To miejsce jest super, zazębiające się obrazy, płynne przejścia z jednego w kolejny. Naprawdę fajny moment w tym tekście.




Całość może nie porywa, ale podana w zjadliwy sposób, pomimo już nieco zużytych, wytartych rekwizytów, pomimo balansowania na granicy banału, tekst całkiem całkiem może być, msz. Można by się nad nim pochylić jeszcze, dopracować tu i ówdzie, przemyśleć, poprawić, ale jak rzekłam, w takiej wersji jak jest, też jest zjadliwy.

Do poczytania.

Właściwie to pewnie tam byłem, bo znów poszło jak kadry puszczone i widzę to wszystko, co w tych wersach się ukryło, czym są te proste obrazy i jak odbieram je jako widz-czytelnik.
Ciągle kołacze mi się po głowie "Kochanek" - kultowy erotyk z lat 90-tych, bo w twoich orientalnych erotykach zawsze czuję tę intensywną aurę intymności, po prostu mam wrażenie, jakbym gdzieś tam stał z boku i podglądał
Zawsze byłem za prostą poezją i cieszę się, że zawsze mogę zawitać do przyjaznej przystani, gdzie powitasz mnie normalnie, zwyczajną poezją

Bożeno B, poetka składa faktycznie nienowe i znane (zużytymi bym ich nigdy nie nazwał, bo to nadużycie), frazy, metafory i układy słowne, ale!
Czyni to absolutnie świeżo, nie parafrazuje nikogo, nie kopiuje, nie bazuje na jakichś starych mistrzach.
Styl ma prosty, ale konkretny i z prostoty pochodzący: używając znanych rekwizytów, używa je na nowy sposób, w nowych układach, nie przypominając mi przynajmniej żadnego ze znanych poetów, a więc nie rżnie z nikogo.
Zasadzając swój styl w prostocie wersów, z tego czerpie.
Ma świadomość swojej poezji, czyli tego, co widzimy: sięgania do korzeni, do słów, które w języku są niczym nowym, ale odpowiednio ułożone, dadzą to coś.
I to coś właśnie tu mamy