Błyszczące kryształki niczym zmielony, rozsypany brylant okrywały ciemnozieloną trawę jak puchową pierzynką. Promienie słoneczne tańczyły po szronie, sprawiając, że mieniła się najczystszymi kolorami tęczy.
Nad łąką rozdzielającą dwie dzielnice unosiła się rzedniejąca mgła. Zagnieżdżała się w zagłębieniach, wystawiając wyżej położone partie na pastwę niszczącego brylantowy szron słońca. Słońca, wybudzającego ponure miasto ze snu.
Wrogiem mgły i szronu okazała się również wysoka, promieniejąca siłami witalnymi postać, skracająca sobie drogę pójściem na przełaj przez łączkę. Dzieliła resztki mgły jak lodołamacz, gniotła diamentowy puch szkarłatnymi bucikami na wysokim obcasie.
Czerwone buty, torebka, parasol. Jasnozielona garsonka. Koczek. Szła w tym stroju, przeskakując kałuże, omijając skrzętnie grząski grunt. Ostrożnie - nie, tu zbyt miękko. Buty się obłocą.
Wtem przez mgłę przedarł się rozdzierający kobiecy krzyk. Dziewczyna uniosła głowę, spojrzała w stronę ulicy i postawiła stopę w błocie. Rozchyliła uszminkowane usta, utkwiwszy wzrok w sunącym bez zmian wężu goniących do pracy i blokowisku za nimi. Przechodnie zdawali się nie spostrzec nic niezwykłego, szli dalej przed siebie.
Jedynie dziewczyna z parasolką nasłuchiwała z oddalonej nieco łąki, jednak krzyk już się nie powtórzył.