Felieton, powiadasz. Tak trochę za krótki. To może i byłby dobry wstęp do jakiegoś felietonu, ale nie felieton. Mało w nim treści które nie są powszechnie znane.
A i razi w oczy, że porównujesz niechciane ciąże do orientacji seksualnej. Ciąża w niektórych wypadkach to faktycznie błąd wynikający z braku odpowiedzialności, a orientacja... no to orientacja, rodzisz się z nią tak jak z kolorem włosów. Brak miłości ze strony rodziców nic do tego nie ma.
Nie wiem czy to zestawienie na równi dwóch rzeczy było świadome czy nie, jednak znacznie osłabiło, przynajmniej moją, ocenę tej pracy.

Myślę, że tekst wystarczająco wyczerpuje temat, bo ileż można dywagować na temat niespodzianki, którą ogłosi rodzicom córka. Po fakcie każdy jest moralistą, i oczywiście, że przewróci to wszystkim świat do góry nogami, ale są większe problemy.

Piszecie dziewczyny, że tekst jest krótki, ale wiele osób zachwyca się krótkimi zdankami z fejsbukowych This isn't happiness czy Tkliwych nihilistów i taka forma nikomu nie przeszkadza. Znalazłam taki ostatni wpis It's just a moment we die every night. Słowa, które znaczą wszystko i nic, taki kiczowaty pejzażyk i jak donosi fejs Daniela Belen Clemente i 165 innych osób lubią to.
Zatem w natłoku tych parafilozofów współczesnych tekst darspana to dzieło.

Hm, Almari, kto wie, ten wie A reszta to rdza

To komentujcie. Ja idę spać.

Poniekąd zgadzam się z przedmówcami, ale też widzę w tym tekście zawarty problem, z którym w obecnym czasie rodzice sobie nie radzą. Skądinąd wiem, że w pewnym okresie życia latorośli rodzice XXI wieku przestają mieć wpływ na cokolwiek. Nastolatkowie wyrwani z opiekuńczych rąk przedszkolanek dostają się w tryby poszatkowanej na trzyletnie okresy edukacji szkolnej. Nie zaprzyjaźniają się, tworzą jednak grupy przynależnościowe, stoją w hierarchii, w której uczą się rywalizacji. Mniej więcej od trzynastego do siedemnastego roku życia ich świat wartości dokonuje takiej rewolty, że rodzice w zdumieniu patrzą na poczynania pociech, zupełnie nieprzystające to tego, co im wpajali do głowy. Później owe wartości jakoś tam wracają, ale szkody czasem naprawić się nie da. Nasze dzieci mają dużo gorzej, więcej pokus, bodźców zewnętrznych, są wychowywani w zupełnie innym świecie niż my. Dostają tyle sprzecznych informacji, że nie umieją się w tym odnaleźć. Nie zawsze przyczyną zawirowań u nastolatka jest brak miłości. To byłoby za proste. Ale jeśli miłość jest, dziecko ma szansę wrócić, że się tak wyrażę, na bardziej bezpieczne tory. Jednakże czasem, co raz częściej, rodzicom brak siły, stają bezradni wobec ściany niezrozumienia, nie tylko od dzieci, ale również instytucji, które z założenia powinny pomagać, ale tak nie jest. Światem dzieci jest FB, tam jest wszystko, bez portali nie istnieją towarzysko, bez wyjawiania tam najintymniejszych spraw, nie są fajni. Ale tego, co tam wrzucają nie wyjawią rodzicom. To są ich prywatne sprawy, mają przecież prawo do intymności, to argumenty, na chęć, ze strony najbliższych, poznania problemów i zainteresowań dzieci. Komunikacja w rodzinie, czy może jej próby pojawiają się w przypadku większych kłopotów, zabiegani dorośli, zapracowani, często na dwóch etatach, nie są w stanie ogarnąć swojego stadka. Co wybrać, gorszą kondycję finansową, przecież córka, czy syn potrzebują tego i tamtego, wyciągają ręce po kieszonkowe. Skąd to wszystko brać? A jeżeli zrezygnujemy z drugiego etatu, to jak uporać się z podstawowymi potrzebami? Szkoła nie wychowuje, nie ma atrakcyjnych zajęć pozalekcyjnych, a jeśli są - kosztują. I będzie coraz gorzej. Jakiś czas temu mój pierworodny oznajmił - nie oczekuj ode mnie wnuków. Całkiem niedawno moje drugorodne stwierdziło, że nie będzie mieć dzieci. Nie chce ich narażać na skracanie dzieciństwa, chodzenie do szkoły w wieku sześciu lat, a potem równia pochyła, brak perspektyw. Tak widzą rzeczywistość obecne nastolatki. Szkoła gimnazjalna, najbardziej newralgiczny dla rozwoju młodego człowieka, czas burzy hormonalnej, jest okresem eksperymentów różnego rodzaju. My także to przechodziliśmy. Ale byliśmy w lepszej sytuacji. Nauczyciele nas znali, bardzo szybko wychwytywali niepokojące zachowania, reagowali. Teraz takiego narzędzia, w postaci znajomości ucznia nie mają. Skąd mogą wiedzieć, czy ospałość bądź nadpobudliwość jest efektem ''melanżu". Nie są szkoleni, rodzice też nie. A kiedy zorientują się, że coś jest na rzeczy, jedynym wyjściem jest ośrodek, bo na inne działania jest za późno. Nie wiem, jak to jest w innych miastach. U nas to już epidemia. Psychologowie mówią, że ilość zaburzeń nastolatków zwiększa się z roku na rok, ale nie ma dobrych psychologów, nie ma poradni, a pedagodzy szkolni, wybaczcie, jeśli teraz kogoś urażę - to porażka. I taka jest obecna rzeczywistość. Jest mi żal obecnej młodzieży, mają gorzej, niż my. Kiedyś zmiany następowały w odstępstwie dwudziestu, może nawet dwudziestu pięciu lat. Teraz każda kolejna grupa wychodząca z gimnazjum przynosi zmiany w liceach. Część z nich się prostuje, ale spora liczba niestety potrzebuje więcej uwagi i pomocy.
Przepraszam za tak długą wypowiedź, ale tekst powyżej mnie do tego pobudził, więc chyba odniósł swój skutek -.

Pozdrawiam

Nie mogłem wcześniej, nie miałem dostępu by odpowiedzieć na komentarze. Teraz, po miesiącu, mogę przekazać Państwu moje podziękowania. Otrzymałem duży zasób wiedzy zawartej w tych krytycznych uwagach. Początkowo, po zapoznaniu się z tekstami, miałem zamiar podjąć dyskusję, ale po przemyśleniu doszedłem do wniosku, że nie miałbym wiele szans na ratunek. Ja pisałem, i w zasadzie piszę do ludzi, którzy nie mają czasu na zdobywanie wiedzy, na rozważania o wychowaniu dziecka. Piszę do ludzi, którzy mają utarty przez pokolenia schemat: aję jeść i wymagam" i którzy nie znają określenia "błędy w wychowaniu", ale umieją dostrzec błędy w zachowaniu dziecka. Generalnie, rodzice są przekonani, że wychowanie dziecka jest szczególną czynnością i dlatego "biora się za wychowanie" wtedy, kiedy mają wolny czas. A w owym "między czasie," robią rzeczy sprzeczne z tym, czego uczą. Dzieci patrzą na nas kiedy mówimy o wodzie a pijemy wino (Pino Pellegrino)
Jeszcze raz dziękuje, a nie jestem pewien, czy to trafi do Panstwa, bo czas mi uciekł.
Pozdrawiam
Dariusz