Almari,

Cierpienie. Kobiety lubią takie tematy.

Może za dużo rozmyśla? Może nie potrafi mówić o swoich emocjach? Może jest wychowana w poczuciu grzechu pierworodnego? Może powinna się otworzyć? Może życie ją przerosło? Może jest za słaba?

Wiele poważnych pytań się rodzi po lekturze Gdybyś mogła nie gasnąć. Jak z nimi zacząć dzisiejszy dzień? Jak się podnieść, aby wypić kawę w złotej filiżance i przegryźć zimnym kawiorem? Jak się skoncentrować na drodze, jadąc do pracy w wyciszonej limuzynie? Jak pracować, mając za kompana Twój tekst i cicho szumiącą klimatyzację? Jak?

Jak?


Dobra Cobra

Piękny, intymny, bardzo intensywny tekst, z gatunku takich, które skłaniają do głębszych, egzystencjalnych refleksji nad naszym życiem, nad sobą, miłością, bliskością, tym, kim jesteśmy i co jest w tym wszystkim dla nas najcenniejsze.
Poruszył mnie twój utwór, Almari, poruszył bardzo, a wiesz czemu?
Często zimą cierpię na bezsenność i w tej magicznej porze, rozpiętej między wieczorem a świtem kołaczą mi się po głowie myśli dziwne, osobliwe, przesycone przeróżnymi obawami, jakby mózg w owej porze pracował inaczej, przełączony na nową świadomość.
I to poczułem w twoim tekście - wewnętrzne ciężary, przytłaczające bohaterkę przychodzą nocą, kiedy jest naga w swym odczuwaniu, czuje świat mocniej, intensywniej.
Wtedy cierpi i analizuje swoje życie i to, co się w nim jawi serią lęków i obaw, niespokojnym stanem bolesnego czuwania, niemożnością rozwiązania pewnych spraw, które jej ciążą.
I trudno rzec, czy problem tkwi w niej samej, czy w świecie, który wydaje się być opresyjnym zwidem...
I jak napisał wyżej Kobruś: może cierpi z powodu introwersji, niewylewności lub swoistego zamknięcia się w sobie.
Tu może leżeć przyczyna...

Ode mnie najwyższa nota za intymność, intensywność i tę "duchową" nagość.

Dużo tu prawdy, a prawda porusza. Zawsze mam w pamięci fragment powieści "Węzeł" Patricka White'a, brzmi on mniej więcej: "Nieważne, co piszesz, ale pisz prawdę."

Tekst podoba mi się stylistycznie, zdania celna, krótkie, a i poetycka nuta w nich rozbrzmiewa.

Chyba, podobnie jak Mike, dam maksa, za prawdę i intymność tekstu, za to "o czymś", które jest tak ważne.

Ładnie i z wyczuciem o związku dwojga ludzi, w którym, co tak często się zdarza, brakuje umiejętności porozumiewania się na podobnej płaszczyźnie. Może umiejętność ta zanikła w natłoku codziennych spraw, może nigdy jej nie było – nie wiem. W każdym razie sytuacja nie spełniła oczekiwań kobiety, pozostawiając ją na uczuciowej mieliźnie.

A przy okazji parę uwag:


Przypadkowy rym.


Jak wyżej.


Jak wyżej.


Jedno bym zmieniła.


Rym - wprawdzie bardziej odległy, lecz jednak wpada w ucho.


Musiałam ze spacją zapisać, bo inaczej emotka wyskakuje.


Potrzebny ten "punkt"?

Co do przypadkowych rymów - moim zdaniem z prozie są dysonansem i dlatego lepiej ich unikać.

Podsumowując - niestety, czasem pragnienia zabijają.
A zwłaszcza brak możliwości ich realizacji.

Miłego, Almari.

(Bardzo upierdliwe jest udzielanie się na PP za pośrednictwem Opery Mini w konwencjonalnym komórkowcu)

Komentarz był spontaniczny, a więc szczery, dlatego przywołam go w oryginale:



Almari, to chyba nie jest okrutny komentarz. Gorzej zrobiłem koleżance w pracy z poirytowania wynikłego z powyższego.

nie podoba mi się szyk: Co dzień uwiesza się na mnie tona płytkich oddechów. Nie jest lepiej?

Bardzo na czasie ta miniatura. Dzisiaj ludzie nie potrafią rozmawiać o rzeczach trudnych. Łatwiej się rozstać. Rozmowa jest trudna, wymaga wysiłku, odwagi. A kiedy jest odwaga i chęci, to czas nie ten... Dużo w tym tekście prawdy, lęku, cierpienia. I bardzo dużo kobiecości.
Napisane lekko z wyczuciem. Się podobało.
Pozdrawiam.

Hmmm... ale właściwie czemu ta kobieta jest tak nieszczęśliwa? Czy to nie wynika przypadkiem trochę z jej przewrotnej natury? Z tego, że nawet gdyby dostała gwiazdkę z nieba zawsze będzie trochę niezadowolona? Może jej mąż śpi twardo po tym jak ciężko pracował próbując zaspokoić jej marzenia? Taka moja mała interpretacja. kiedyś będę miał chociaż w połowie tak dobry warsztat, jak ty to napiszę o czym może myśleć facet podczas bezsennych nocy. Pozdrawiam.

