Jak zwykle podane wykwintnie w woalu niedopowiedzeń, ale bez patosiku i napuszenia, które często tematyce rozstań, niepowodzeń miłosnych oraz zawodów damsko-męskich towarzyszy - tu jest wyraziście, jednak jest też przestrzeń na własne spojrzenie właśnie za sprawą tejże.
A takie związki to rzecz częsta, często dziś to, co pochopnie nazywamy kochaniem, może być tylko toksycznym uzależnieniem się od siebie lub sexu, jakby żerowaniem jednego osobnika na drugim.
Co gorsza, takie układy bywają bardzo trwałe... i wyniszczające.
Wiele tu bólu, wiele czegoś, czego nie chciałbym poznawać.
Ale jak śpiewał Roy Orbison - "Love hurts" i niestety miał rację...
I znów klimat, jaki lubię

[b]ajw[b] - ludzie często przeglądają się w innych, dobrze jeśli na tym poprzestają, chociaż ułuda zainteresowania zostawia bolesne rany, lecz najczęściej owe nadinterpretacje są wynikiem złego odczytania intencji, a nie celowego działania. Gorzej jeśli z człowieka robi się widza dla teatru jednego aktora, przy czym jedyna właściwa postawa jaka jest dopuszczalna to poklask. Dopóki wiernie odbija (reaguje) jest dobrze, ale kiedy nie... W sumie zbić lustro nie jest trudno.

Pozdrawiam

Tu się zgodzę. Kalecząc siebie (bo nie potrafimy inaczej), często boleśniej kaleczymy innych. Bardziej z podświadomej potrzeby zemszczenia się na świecie, który, w naszym odczuciu, kaleczy nas.
Zamknięte koło, a zwrot (zakręt) bardzo dobrze pokazałaś tutaj:

Duma częściej odbiera szansę, niż ją daje.
Tylko te resztki oczu skojarzyły mi się z Kubą Rozpruwaczem.