Ech, nigdy nie uważałam, ze moje wiersze są choć dobre. Piszę od lat, ale do tej pory wyłącznie dla siebie, traktując pisanie jako upuszczenie emocji, niedopuszczenie do erupcji gejzeru. Po raz pierwszy konfrontuję je z innymi. I....... dziekuję za miłe słowa i wysokie oceny. Jednakowoż .... mimo wydawałoby się bardzo prostej, by nie rzec prostackiej poetyki, nie do końca moi szanowni komentatorzy odebrali mój wiersz tak, jakbym chciała Bo to nie wiersz o jesieni, ani lecie, ani dla dzieci To kilkanaście wersów o miłości )))

I masz babo, mede_o, placek

Serdecznie pozdrawiam oboje recenzentów

Droga Miladoro.. Doceniam Twoją pomoc, tym bardziej, że dysponujesz potężnym warsztatem, a Twoje strofy to diamenciki najwyższego szlifu- kłaniam się z szacunkiem. Jednakże nie wszystkie Twoje sugestie do mnie przemawiają aż tak bardzo, bym na nowo zaczęła grzebać się w wierszu. „Anioły zaciągnęły na niebo czarny welon” wydaje mi się przenośnią bardziej obrazową niż „... niebo czarnym welonem”. Rodzi więcej skojarzeń, np. ze śmiertelnym całunem zaciąganym NA CIAŁO umarłego, bo dla mnie- miłośniczki lata i krystalicznego nieboskłonu- jesienne niebo, granatowe od deszczowych chmur i śmiertelnie posępne- to jak truchło tego z letnich miesięcy. Dlaczego nie zielenieje się ze złości? Złość ma niejedno imię i wiele odcieni. Ja wiem, ze utarty frazeologizm to „zzielenieć z zazdrości” ( choć znalazłam w internetowym słowniku frazeologicznym i „zielenieć ze złości”) , ale taka poetycka kontaminacja nie jest chyba w wierszu błędem językowym, a stworzyła- moim zdaniem- całkiem niebanalną personifikację i plastyczny obraz: na tle pożółkłych połaci trawy, gdzieniegdzie kępki zieloności- rezultat złości z powodu końca lata, a nie zwykły biologizm. „PARTICIE NA SKRZYPCACH”- jest dobrze, gdyż KOMARY WTÓRUJĄ- komu? czemu?- ARII ŁĄKOWYCH BARYTONÓW i – komu? czemu? – PARTICIE. Elementów lata jest sporo i mam świadomość, że są dość banalne- choć „żaby- bagienne sopranistki” i „arie łąkowych barytonów” wydają się ładne  „Biedronki w sukience w kropki”- też nie wydaje mi się alogiczne, bo deseń i kształt każdej jest jak spod matrycy, jakby to była jedna sukienka. To nagromadzenie obrazów w środku wiersza było celowe- pokazać, jak lato jest piękne, sielskie, liryczne, po to, by na koniec w kilku tylko słowach rzec: Mam gdzieś lato, wolę tę zimną, jesienną pluchę, bo wtedy ON objawił się w moim życiu. Przyjmuję natomiast „przYszedłeś”- bo tak miało być, literówka. Ależ Ty masz oko, Miladoro. Cyklopie Wypatrzysz wszystko. Dziękuję i pozdrawiam.

Dziekuję, Miladoro Powiem nieskromnie, iż też znam się nieco na literaturze i poezji, toteż umiem ocenić, że moje strofki- to zwykłe gnioty Ale są MOJE. Przepuszczone przez filtr wielu spojrzeń, zatraciłyby osobność. Bardziej mi leży własna bylejakość niż zbiorowa poprawność Nigdy nie miałam parcia na skok z szuflady na półkę. Z tej prostej przyczyny, że jestem świadoma, jak nie dostaje mi talentu W tej kwestii szczerze Ci zazdroszczę, bo jestem estetką i też bym chciała pięknie wyglądać

Moje utworki to rejestr mych emocji, mych miłości, tudzież miłostek Bo tylko one są w stanie pchnąc mnie do wiersza Niech więc zastygną w chwili...

A skąd wiesz?
Przecież talent to coś, co czasem leży uśpione i czeka na rozbudzenie.
Nie zadowalaj się "bylejakością".
A dobry warsztat to nie zbiorowa poprawność, tylko sztuka, która nie wyklucza bynajmniej indywidualizmu.
Szturchaj ten Twój talent kijkiem i nie daj mu spać. ))

Wskazówki dobrze jest traktować jako inspirację, nie wymóg.
Bo po to są najczęściej, by zwrócić na coś uwagę i dać do myślenia.

Nie mogę wsiąknąć w klimat tego wiersza, ale pewnie coś w tym jest.... Miłego