Jedna z moich ulubionych liczb w tytule i nie tylko

W zasadzie to mam tylko jedno jedyne pytanie. Czy konieczna/niezbędna jest fraza



Mnie się wydaje zbędna, ale możliwe, że czegoś nie dostrzegam. Piękny wiersz. Naprawdę piękny.

W sumie, jak czytam kolejny raz, to jeszcze to mi się wydaje zbędne:



Do poczytania

Bożeno, "liczba atomowa glinu" wynikła z mojej pokrętnej logiki a "w dalekie i ciepłe", wiem, że banalne, możliwe, że pozmieniam, muszę nabrać dystansu do tekstu. Dzięki za komentarz

darek i mania, lubię gry słowne, ale pod warunkiem, że pod spodem kryje się istotna treść, starałam się, by tutaj tak było, jeśli nie wyszło, to znaczy, że mi się nie udało albo niekoniecznie "moje ważne" musi być ważne dla kogoś innego Dzięki za czytanie

coca_monka, 9 nie kojarzy mi się z niczym na trzynastce kończę, chcąc nie chcąc, stworzyłam (chyba) pewną całość, teraz chciałabym iść dalej; wspomniałaś o babci, zawsze zazdrościłam takim ludziom, bo ja "wygadana" jestem tylko w wierszach "dalekie i ciepłe" już wycinam nożycami wyobraźni, tu jeszcze zostanie, zawsze wrzucam surowe teksty; i wróć, jeśli masz ochotę, twoje komentarze pozwalają mi zobaczyć własne wiersze od innej strony

Hej Zolu! Ech, te przecinki Przyznaję się: poszłam na skróty A serio - 13 tak mnie kusiła, że nie chciałam czekać. Muszę go chyba trochę przemeblować, ale szkic jest

Pozdrawiam!

Dyduch, witaj! Skoro tak, muszę zwracać uwagę na to, by tytuły moich kolejnych tekstów były równie irytujące A poważnie: dlaczego? Zapraszam serdecznie, nie tylko do cyklu, ale do innych wierszy, trochę tu "natworzyłam" Co do skromności, obawiam się, że to raczej niewiara w wartość tworów i cała góra kompleksów, ale to nie miejsce na ustawianie kozetki

A liczba dziewięć kojarzy się, owszem, tylko nie ze mną. A ja piszę głównie o sobie, niczego innego nie znam tak dobrze, a pisać o czymś, o czym nie ma się pojęcia? Bez sensu.

Dzięki za ciekawy komentarz

No widzisz: zauroczona treścią, ślepa korektorka - przegapiłam jeszcze jeden przecinek. A musi być:



Przepraszam i kłaniam się, jak widzisz, wracająca. Sorrki za upierdliwość.

Buziaki,

z.

Boziu, nie zauważyłam, że w pierwszej strofie prócz "potworów" i "otworów" są też "wytwory" i "przetwory", rany, ślepa ja - wobec tego wszystko na siebie wpada, ale jakże ładnie i zgrabnie wpada, już nic nie mówię, jest łał.

Witaj, Alle!

Sporo tu już powiedziano, więc ja tylko dodam, że tym układem 1,3,1,3 zachęciłaś mnie do zabawy w puzzle. I wyszło mi jeszcze np. takie czytanie:

1.
znam miejsca gorsze od tych, w których byłeś
kowbojem przybitym do strzały. ponosił cię wiatr,
a tarczę - ten ruchomy drobiazg, ziarenko,
dawno połknęła rzeka. jest tak, jakbyś miał brzeg
i nie posiadał łódki, by dobić, prawda?


1.
splunąć przez ramię, powtórzyć trzynaście razy:
od potworów z łóżka, otworów zamiast ust,
przetworów sezonowych w słoikach z uroczą zakrętką,
wytworów umysłu bez rąk i nóg, strzeż mnie, stróżu
pustych budynków z okiennicami tak złamanymi,
że nic tylko załamać nad nimi ręce.

3.
ach, nieszczęśliwe, uśpione życia. z powiekami na trzy
spusty, sercem otwartym szeroko, machamy do siebie
z jednego końca, po następne. naliczyłam trzynaście -
- liczba atomowa glinu. powiedz, czy z pechowej gliny
warto lepić ciało? chyba tylko po to, by rozpadło się
na atomy przy mocniejszym podmuchu.

3.
a bocianie piórko? kiedy je rozetrzeć w dłoniach,
zapachnie podróżą w dalekie i ciepłe.
jak tam, gdzie w domach dokarmia się tłuste koty
i czarne paleniska, by nie spopielały do reszty.
żeby trafić, liczy się latarnie. kto światło wiedzie,
po linii? wszędzie zajęte, nikt nie odbiera.


A można i jeszcze inaczej. Za każdym razem to dobre czytanie, aż chce się tu gmerać, szukać rozgałęzień, znaczeń. Nie wodzisz czytelnika za nos, pozwalasz dreptać własnymi ścieżkami, choć pozostawiasz w pewnym kręgu emocjonalnym i nie dajesz się za bardzo oddalić.

Pozdrowienia.