Zolu, podchodziłam kilka razy i trudno było napisać coś sensownego. Od strony emocji - trafiasz w czuły punkt, zabolał mnie ten wiersz. Żeby napisać coś konstruktywnego, odsunę uczucia na dalszy plan i skupię się na chwilę na stronie technicznej. Tekst nie jest łatwy, metafory, odniesienia poszerzają znaczenie. Przyznam, że na początku czytałam zupełnie inaczej, w innej przestrzeni czasowej (wydało mi się, że pierwsza cząstka to wspomnienia z okresu dzieciństwa). Obraz rozjaśnił się po kilku czytaniach i Twoim komentarzu. Nie wiem czy chcesz coś jeszcze zmieniać (wiem, że z takimi tekstami niełatwo pracować), ale jeśli, to pomyślałabym nad łącznikiem, może jakoś upłynnić przejście z jednej cząstki w drugą?



Myślę o tym miejscu: trochę mnie uwiera zapis, choć z drugiej strony trudno się pozbyć, któregoś słowa, bo wszystkie wydają się istotne. Można kombinować z przenoszeniem z wersu w wers. Ale to taki szczegół.

Zatrzymałam się też przy zakończeniu:



Chodzi mi po głowie, żeby to uprościć. Nie wiem, coś na zasadzie:
"żebyśmy w milczeniu połamały się
ulgą"
Ale to tylko takie moje wymysły, wcale nie lepsze, zwyczajnie trochę inne czytanie.

Pozdrowienia serdeczne!

Ale wiesz, nie chodzi mi o ciężkość treści, tylko raczej, że niektóre słowa obciążają tekst. Jest ich jakby nadmiar. Zaglądam tutaj już enty raz, zastanawiam się, jak można by te niektóre miejsca ugryźć, ale nie bardzo wiem jak. Może zbyt emocjonalnie do niego podchodzę, skoro wszystko wydaje mi się potrzebne A to trzeba na chłodno przecież.

Może więc tak.
Do pierwszej strofy nie mam żadnych ale, nawet najmniejszych. Płynie się razem z nią i czuje empatię.
W drugiej strofie mam wrażenie nadmiaru słów, co trochę męczy przy czytaniu.

Już zaraz pierwszy wers (drugiej strofy) jest jakiś bardzo obciążony przez nadmiar słów. Ja wiem, że może chciałaś wszystko pokazać ze szczególikami, każdy najmniejszy nawet drobiazg, ale przez to wiersz raczej nie zyskuje. Czegoś w nim jest za dużo.

Drugi wers jest ok. Trzeci natomiast znowu dźwiga nadmiar słów, a to jest chyba najbardziej obciążony moment:



Dalej tutaj, nie brzmi, nie dźwięczy, nie płynie:



Końcówkę już zmieniłaś, ładna jest.

To chyba tyle, Zolu, i nie bierz do siebie, bo bardzo możliwe, że ja ze swoją dykcją nie nadaję się do Twoich wierszy Może gdybym usłyszała jak czytasz, odbiór byłby zupełnie inny.

I jeszcze powiem, żeby uściślić, to bardzo dobry tekst, moje odczucia w tej kwestii niczego nie zmieniają.

Do poczytania )

Po raz kolejny bardzo cieszę się z istnienia polecanek, bo dzięki nim odkrywam kolejny bardzo dobry wiersz. Poruszasz trudny, mało "poetycki" temat - i robisz to w bardzo dojrzały, wyważony sposób, bez epatowania tragedią i szantażu emocjonalnego.
Jako że przez kilka miesięcy zajmowałam się babcią po wylewie, rozumiem ten wiersz, czuję go, przemawia do mnie. Na szczęście moja babcia wydobrzała.
Pozdrawiam serdecznie

Wiele osób odnajdzie się w tym wierszu... i ja się odnalazłam. Święta, szczególnie Bożego Narodzenia, to taki przystanek, znacznik. Wysyłamy do góry życzenie byśmy za rok spotkali się w tym samym składzie. Nie łatwy temat przedstawiłaś bardzo subtelnie i obrazowo. Bo ja czytając go widziałam łóżko na szpitalnej sali, przystrojonej jakimiś marnymi świątecznymi łańcuchami i dwie osoby, spośród których jedna cicho szepcze do drugiej trzymając ją za coraz to mniejszą dłoń.
Mogę Ci tylko podziękować za ten wiersz.
Moja babcia umarła dwa lata temu tuż przed świętami właśnie. Nie zdążyłyśmy już podzielić się ulgą.