trudno to będzie ubrać w kolory, jak dwulatka
którego nie mam. z wiekiem młodnieję, bałbym się syna
w pewnej chwili zrównałbym się z nim kieszonkowym.

kamienie między nami szybko rosną, próbuję je rozbijać
rzucam liśćmi, z całych sił, to też jakaś forma erozji (rozmowy?)
nikomu nie chce się tego sprzątać, obieranie drzew

nie ma sensu, nie tylko to przemijanie, lękam się
że któraś z was jeszcze wstanie, nie boję się najmniejszej
ona zrobi najwięcej kroków zanim ucieknie.

najciekawsze są tajemnice, wariactwa? wielu się z tym zgodzi
lekarzy, bo trudny przypadek to wyzwanie, a zranione serce
to wymysł koronera, wymówka. uśpiłaś naszego psa,

ciężko chorował, wiem, też to kiedyś przerabiałem
w przeciwieństwie do lektur. najmniejsza, póki co,
jedynie ususzyła kwiaty i blizny na rękach.

ostatnia jest szczęśliwa z innym, pomiędzy innym
a tym samym. nie róbmy z tego figury, ani kota, ani matury
łatwo wszystko zdać, ale prawdziwą sztuką jest zabrać.