimś cudem przeżyją,

nie skończywszy z sobą w sposób

godny poetów przeklętych,

stają się uczonymi, akademikami,

z głowami uniesionymi w chmury,

albo tatusieją i przestrzegają dzieci,

aby myślały o życiu, wykształceniu,

pieniądzach, miłości, bo inaczej

w głowach im się popierdoli

i zostaną poetami.

Dlatego nigdy, nawet po pijaku,

by nie mącić snu Staffom czy Herbertom,

nie nazwałem siebie poetą.

Co najwyżej ponurym humorzystą

miernego kalibru o znamionach grafomana.

A i za to grozi mi Topor.