Można, w latach poprzednich był to mus, kiedy kupowałem drugie mieszkanie tytułem przydziału, musiałem wnieść sporą opłatę na rzecz spółdzielni mieszkaniowej

Wiele tu niedopowiedzeń...
I interpretacji multum działa na korzyść wiersza, bo nie chodzi tu przecież o śmierć fizyczną, jak mniemam.
Szybciej o jakąś osobliwą, opresyjną sytuację, z której nie ma wyjścia, która ciąży i pewnie jest za życia umieraniem.
Końcówka świadczy o zawieszeniu w próżni.
Bohater nie żyje pełnią życia, tkwi w pustce i ona jest nim.

Dodam do mike'a: nieco starsi Indianie pamiętają i mięsko, i wódeczkę, i masełko, i nawet buty na talony;-) Tak więc użycie przez łabędzia słowa "przydział" rozszerza tropy całej cząstki o reglamentację. Bardzo to pasuje, bo takie jest życie. Gdzieś od razu w górze zapisano, ile nam się na kartkę należy tu na ziemi czasu, ale jednocześnie nic za darmo. I to zestawienie piasku i klepsydry- jednoznaczność w całej gamie wieloznaczności.

Muszę ponadto się powtórzyć, muszę: genialny zabieg z: "się tak obracam". Przez cały dzień wizualizuje mi się w głowie, jak "s" z "się" owija się wokół laski "m" z "obracam" i wirują w literkowym tańcu. Nie, nic nie piłam, ani się nie upaliłam ;-) Ale w łeb zalazło jak drzazga.

Serdeczności za tę wizję bez udziału wspomagaczy ;-)

Znakomity wiersz, zwłaszcza na taki dzień jak dziś. Przyszedł kolejny rok, klepsydra została odwrócona na nowo, czy tego chcemy czy nie, pewien proces, choć cykliczny zaczął się od początku, podobnie jak dzień stanie się nocą, słońce zmieni wartę z księżycem, dziś stanie się jutrem, tak dzieje się od wieków, choć podmiot liryczny ma świadomość, że nie będzie to trwało bez końca, czas jednak upływa, a gdy zabraknie piasku coś bezpowrotnie zniknie, można wyraźnie wyczuć jego rozbicie, przygnębienie lub wręcz roztrzęsienie, co jest dla mnie zrozumiałe, jeżeli nazwisko, które wyczytał nie było przypadkowe.
Świetnie i zarazem esencjonalnie wydobyłeś symbolikę atrybutu śmierci, jakim jest klepsydra. Nie wiem na ile celowo, ale nawet wizualnie wyśrodkowany tekst też mi ją przypomina. To jest prawdziwa sztuka.