Życie jest jak papieros. Owinięte w pozory istnienia spala się i skraca w trakcie korzystania. Zapewnia ulgę przed niepewnością, pozornym pustostanem. Wytwarza euforię, wspomaga nostalgię. Zabójcza trucizna, spuścizna wieków. Zabija nasze wnętrze.

Obudziła się rano, wiedziała, że wąglik opanował jej ciało. Czarne usta popękały, zmarszczki zostały wypełnione przez łzy. Nigdy więcej. Wyrzuciła podziurawione pończochy, rozchyliła żaluzje w motelowym pokoju. Świtało. Krople potu na czole przetarła szarym ręcznikiem.  Z obdrapanych historią ścian systematycznie odpadał tynk. Podeszła do popielniczki, jej palce zaczęły krążyć dookoła cokołu strząsając popiół ze ścianek. Emocje opadły, igła gramofonu zarysowała płytę. W chwili, gdy Nancy Sinatra skończyła śpiewać, uleciała panika. Mgła wyleciała z jej głowy niczym gaz pod Verdun. Zabójcze toksyny unosiły się w pomieszczeniu. Żart ciągłego cyklu przestał obowiązywać, twory znikały, umysł stawał się czysty. Wstała z gracją, jakiej brakowało jej przez ostanie 15 lat. Zaniedbane stopy ocierały o połamane panele. Skierowała swe kroki ku łazience. Prawą ręką odkręciła kurek z gorącą wodą. Krople ulatniały się z prysznica, przyszłe wdowy zaczęły płakać. Papieros na popielniczce prawie się dopalił, materia zaraz miała przestać istnieć. Tendencyjny  tępy ból po raz ostatni wypełnił jej duszę. Bo wszyscy jesteśmy Werterami.

Głuchy stukot rozległ się na całym korytarzu. Papieros zgasł. Nigdy więcej.