Portret Ojca

Szeroki prostokątny obraz jak kartka papieru. Tylko tam uśmiechasz się do mnie w tym jednym ujęciu. Codziennie witasz się ze mną z tego portretu, niczym gorąca prośba kartki papieru...

Spójrz tylko w moje oczy, bo gałęzie są słabe, a sznura na próżno szukać.
Już tylko pójść wystarczy wzrokiem przebiec ulicę, już tylko most zburzyć i skrzydeł się chwycić. Już tylko dumać do siebie, ruszyć się wysiłek to dawien. No to już tylko oczy wodzące po kątach szukające znajomych szczegółów na ścianach.

Mój drogi pierzasty przyjacielu czekam tu z milczącą powagą. Wilgotne, stojące oczy w ciebie wpatrzone. Dotyk kartki, gorąc uczuć i usta sparzone. Już tylko poczuć puch piór, już tylko gorąc twej prośby z papierowego portretu.

Aniołku bezoki życie mi ucieka, czas leci, starzeje się, umysł mi wadzi i mowę mą sponiewiera...

Już żaden portret nie jest prawdziwy, już prośbie brak emocji, bo drzewa się łamią, a liście gniją w parku.

Mój drogi, szukasz mnie teraz, lecz mnie na próżno szukać, skoro ja odnalazłam życie wieczne w ramce za szkłem...