po przeczytaniu wiersza Bosskiego weszłam w inny piękniejszy świat, lekko i zwiewnie jakby na Poetyckiej drzewa drżały pod wpływem piękna. Jestem bardzo na tak.

ja również, Julo i Bosski: wieczorem bieszczadzkim Was pozdrawiam

Viktorio12, bardzo mi miło, również pozdrawiam!

Bosski, na Poetycką jest zawsze blisko, z każdego miejsca, o każdej porze. Trzeba patrzeć na Północną Gwiazdę, zamknąć oczy, aż do chwili, gdy pojawi się światło za rzeką, tam jest tęcza i most, zaraz za aleją z różowych głogów, pod dwójką, gdzie furtka obrośnięta bluszczem, wystarczy lekko nacisnąć klamkę, nie przestraszyć się Mądrej Sowy, która śpi w bukowych konarach. Przed domem jest ogród, maleńki sad, na werandzie przysiadają ptaki i zgubione papugi, które tu znalazły dom. Pstrokata kura szuka ziaren, a śpiący pies strzyże uszami. Kota nie zobaczysz od razu, może pojawić się w każdej chwili. A jeśli chcesz posłuchać śpiewających ryb to za domem zaczyna się las i mrugające oczy stawów... W ogóle, to wciąż nie jestem pewna, co w którym miejscu, bo Poetycka żyje, oddycha przestrzenią, może więc las być za drogą, albo zaglądać w okna na poddaszu... Pozdrawiam Ciebie i Bieszczady!

Al, kiełkują, może człowiek jest poezją? Słowa przybierają kształt w dotykalność? Niewątpliwie, poezja jest energią. Nawet ktoś, kto myśli, że nie widział, mówi o niej, w prostych zdaniach, które wyrażają emocje, słyszałam... Pozdrawiam sierpniem o smaku wiśni, gorącem w zapachu pełni, sadem za którym nie przestanę tęsknić. Budzisz Julię, a tak dawno nie rozmawiałyśmy.

Witaj Julando. Ech, rzeczywiście Poetycka to niesamowita ulica. Dobrze że są poeci tacy jak Ty, którym zawsze nią po drodze......tam czas biegnie mniej dokładnie...pogoda świtom usta maluje. Pozdrawiam.