Witaj Bosski. Smutno u Ciebie, a nawet bardzo.... Wiem że każdy chciałby trzymać za rękę anioła, ale Bosski - jeszcze nie teraz, nie zaraz.....Naciesz się jeszcze ciepłem JEJ dłoni. Zatrzymaj je. Poetom łatwiej nauczyć się ludzi.... Wytrwaj. Pozdrawiam.

Przybiegłam za tymi spadającymi aniołami, częstując się wierszami podanymi na talerzu jak bielutkim opłatkiem, i myślę sobie ilu to już ludzi stało na tej samej krawędzi... Bezlistne wiadomości brzmią tak bardzo jesiennie i odbieram jak nieme wyczekiwanie na dobre wiadomości, których wciąż brak, są jak kolejne kartki wyrwane z kalendarzy, ubywa nam dni, a w listach, aż do wymazania - przeraźliwie czysto i pusto, jak na drzewach całkiem późną jesienią, smutek szeleści i wkrada się w moją duszę, bo jakże inaczej, kiedy w warstwach - same zapadnie z unoszącą się w powietrzu legendą dwojga. Wierzę, że pączkująca zielona wiosna jeszcze prawdziwym uczuciem rozkwitnie i nie każe na siebie długo czekać


i takie zuważone przeze mnie szczegóły:

- zamieniłabym jedno dryfuję, o tutaj:

"tytuły lekko dryfują, puenty poruszają zmianną temperaturą,
kleją się do oczu, rozszerzają źrenice. od dzisiaj znaczy, od wtedy,
kiedy w powietrzu unosiła się legenda dwojga - dryfyję w jednym kierunku.

- "zmianną" - zmienną

Tadeuszu, pozdrawiam b. serdecznie i bukiety smoczych buziaków posyłam*** : )

*

I wróciłąm jeszcze raz, bo faktycznie dzisiaj myśli nie dawały mi spokoju,
i tak wczytując się jeszcze raz myślę sobie, że jakby to pierwsze dryfowanie zamienić w falowanie, to przecież całkiem logiczny ten obraz i wytłumaczalny w sensie tego rozmazywania obrazów...

Co powiesz Tadeuszu, jakby zamienić tak:

tytuły lekko falują, puenty poruszają zmienną temperaturą,
kleją się do oczu, rozszerzają źrenice. od dzisiaj znaczy, od wtedy,
kiedy w powietrzu unosiła się legenda dwojga - dryfyję w jednym kierunku.

Macham obiema łapkami i mocno ściskam!

a teraz jest jesień w pełni
czas zbiorów czas siania
ziarno wrzucone w glebę najpierw obumrze
latem wyda plony

jak wieczne pióro jesteś
znak czasu który nie mija
choć ręce owszem starsze
o wiosny co trwają zbyt krótko

oddaliły się nieco zmęczone pracą
ale uczucie kołysane wiatrem
zapuściło korzenie w dwa serca
rozrosło w drzewo mocne zakwitnie za zakrętem

zima namaluje wzory na szybach
w srebrzystych śnieżynkach utrwali
raz na zawsze wasze zakochanie
pisane poezją do końca świata

i ja tu jestem i od dwóch godzin tu ślęczę ile komentarzy już tu napisałam i skasowałam to sama nie wiem, teraz napisze już co mi serce dyktuje mało ciągle powtarzać, świetnie, pięknie
itd powiem tylko tak zatrzymuję się na trzynastej stacji tuż obok Ciebie i choć na chwilę marzę o tym aby być aniołem który przeprowadza do piętnastej bez bólu i lęku, bo wiem że tej piętnastej nie ominie żadne z nas . Serdeczności z mojej kieszonki ślę

Bosski,
Gdzieś umknął mi ten wiersz. Cieszę się, że go wygrzebałam, bo piękny. Tak tu nostalgicznie, tęskno... I pojawiły się mandarynki, które uwielbiam Wkradła Ci się mała literówka przy temperaturze --> a powinno być zmienną chyba, że to jakiś celowy zabieg, którego nie rozumiem

Tak czy inaczej gratuluję i pozdrawiam

Boski wiersz. Zastanawiam się tylko, czy w puencie "może anioła" jest potrzebne, ale to Twój wiersz, wiec Ty wiesz to najlepiej. Pozdrawiam