Z walizką

Nadeszła chwila nieodwracalna,

gdy zbudowany zamek na skale,

zburzył doszczętnie wyjący halniak.

W małą walizkę wrzucił niedbale

swojego świata dobytek cały,

splunął w ruiny. Idzie w nieznane.

Tylko w alejce ślady zostały

i pies - wyjący za swoim panem.

W tumanach śniegu widać w oddali,

jak czarny punkcik znika bez śladu.

I nic. To tylko świat się zawalił.

Nie ma już stołu ani obiadu.

Tłukły się myśli w zbolałej głowie.

Minione w otchłań bezduszną wpadło

i wynurzało straszną opowieść,

tworząc ze szpetną twarzą widziadło.

Wiatr w oczy wieje, serce jak kamień.

W konceptach -  hieny szarpią padlinę.

Dokoła ciemność, bój z sobą samym.

Winna - niewinna, winien – nie winien.

Jestem, to będę – może nie zginę.