Na początku miałem wrażenie, iż będzie to utwór miniaturyzujący o jakiejś regularności, zmyliła mnie liczba sylab, bo pierwszy wers ma ich dziesięć a drugi trzynaście no i ten rym w dwóch pierwszych wersach źrenic-Pekin; i tutaj kieruję pytanie do autorki, miał być melodyczny czy nie? Co do treści, to kupuję, jak najbardziej, widać, że miałaś niezły pomysł, ale forma jego podania mogłaby być odrobinę lepsza. Bardziej jednoznaczna, a nie "pomiędzy" rytmem a jego brakiem.

Dla mnie to zaledwie jakby wstęp do wiersza, Vanillivi.
Może warto byłoby go rozbudować o następne zwrotki?
No i widziałabym go z wyrównanym rytmem, zwłaszcza że "źrenic/Pekin" jest rymem zbliżonym.

Tak na próbę:

- no­sisz mnie w lu­ster­kach / rozszerzonych źre­nic - 12/6/6
za szybą jest Dubaj / za szybą jest Pekin - 12/6/6
ho­te­lo­we łóżka / są wszę­dzie te same - 12/6/6


Miłego

Cześć.

Zgodzę się z przedmówcami.
Plus - trzeci wers napisałabym: hotelowe łóżka wszędzie takie same. Propozycja Miladory jest okej, ale dla mnie te same =/= takie same). A rytm byłby mniej więcej zachowany. Plus nie byłoby monotonii jest/jest/są. Ale to luźna propozycja taka.

Poza tym - ładny obrazek, tchnie od niego samotnością i tęsknotą. Szyba jest zimna.

Pozdro.

A ja nie rozumiem dlaczego ów wiersz musi być koniecznie sylabiczny? Dlaczego potrzeba w nim wyrównać rytm do tej samej liczby zgłosek? Dlatego że ma bardzo, bardzo odległy rym? Nie znam takiej zasady w poetyce... Skąd ona? Chciałbym się czegoś nauczyć...

Mnie się podoba np. tak:
<<nosisz mnie w lusterkach swoich źrenic
a za szybą Dubaj za szybą Pekin
hotelowe łóżka wszędzie takie same>>

jednak to nie znaczy, ze tak jest najlepiej, ale przecież technicznie nie można się do mej propozycji doczepić, bo niby dlaczego? Wyjaśnicie mi...?

Nie musi być.
I nie trzeba w nim wyrównywać rytmu.
Sęk w tym, że jeżeli wiersz balansuje na krawędzi wiersza rymowanego, to łatwiej jest go dopracować właśnie w tym kierunku, niż przerabiać na wolny, gdyż narracja w wolnym wierszu ma zupełnie inną specyfikę, nie mówiąc o rytmie.
Ten wiersz to tercyna, więc to też, pomijając rym, przemawiałoby za dopracowaniem rytmu.
Z drugiej strony – może istnieć połączenie wiersza wolnego z rymami, ale do tego trzeba mieć już niezły warsztat.

Dzięki za wyjaśnienie, ale nadal do mnie nie przemawia w przypadku "Całej reszty nocy". Do krawędzi wiersza rymowanego jest dla tego utworu jak stąd do Nowego Jorku. Niby- rym "zrenic- Pekin" bazuje jedynie na aliteracji samogłosek "e" i "i", nawet mało kto odczyta go jako rym. Zresztą, obecność rymów również nie wymaga koniecznie wiersza sylabicznego- czego przykładem są wiersze uznanych poetów, które składają się często z wersów o bardzo róznej długości, w dodatku ułożonych bez jakiegokolwiek porządku typu: 13/8/13/8. Przesledź proszę choć dwie pierwsze zwrotki np. "Pieśni o żołnierzach z Westerplatte" Gałczyńskiego. Tam metrum jest następujące: 8/7/9/7 11 8/7/8/8. "Zielonemu Konstantemu" też należałoby radzić, by wyrównał rytm? Wydaje mi się- ale to moje zdanie- że taka dązność do prostej regularności rytmicznej wpycha twórcę w technicyzm, który nie zawsze służy poezji. Jeśli jest zamierzony i cudnie wycyzelowany, jak w przypadku Twoich przepięknych wierszy, Miladoro, czy choćby ostatniego utworu akacjowej agnes- jestem za. W innych przypadkach, również w tym tu omawianym- niekoniecznie. Serdeczności.

