Patrzyłam na zegar. Wskazówki gnały nienaturalnie, jakby uciekając przed goniącym je czasem... Ten swoisty paradoks intrygował mnie, jak zahipnotyzowana nie mogłam oderwać wzroku od szklanej szybki, za którą trwał niesamowity wyścig. Mała wskazówka poruszała się wolniej, coraz bardziej zostając w tyle za większą. Próbowała ją dogonić, próby te jednak były daremne – wiedziałam przecież, że to wskazówka minutowa nadaje rytm i że tak jest od zawsze. Nic nie mogło tego zmienić. Nagle jednak mała wskazówka podskoczyła i zwiększyła obroty. Zmusiłam się do oderwania wzroku od tego teatru czasu. Zaczynałam czuć, że powoli wariuję. Róża w wazonie obok zegara kwitła i więdła w zastraszającym tempie. Pamiętam, że przeszło mi wtedy przez myśl: "ile razy można umierać?". Nie fizycznie. Duchowo.

W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że nic nie słyszę. Wokół mnie istniała tylko cisza. Spojrzałam niepewnie na zegar – zatrzymał się. Nie był to jednak zwyczajny i niezaplanowany bezruch, bowiem wskazówki stanęły na pełnej godzinie. Choć w dziwnej kombinacji... Wytężyłam wzrok i poczułam niejasny niepokój. Plastikowe strzałki wskazywały co prawda godzinę, ale to nie był żaden ze znanych mi wymiarów. Minutowa, tak jak powinna, zatrzymała się na liczbie "dwanaście". Godzinowa natomiast utknęła między "drugą" a "trzecią". Przeszedł mnie dreszcz. Dlaczego tak się stało...? Tak jakby obraz przed moimi oczami zawierał w sobie wymiar symbolu, zmuszając mnie do głębszego zastanowienia się nad tą osobliwą, daną mi od życia wskazówką.

Spojrzałam na różę, która zatrzymała swój proces pomiędzy zakwitaniem a obumieraniem. Z niezdrową fascynacją zapragnęłam nagle dotknąć jej do połowy żywych, do połowy martwych płatków. I gdy już wyciągałam rękę, czas znowu ruszył, a róża rozkwitła pod moimi palcami.