zacznę od końca: rzadko we współczesnej poezji zdarzają się takie wersy.
Uderzające w samo sedno.
W sens tego, co między kobietą a mężczyzną.
Bezpretensjonalnie, lecz niebanalnie.

I cały utwór jak dialog zakochanych, spokojny, nie ma tu napięć, jest coś, co przepływa między nimi jak prąd, którego nie widać, a istnieje
Lubię takie pisanie: jak czułe szepty, nad ranem, gdy wschodzi słońce...
Jak proste podanie ręki.
Jak wszystko to, co w swej ogromnej prostocie bije na łeb na szyję udziwnienia.

Można zdobywać różne nieba i też już o tym ktoś zaśpiewał.

"Emigrowałem z objęć twych nad ranem,
dzień mnie wyganiał, nocą znów wracałem."

Ciekawe, co Felicjan Andrzejczak porabiał w tamte (letnie dla odmiany) dni...
Pewnie spoglądał jak "plażą szły zakonnice", a im teoretycznie do tego nieba bliżej.
Wiersz zwiewny jak motyl, ja jednak jestem zachłanny i chcę zdobywać wszystkie nieba, choć nie ukrywam, że najlepiej popatrzeć na raj-stopy.
A jeśli tego nieba zabraknie, to zawsze można wynająć.
http://www.youtube.com/watch?v=OIuX6MsDv5I

PS. Tylko się droczę. Takie ryzykowne to Twoje niebo, bo czasem się okazuje piekłem. Ale... jestem za.

Zdecydowanie jestem za - pod warunkiem, że mam właściwą kobietę przy sobie.