Przypomina mi to trochę rytmem albo zacięciem stare piosenki kozackie, urwane, jakby na końcu każdego wersu kłusujący nań kary koń hamował ze zgrzytem kopyt i ratował jeźdźca przed upadkiem z urwiska. I nagle patrzę - a wiersz o koniu i jego kawalerzyście!

Nie wiem za bardzo co mogę powiedzieć o tym tekście - zganić autora za styl, proste rymy usztywnione jeszcze hardym rytmem czy pochwalić za protest-song traktujący o wiośnie, uwięzionej jak Kai i Gerda w zamku złej królowej.

Prawda jest taka, że odczuwałem jakąś niewyjaśnioną przyjemność czytając ten tekst, chociaż rozum mówi mi, że nie tędy droga. Jestem ciekawy innych Twoich tekstów, szczególnie jeśli staniesz w szranki z wierszem wolnym, albo czymś co ma więcej sylab w wersie, co by koń mógł odetchnąć. Zobacz jak o koniach rzecze Kaczmarski (chociaż nie jestem wielkim fanem akurat tego konkretnego tekstu autora):

Pod prąd wąwozem w twarz ognistym wiatrom
Po końskie brzuchy w nurt płynącej lawy
Prze szwoleżerów łatwopalny szwadron
Gardła armatnie kolanami dławić

smutny człowieku - te słowa trzeba czytać pospiesznie, jakby pędząc na koniu, wtedy ów rytm zdaje się ponosić, jak ten koń:-), zamias czapka z piórem, z piórami.

Pozdrawiam

mike17, to miłe, że rytm Cię uniósł. Końcówka radosna? Jeśli tak czytasz - daj boże, dla mnie to ciekawa, zaskakująca interpretacja