Przepięknie, aż mam gęsią skórkę na rękach, a słowa gdzieś grzęzną wewnątrz, a każde wydaje się mało odpowiednie na tę chwilę.

I oto przykład na to, jak pięknie można wykorzystać powtórzenia, umiejętnie użyte wzmacniają przekaz i wywołują w czytelniku dreszcze.

To świetne:



Całość świetna, ale fraza powyżej aż do bólu odczuwalna.

Do poczytania

Wiersz podany jakby z odległości, jakiegoś dystansu. Sprawia wrażenie opisu, np. obrazu, a narracja jest jakby obserwacją. To w pierwszej zwrotce, rozbudza zaciekawienie, i kaczki, i kuter. Z lekkością i gracją, przechodzisz jednak głębiej:

I wiersz rozpościera skrzydła.
Podoba mi się, urzeka koniec i zwłaszcza:


Pozdrawiam!

sternik mający problemy z błędnikiem
- nie pasuje mi tak podane zdanie, pozostałe fragmety ociekają mżawką, smutne i tragiczne, byłby piękny obraz, gdyby utalentowany malarz namalował go listopadową nocą.
Taki świat ma prawo istnieć kilka sekund, właśnie w takiem tekście, obrazie, który na co dzień powinien mieć drugą stronę. Peelkę widzę niespełną zmysłów ze zmęczenia i strachu, niekochaną, zgubioną: sine usta i początek obłędu w oczach. Ciekawe, jakie tym obrazom można znaleźć miejsce, ale też myśl odprowadza mnie w lata dwudzieste ubiegłego wieku, nie tu, gdzieś dalej.
Autorkę, jakby natchnął film, a może już istniejący obraz, powieść, sen. Ponieważ to biały tekst, zapewne przejdzie kolejne ewolucje, jak dla mnie, potrzebne we wskazanym na początku zdaniu.
Miłego!

Lubię, i sama stosuję powtórzenia, acz nie zawsze da się je wytłumaczyć, tu, jak najbardziej wydają się być na swoim miejscu, ze sporym sensem, nie tworząc tłoku. Poza tym, plastyczność, tę cenię niezmiernie i, dostrzegłam ją już od pierwszego czytania Twoich tekstów. Dzięki obrazom mam ochotę wracać. I wracam

Pozdrawiam.