Tadeuszu, wielopłaszczyznowo i wielolirycznie
Tradycyjnie zapraszasz do swego świata: ty i ona, miłość i jej nigdy-nie-gaśnięcie.
Czułych słów poszept, delikatne muskanie wersami po wyobraźni czytacza.
W podróż po swoim świecie zabieranie.
Wiem, że zawsze mam wrażenie, że spadłem z wysoka na głowę, ale dobrych poetów jest niewielu, a Ty jesteś ikoną poezji tego portalu.
Każdym wersem można się z osobna bawić, rozgryzać, żuć.

hej, to też i o mnie!
Super wspomnienie, super wizja.
Ciekawy zabieg w kontekście tekstu miłosnego.

Potem znów jest kochanie, bliskość i jedność.
To czuć, mocno i wyraziście.
Piszesz, jakby jutro miał się skończyć świat, to wpycha w wiersz i każe poczuć, co czuł autor.
A u Ciebie tradycyjnie - każde słowo gra wspólną melodię, której na imię miłość.
I lubię ten rodzaj muzyki, bo sam w tej tonacji odnajduję swoje małe "tu i teraz".
Jesteś, Tadeuszu, bardzo intensywny w poezji, i to sprawia, że można Cię poczuć, jakby czuło się własne uczucia.
Po prostu spisujesz je

Cześć Bosski, nie było mnie troszkę i z opóźnieniem ale jestem i czytam i się zachwycam jak zawsze bo i jest czym, świetnie w paru słowach nakreśliłeś swoje tęsknoty, wspomnienia, delikatnie i jak zawsze subtelnie, zachwycona pozdrawiam.

Bosski,

ten cykl już nabrzmiał od tekstów. Czy nie pora na publikację na papierze?

Urzekł mnie fragment ze wspomnieniami dzieciństwa. Buduje piękny kontrast: Jakie "kiedyś" wszystko było osiągalne i zależało tylko od człowieka!

Brawo. Serdeczności,

z.