Bardzo cichy ten tekst. Osadzony tak bardzo w środku, że aż ledwo słychać wołanie ze studni. I to jest chyba najbardziej przerażające - owo przytłumienie odgłosów i bicia serca, które już nie kołacze, bo zamarło. Nie łomocze, bo zapadało się w sobie. Dlatego nikt nie usłyszy. Nawet ten, który wydaje się najbliższym. Plecy i odwrócenie to pewnego rodzaju symbol, ale tak naprawdę niekoniecznie musi znaczyć to, co się narzuca. Bo czuć tu jednak jakąś bliskość między dwojgiem ludzi. Mężczyzna potrafi sprawić, by kobieta w nim zatonęła, jednak ona nie potrafi mu o tym powiedzieć. A zatem to ona sama może tu być przyczyną własnej pustki, która nocą przytłacza. A może nawet nie ona sama, ale przeszłość, z którą zmaga się psychika, nawet nieświadomie. I pragnienia, które okazują się nie tymi, z którymi jest jej dobrze... Wszystkie niepokoje i lęki, marzenia rosną w ciemności (którą wcale nie musi być noc, bo noc to tylko symbol), choć i za dnia wcale nie maleją. Cichną po prostu troszkę, osadzają się jeszcze głębiej, tak że jasność nie może ich dotknąć, a szkoda.
Mogłabym tak sobie dywagować w nieskończoność, bo przecież i od strony nieudanego związku mogłabym, pragnień, które okazały się niepragnieniami, a może pedantyzm zabił radość z ich wypełniania...
W każdym razie - boli gdzieś w środku i myślę, ze problem tkwi bardzo głęboko, niekoniecznie w nieczułym i nierozumiejącym mężu, a plecy to taka zmyłka dla postronnego obserwatora. Bo może to ona pokazuje plecy, poraniona i raniąca się coraz bardziej; zamknięta, bo nie potrafi się otworzyć przed nikim. Ze zrealizowanymi marzeniami, które ostatecznie przytłaczają.
Tekst porusza struny, które drgają cichutko gdzieś bardzo w środku i są bardziej bolesne niż te, które byłyby wykrzyczane.
Ojej, za dużo już gadam. Się rozkręciłam niepotrzebnie. Ale tak już czasem mam.
Tylko jeszcze napomknę, że tytuł niezmiernie mi się podoba - już on sam mnie wzrusza. Podobnie jak zabieranie snów czy uwieszenie się tony płytkich oddechów.
Jejejku, zmykam już.

I pozdrawiam księżycowo.

Aniu,

bardzo dawno nie miałam okazji Cię czytać. I w końcu jesteś. W tle jakaś dziewczyna śpiewa "Jestem kamieniem". Jest piąta rano, ja też nie śpię, lampa ciągle świeci.

No i cóż... Po przeczytaniu nie jestem kamieniem, dobrze znam kobietę, o której piszesz, a czasami nie chciałabym jej znać. Bardzo osobiście odbieram Twój tekst, chwilami czułam, jakbym czytała własne myśli.

Noc to magiczna pora. Kiedyś przeczytałam gdzieś słowa, nie wiem, czyje: "W nocy słowa są bardziej szczere, prawda tańczy przy rurze do rana". Dlatego kocham noce i dlatego ich nienawidzę.

Przepraszam za tak osobiste słowa. Jestem urzeczona Twoim tekstem.

Przyblokowałam się po przeczytaniu i nie mogłam ruszyć z komentarzem.
Najlepiej by było, gdyby jak najmniej z nas rozumiało tę dziewczynę. Ale czytam i widzę, że rozumiemy, psiakość. To jest, Almarii, głęboko napisane.
Nie umiem napisać Ci takiego komentarza, jakbym chciała.

"Nie wiem, czemu tak jest. Nie pytaj."

I nie wiem jakimi drogami, ale dokopała się moja pamięć do takiej piosenki:
She's taken my time.
Convince me she's fine.
But when she leaves I'm not so sure.
It's always the same.
She's playing her game.
And when she goes I feel to blame.
Why won't she say she needs me?
I know she's not as strong as she seems.

Why don't I see her cry for help?
Why don't I feel her cry for help?
Why don't I hear her cry for help?
No need to feel ashamed. Release the pain. Cry for help.

Ona wstydzi się zapłakać i poprosić.

- nie mogę dać na to zgody. Usłyszałam ciekawe stwierdzenie. Jeśli wejść do ciemnego pokoju z maleńkim światełkiem, będzie od niego bił blask, odpędzający mroki. Ale nie można wejść do jasnego pomieszczenia z największą ciemnością, nigdy jej nie będzie tam widać. Rozumiem, o co chodzi w tym zdaniu, ale ono nie jest prawdą. Dlatego nie gasisz lampy. Ładnie i smutno odmalowałaś samotność, człowiek jest zawsze sam, jedynie czasem udaje się skrzyżować drogi, przystanąć razem na krótki moment. I dla takich chwil warto, czasami, bo jednak nie zawsze, poszukać drugiego człowieka.

Pozdrawiam

Almark - Leszno

Tekst całkiem ok.
Jeśli uraziłem Cię zniekształceniem, nie gniewaj się, tak po prostu było mi łatwiej. To tyko jedna literka.



Proponuję zupełnie bez czasownika. "Rozmazany kształt...itd."

A mniej formalnie.

...

Z powodu takich doznań, cieszę się, że zacząłem pisać. Nie dlatego, że coś napisałem, ale dlatego, że pod tym pretekstem coś przeczytałem.

Cham,

Ile tu znajomych myśli, obaw i uczuć, które przynosi znienawidzona kusicielka noc. Tylko ktoś, kto czuł podobnie mógł tak dobrze ująć chaos myśli, jakie wtedy kładą się na człowieku, nie pozwalając się posnieść:

Świetne!
Dział poezji pozdrawia i zaprasza ^^