Ceceronie,
na początku wiersz wydał mi się właśnie taki: okazyjny. ale nie dawał mi sokoju pozór prostoty. a teraz gdy ujrzałam,- co autor chciał/nie chciał, owoż to i tak bez znaczenia co autor - ogarnął mnie smutek pod rękę z melancholią i przemijaniem.
spacerują po jesiennym cmentarzu z albumem zdjęć w dłoniach, przy czym jedno z nich jest już tylko szelestem liści, tchnieniem i czernią z negatywu.
a ze stylistycznych uwag.
msz, dobrze by zrobiło wierszowi zastąpienie czarno-biało z trzeciej strofy czymś innym. bo robi się za dużo czarno-bieli.

pozdrawiam jesiennie.

Gdybym bardzo się uparł nad konkretną interpretacją to i pogrzeb bym tu dojrzał, bo mocno stonowana ta radość ze ślubu, ot wielka melancholia się z tego utworu wylewa.

Wszystko za sprawą pierwszych 2 wersów 2 strof:




te fragmenty są w moim odbiorze bardzo smutne, oczywiście późniejsze wersy je "prostują".

Ciekawy wiersz.

Dziękuje za przeczytanie i komentarze. Cieszę się, że ktoś dojrzał w tym wierszu "drugie dno". Nie chciałem jednak, żeby odbierano go jako wyłącznie ponury, po prostu dojrzewanie i zmiany w życiu zawsze wiążą sie z pewną dozą nostalgii i nie jest to chyba nic złego. Pewnie żaba też ma ciepłe uczucia o ogonie

@tycenak cieszę się, że prostują