we


wpadają na siebie te kresy.

Ładnie tu u Ciebie. Biografia na fundamentach natury, ciekawa. Jest rytm, wiersz w tempie. Przydałaby się jednak korekta odnośnie przerw - spacji między wyrazami, wydaje się przypadkowa.

Pozdrawiam!

Teraz jest zdecydowanie lepiej

Mam małą nadzieję na bardziej optymistyczny the end, ale wiadomo, jak jest z nadziejami

Serdeczne dzięki , Zolu, za odwiedziny, rady, wiersz i wsparcie. „Zupełnie poważny traktat…”- świetny! Nagromadzenie aż tylu inwersji z jako drugą przydawką dopełniaczową i pierwszym wyrazem określanym faktycznie brzmi archaicznie. Jednakże wyrzucenie z j. polskiego i wierszy wszystkich nie jest dobrym pomysłem, bo to zubożenie języka. Ze swojej „biografii” mogę usunąć „pustki chłodem”- bardziej jednak ze względu na to, iż mi się ta metafora wydaje banalna, natomiast upieram się przed: „od mrozu kurczy się listopad”, gdyż moim zdaniem nie jest to nawet inwersja. Byłaby, gdyby wers brzmiał: „od mrozu listopad się kurczy” lub „kurczy od mrozu się listopad” , gdyż grupa podmiotu i orzeczenia zmieszałaby się z sobą, a w drugim przypadku „się” odpadłoby daleko od czasownika, choć przecież i te dwa przykłady są poprawne stylistycznie, gdyż składnia j. polskiego jest dość swobodna, pozycja słowa nie jest w zdaniu dystynktywna, więc nie reguluje jej przepis, że pierwszy w zdaniu musi być podmiot a potem orzeczenie czy też że określenia podmiotu i orzeczenia musza iść za nimi. Nie bronię inwersji występującej w takiej skali, jak w Twoim wierszu. Protestuję tylko przeciwko tropieniu na portalu każdej. „Ruszanie dupy” restrykcyjnie w tym kierunku- to moim zdaniem przesada, która niczemu nie służy. Pozdrawiam