Al, tak piękny namalowałaś obraz, że od razu pobudził moją wyobraźnię, więc tym razem, poza słowami uznania i najwyższą notą, odpowiem Ci moją nagłą impresją na podstawie twoich wersów:

I znów nadeszła jesień, rozpościerając nad całym światem swą barwną żółtopomarańczową płachtę, przesycając każdy ułamek ziemi ciepłym, kojącym światłem. Zadrgały miliony kolorów, barw i odcieni - niby rozkoszny pejzaż malarza rozmiłowanego w tym, co radosne dla duszy i oka wybuchł soczysty przepych zmieniającej swą szatę zieleni… Wokół, gdzie okiem nie sięgnąć czerwieniły się rdzawozłociście konary drzew, jak palący się w kominku ogień, na ziemi zaś ścieliły się cicho więdnące, szeleszczące liście — jesienny kobierzec, unoszone gdzieniegdzie podmuchami październikowego wiatru. Przekwitały ostatnie ciepłolubne kwiaty, ustępując z wolna miejsca wróżącym rychłe nadejście chłodu astrom i chryzantemom. Złota przędza babiego lata rozsnuła się nonszalancko w powietrzu, które zaroiło się od żegnających przychylne kąty, odlatujących ku swym nowym, zamorskim siedzibom, ptaków. Poranki spowite w mgły rześko cuciły swym chłodem, by znienacka wybuchnąć w południe żarem już coraz słabszym, coraz niżej już wędrującego po widnokręgu słońca…

I znów nadeszła jesień ze swą nostalgiczną melancholią rozpyloną w przestrzeni na miliony atomów wnikających do duszy głęboko, szepczących, że wszystko przemija, ustępuje miejsca rzeczom nowym, nadejść mającym... Tak, jak pory roku nie stoją w miejscu, tak i życie ludzkie nie znosi ni próżni, ni stagnacji, będąc w wiecznym ruchu i ulegając nigdy niekończącym się metamorfozom...

No i dobrze zrobiłam, Al, bo powstała ładna impresja jesienna.
A takie wprawki warto pisać, gdyż nabiera się lekkości i poczucia rytmu.

Dla mnie nie ma tu chaosu, gdyż to szereg obrazów-migawek widzianych jakby z lotu ptaka - niczym mozaika albo patchwork utkany z jesiennych liści. Stąd czasem brak przejścia z wersu do wersu. Ale to barwny i klimatyczny w sumie obraz, z ciekawych środków upleciony.

Chociaż do jednego się przyczepię:
- chłod­nym po­ran­kiem dąb otulą
mil­czą gdy rydze się za­śmie­ją
Tu by się przydała większa konsekwencja czasów.
Może tak?
- chłod­nym po­ran­kiem dęby tulą
by milczeć gdy się rydze śmieją
W ten sposób masz w całej zwrotce czas teraźniejszy.

A to zabieram:



I zostawiam buziaki

Treść mi się widzi i to mocno i wyraźnie. Jednak ja z technicznym pytaniem, bo rymy to moja pięta akacjowa: Jakie tu występują rymy i dlaczego nie widzę ich wszędzie? Np. w tej zwrotce:

No, może to drugie pytanie powinnam zadać sobie, bo któż może wiedzieć, dlaczego ja nie widzę?