Ja Cię nie usiłuję na cokolwiek nawrócić, Medeo.
Spytałaś - odpowiedziałam.
Nie usiłuję także namawiać autorów wierszy na jakiekolwiek zmiany.
Podsuwam jedynie sugestie będące innym sposobem patrzenia na utwór, bo może takie rozwiązanie nie wpadło im do głowy.
Nie aż tak wiele osób pisze całkowicie świadomie, więc czasem zwrócenie uwagi na pewne rzeczy przydaje się.
Co do Gałczyńskiego - owszem, "Westerplatte" ma nierówny rytm, ale to wiersz o żołnierzach - może być chropowaty, z przełamywaniem rytmu. Chociaż ma i niezgodność akcentów w pewnym miejscu. Mam tego nie widzieć, czy też nie wyrażać swojego zdania dlatego, że to był (i jest) uznany polski poeta?
Tyle że on pisał jakieś 80 lat temu. Jasnorzewska również.
Ciekawe, jak pisaliby dzisiaj.
Aha:

O naszym gospodarstwie

O, zielony Konstanty, o, srebrna Natalio!
Cała wasza wieczerza dzbanuszek z konwalią;
wokół dzbanuszka skrzacik chodzi z halabardą,
broda siwa, lecz dobrze splamiona musztardą,
widać, podjadł, a wyście przejedli i fanty -
o, Natalio zielona, o, srebrny Konstanty!

To 13-zgłoskowiec ze średniówką 7/6. Nic do wyrównywania.

Przepraszam, Vanillivi, za dyskusję pod wierszem.

Miłego

Ja Twoje, Miladoro, sugestie doceniam. Okazujesz nawet najlichszemu z nas "twórców" ogromny szacunek poprzez bardzo merytoryczne uwagi, a nie uprawianie krytyki jako sztuki dla sztuki. Toteż jestem pewna, że nigdy nie doczekasz się riposty w stylu Tuwimowskiego "Na pewnego endeka, co na mnie szczeka"
Ale co do sylabizmu Toż to najprymitywniejsza budowa strof Przecież tak zaczynał Kochanowski- ponad 500 lat temu, nie 80. Dla przykładu:
NA MATEMATYKA

Ziemię pomierzył i głębokie morze,

Wie, jako wstają i zachodzą zorze;

Wiatrom rozumie, praktykuje komu,

A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.

Jakiż piękny, regularny wiersz o metrum: 5/6, w dodatku z cudnie rozłożonymi akcentami tokiem trocheicznym i amfibrachowym, charakterystycznym dla polszczyzny. Zatem- to nie tylko pospolity sylabik, ale wiersz sylabotoniczny, wyższa szkoła jazdy niż zwykły równozgłoskowiec. Dlaczego więc używacie TU często w komentarzach argumentów o zestarzeniu się, zużyciu pewnych elementów tworzywa poetyckiego, jak choćby inwersji, poprawnych gramatycznie form: „mego, swego” na korzyść dłuższych „mojego”, „twego”, dokładnych, choć wcale niegramatycznych, rymów, pojedynczych rymów w wierszu białym, a tak hołubicie prymitywny, schematyczny sylabizm, nawet nie bardziej wyrafinowany sylabotonizm? Znów ktoś powie, że się czepiam, a ja chcę po prostu wiedzieć, bo nie rozumiem. Kto powiedział, że inwersje są „be” i inne wymienione też „be”? Może ja czegoś nie wiem, jestem spóźniona.. Poezja to nie schemat, to oryginalność. Moje wierszyki w tej drugiej kategorii się nie mieszczą, bo doskonale znam, żeby było jasne, SWE ograniczenia. Ale- wybaczcie- prócz naprawdę pomocnych wskazówek, w wielu komentarzach, czuję presję wpychania w ściśle ustalone R A M Y. A to- powtórzę- nie służy zazwyczaj poezji. Pozdrawiam i przepraszam za wynurzenia pewnie nie we właściwym miejscu portalu.

