No i jestem tu – samotna wyspa pozorowanego spokoju wśród wzburzonego oceanu rozdygotanych i wrzeszczących zewsząd emocji buchających niepohamowanym żarem. Podgrzewają one atmosferę do tego stopnia, iż woda wręcz wrze. A pojedynczy skrawek stałego lądu twardo przytwierdzony do gruntu emanuje spokojnością. Fale nieustannie próbują się wedrzeć nań, rażąc mokrymi strugami piaszczyste brzegi. Lecz poza plażę nie są w stanie sięgnąć, wewnątrz panuje niezmącony zewnętrznymi ruchami spokój. Rosną tu spokojnie drzewa przeznaczenia o prostych gładkich pniach, nieporuszane nawet najdrobniejszym powiewem wiatru mogącym zmącić ich zanurzony w odwieczności spokój. Niebo nad wyspą odcina się pogodnością od pokrytej grubymi szarymi chmurami powierzchni nadoceanicznego nieboskłonu. Z ciemno pierzastej opoki, w nieustającej ulewie emocji, z zawiewającym ze wszystkich stron wichrem porywistej niespokojności, błyskają pioruny rozbuchanych uczuć. Ocean nie był martwy, nurzały się w nim żarłoczne cielska rekinów niespokojnej wyobraźni, goniące płotki niespełnionych marzeń. Stworzenia te opływały spokojną wyspę, podświadomie pragnąc się na nią dostać, porażone niemożliwością dokonania tego czynu. Na lądzie ćwierka ptactwo niezmąconego bytu, zadowolonym trelem dając do zrozumienia otoczeniu jak dobrego dokonało wyboru. Pod drzewami dostojnie przemieszczają się zwierzęta spełnionego życia, spokojnie bytujące na równinnej powierzchni wyspy.  Nawet pterodaktyl szczęśliwego spełnienia szybujący po bezchmurnym niebie patrzy czystym wzrokiem z góry na płaszczyznę wyspy. Nad zmierzwionym oceanem polatują nieskoordynowanym lotem koszącym albatrosy burzliwej miłości, niczym smoki ziejące gorącym ogniem niespokojnego życia.

  A wszystko to bytuje na jednej Ziemi, niby osobno, a jednak wpływając na siebie i utrzymując świat w jednej spójnej całości.