Myślę, że to, czy nam się wiedzie w życiu czy nie, to nie Boga o to obwiniać, ale siebie lub ludzi, którzy stanęli/stoją na naszej drodze, blokując nam spełnienie.
Boga nikt nigdy nie poznał ani nie widział, więc możemy sobie tylko w swej niemocy słać pobożne życzenia lub złorzeczyć, że Stwórca nie dał nam pięknej żony, morza kasy, nowego BMW, bo przecież sąsiad ma...
I kółeczko się zamyka: jak bieda, to najłatwiej walić w Boga, a On może ma inne sprawy na głowie, skoro ponoć dał człekowi wolną wolę, to zdał go na własne wybory
Wierzę, że jeśli zechcę, to osiągnę swój cel, choć jestem tylko marnym człeczyną ...

Witam, podchodziłam do tego wiersza kilka razy bo nie mogłam odgadnąć podtekstu. Chyba pojęłam, ale czy o to chodziło?


czy to nie tak powinno brzmieć?
Proszę o odpowiedź, czy rzucasz podmiotowi z dwóch pierwszych wersów gorzkie trzy następne?

Pozdrawiam i czekam

Nawet sobie nie wyobrażacie jakie to w swej zawiłości... proste. Gdyby tam miała być interpunkcja, może byłoby to bardziej zrozumiałe, zobaczmy:



Wers trzeci ściśle wiąże się z drugim. Podmiot liryczny uważa wydarzenia kojarzące się z wymienionymi słowami (Syn - śmierć syna samego Boga, miłość, odkupienie; Betlejem - niewinny początek wielkiej historii, ubóstwo, samotność, chłód; krzyż - wiadomo) za naprawdę doniosłe. Takie, które można zrobić... ale nie dla wszystkich. Bo nie wszyscy zasługują. On nie zasłużył, a... dostał. I dostaje - rok w rok. Jako że nie umie się odwdzięczyć, wyrzuca Bogu, że przesadza.

Zresztą jak każdy człowiek ma tylko jedno serce i ręce pełne wielu, naprawdę wielu rzeczy, ale w gruncie rzeczy - puste. Tych rąk może mieć wiele. Może sobie przecież kupić, wynająć, ukraść. Pracuje nimi, ale w ostatecznym rozrachunku na niewiele się zdadzą. Choć interpretacji może być dużo, pewnie nawet takich, jakie mi samej nie przyszły do głowy. Te "wszystkie ręce" wzięły się z bardzo inspirującego cytatu: Leżeli prze­cież tak blis­ko siebie, naj­pierw zna­lazły się ich ręce, zap­la­tali dłonie tak moc­no, że nad ra­nem nie mog­li się od siebie uwol­nić, jak­by one za­marzły, ona py­tała: Które dłonie są two­je, a które mo­je?, on od­po­wiadał: Wszys­tkie są twoje (Mi­rosław Na­hacz „Niez­wykłe przy­gody Ro­ber­ta Robura”). W drugiej wersji te zdania zamieściłam nad tekstem, tutaj zapomniałam zmienić. Dla niektórych obecność cytatu będzie pewnie zbędna... Ale innym może pomóc w odbiorze.

Fajnie, że się zatrzymaliście. To cieszy. Dziękuję i kłaniam się nisko.

Pierwszy wers taki dobry, a potem coś odpada, jak niedoklejony tynk. W sensie drugi wers mi opada. Brakuję mi czegoś, mimo wszystko za dużo niedopowiedzenia. Ja w ogóle widzę co innego w 1 a co innego w 2 zwrotce i nie do końca mi ten obraz współgra.