Mieszkali w nowym miejscu od tygodnia. Malwina wiedziała, że zostało jeszcze mnóstwo do roboty. Jeszcze nie wszystkie meble porozstawiali. Ale będzie dobrze. Założyli już konto w banku, mieli książeczkę oszczędnościową. Trawnik przed domem był świeżo przystrzyżony. Henryk zakładał już antenę na dach i to był najbardziej widoczny znak tego, że wpasowali się w otaczający ich krajobraz przedmieścia. Każdy z ich sąsiadów, a także sąsiedzi sąsiadów mieli telewizor. Malwina była spokojna o przyszłość swoją i Henryka.

Henryk mocował się z anteną już od dobrej godziny. Sprzedawca w sklepie powiedział, że instalacja jest bardzo prosta. W takim razie on sam musiał coś pokręcić. Ale spokojnie, da sobie radę. Najważniejsze, żeby Malwina była zadowolona. Będą szczęśliwi w tym domu, muszą być. Czyż nie mają wszystkiego, co im potrzeba? A do tego naprawdę miłych sąsiadów, którzy już zapowiedzieli, że będą przychodzić na brydża w każdą sobotę. Przyszłość jest już ustalona, nie grożą im żadne niespodziewane rzeczy. Henryk uniósł głowę i zobaczył w dole nowy, a jakże już znajomy wszechświat uliczek, białych płotów i dwupiętrowych domów z garażem. Odtąd oni też będą należeć do tego wszechświata.

Henryk stanął na skraju dachu, uniósł ogę w powietrzu i skoczył. Na chodniku pozostało dziwnie powykręcane ciało, wokół którego zaczęli po chwili gromadzić się mieszkańcy sąsiednich domów.