Przerwy w dostawach prądu, do odwołania - wciśnięte pod szparę w drzwiach, na odchętę - to nadal ten sam wiek.

Ciągłe mijanie się w kioskach z gazetami, do których nie mam zaufania, bądź najzwyczajniej w świecie zasypiam przygnieciony dawką zawartych w nich informacji - poszukiwaniem wzmianki o tym, że to już pewne. Że o ile zdarzy mi się już wyjść z domu i zrobić tych kilka kroków ku nim, nie prysnę jak bańka odlana w cemencie - sekwencja pomnika. Na wszelki wypadek otwieram drzwi, klucz zawsze trzymam w prawej dłoni ponieważ lewa nakłania do snu. Wchodzę do znajomych jakbym był u siebie i układam się pod oknem, z dłonią wspartą na rękawiczkach, zapalniczkach i zadymieniu. Czekam.

Chłód nocy letniej jest paradoksalny do wnętrza moich powiek. Mam pewność, że gdybym tylko odważył się je zerwać, popłynąłbyś z nich młodszy o te kilkanaście lat - z większym nosem i ciaśniejszym poglądem na to, co słuszne. Widzę cię w każdej z napotkanych kropel światła, które wdzierają się przez przymknięte żaluzje - w filmach porywacz zawsze dzwoni w sprawie żądań - chce pieniędzy, transportu do ciekłych krain, czy przynajmniej chleba na opał. Wygadać się.

Zmieniłem numer więc niemożliwością jest wyczytanie w tym powiązań. Zatarłem wszelki świat po tym, jak nas zabrakło. Każdy sens czyichś wspomnień o tobie. Każdy przejaw tego, że wiem, o czym piszę. Nawet podpis. Wyciągam z kieszeni pomięty pergamin, rozkładam go:



weź szufelkę
taką zwykłą z trzonkiem
nie za szeroką
ani za wąską
napełnij ją żarem
z pieca


teraz złap burka
tego tam co na łańcuchu się kręci
trzymaj go mocno między nogami
nieważne że wyje
ani jakiej jest maści

rwij z niego sierść
garściami
rzucaj ją na rozżarzone węgle
niech
skwierczy i dymi
jak twoje kolagenowe paznokcie
następnie zarzuć niebieski ręcznik
na głowę
pochyl się nad tym
i inhaluj

bierz haust tego specyfiku
z wiarą i determinacją
raz po raz
wciągaj go nosem
mocno
głęboko*




Do odwołania.







* Wiersz Krystyny (Szel), zamieszczony za zgodą autorki.