Bo poezja nie stoi w miejscu.
Cały czas się rozwija.
I nie musimy kopiować sztuki pisania wierszy dawnych poetów, tylko mamy prawo do poszukiwań własnych rozwiązań.
Ale mogą one być mimo to oparte na najlepszych tradycjach poetyki, z tym że język powinien być już współczesny, bo za jego pomocą staramy się właśnie dotrzeć do współczesnych czytelników. Dlatego pewne środki poetyckie przemijają - inwersje, metafory dopełniaczowe, archaizmy... Inaczej już dzisiaj prowadzimy wiersz, inna jest narracja.
Mówię - my - bo tu, na portalu, wszyscy jesteśmy jeszcze czeladnikami poezji.
A jako czeladnicy powinniśmy nie tylko opanować warsztat, ale i poszerzyć znajomość tematu.
To tak, jak z malarzem, który musi najpierw nauczyć się rysować i przejść kolejne szczeble znajomości technik malarskich, żeby móc potem z pełną świadomością rozwijać własny styl.
Czyli - jeżeli ktoś nauczy się pisać sonety, villanelle, ronda, strofy safickie, oktawy, pantum, akrostychy czy tercyny, to ten "rygoryzm" nie tylko mu nie zaszkodzi, ale wręcz pomoże w nabyciu biegłości językowej i umiejętności wyrażania siebie poprzez wiersze. Nie mówiąc o poczuciu rytmu. Bo on powinien być zawsze - i w prozie, i w poezji.
Sama powiedz - ile osób nie odróżnia wiersza rymowanego od rymowanki?
Wiersza białego od wolnego?
Ile osób nie ma pojęcia o średniówce i rodzajach rymów?
Jeżeli więc daję tego rodzaju wskazówki, to w wielu przypadkach jako ćwiczenia warsztatowe.
A korzysta, kto chce.


Na tę oryginalność trzeba sobie zapracować.
Każdy, kto nie ma pojęcia o poetyce, o tym, jakie środki stosowano dawniej, a jakie teraz się stosuje, najbardziej wyświechtane metafory dopełniaczowe będzie uważał za szalenie oryginalne.
To tak, jak z tym Mongołem, który na jakimś zadupiu wynalazł rower i pojechał nim do Ułan Bator. A potem zemdlał, widząc samochody.

Vanillivi. Przeczytałam wiersz Twój z 2013 r. "Cała reszta nocy". Mam w sobie w związku z tym informacje sprzed lat. Jak to fajnie, że tak dawno napisane utwory nadal są na PP. Ja tu dopiero od kwietnia tego roku i cała się zanurzam w przeszłości portalowej. Szukam minionych dni i perełek dawnych. Znalazłam i piszę.
Utwór o przywiązaniu - zawsze aktualny, ponadczasowy. Dwoje ludzi związanych ze sobą uczuciem. Zaufanie niesamowite, niemal lustrzane odbicia dusz. Bo wszak "oczy są zwierciadłem duszy". Tak rozumiem pierwszy wers. Czasami mamy wrażenie, że jesteśmy oddzieleni od świata szybami i tu jest to ujęte. Ucieczka przed zgiełkiem i podróżowanie - Dubaj, Pekin - potężne miasta, które mogą pochłonąć. Ale tez pozwalają odpocząć.
Tak, to prawda, że hotele na całym świecie są prawie takie same, ale świat nie jest zawsze taki sam. Hotele należą do tych samych właścicieli. Ludzie tylko albo aż z nich korzystają. Miłość i wytchnienie, choć "hotelowe łóżka są wszędzie takie same". Tak mi się pomyślało nad tym wierszem. Podoba mi się. Pozdrawiam już w 2016 r. Latem. Aronia23