Witaj, jam Wojaczka fan po kres mych dni!
Istotnie w twoim wierszu stylistyka podobna i podobać się mogąca, co akcentuję tym głosem, bo jest błyskotliwie, mówię to świadom swych słów wobec potomności, jako że widać, żeś tu koncypował nielicho, bo wiersz dopieszczony, wyrazisty, ma potencjał bez dwóch zdań.
I ten wojaczkowy brud, nieczystość, osobliwość i coś, co śmiało nazwałbym "życiem na niby", bo i sam Rafał życie miał przerąbane, a że spłodził takie wiersze, świadczy tylko o tym, że jednak poetą był!
Jest klimat, w słowach czają się znaczenia i impresje, nie ma taniochy poetyckiej, wręcz przeciwnie, kreujesz przemyślaną lirykę, opartą na mocnej ekspresji.

Ja też lubię tego "skurwysyna Wojaczka, poetę pijaka, którego dawno powinni byli zamknąć" Oczywiścię to nie moje słowa.

Fajnie to napisałeś. Ascetycznie i zwarcie, ale o to chodzi.

- super fraza
I to dobre:






W ogóle wszystko biorę hurtem. Świetne!

Ładnie, na temat, z duchem Wojaczka jak najbardziej, choć widziałabym pewne miejsca podkreślione jeszcze mocniej, nawet z odrobiną turpizmu.

- ładnie wejście, podoba mi się.

- tutaj, jak dla mnie, za dużo dopełniaczówek, utrudniają odbiór.

- super!

Pozdrawiam!

<<Przypodłogowany

odszukuję rozchlapanych pionów

Wstań, co tak leżysz. Aby wyglądać na żywego trzeba

wstawać. Albo się wstawić.>>

Piękny opis przeżyć budzącego się alkoholika, jeszcze nie całkiem otrzeźwiałego. Pierwsze dwa wersy niesamowicie obrazowe: podnoszę oczy znad podłogi, a przestrzeń jak z abstrakcyjnych obrazów: nic nie trzyma pionu, tak jak i upoziomowany podmiot liryczny. <<Wstań!>> Dramatyczny zwrot do siebie samego, podnieś się z podłogi. Niełatwo, gdy alkoholu pewnie jeszcze ze 2,5 procenta i trzaska łeb. Ale wstać trzeba. Albo dopić.

Czy tylko o to chodzi? Czytam inaczej, wchodzę głębiej. To nie tylko alkoholowe zamroczenie. To jakieś trwanie przy ziemi, na Ziemi, bez widoku celu itp. sensów- „rozchlapane piony”- „erzac, cholera, nie życie”. Trzeba by podnieść się z tej beznadziei, z tego upodlenia. Ale jak? Jest wyjście- zabić świadomość.

A potem? Potem kolejny niezwykły obraz:
<<Rozszarpując zgniły pod kurzem dywan ciążącej skóry

szklistą klatką szkieletu moralnego>>

Te rozbudowane, metaforyczne epitety jak najbardziej na miejscu. Pierwszy buduje wrażenie niesłychanie grubej warstwy- sztucznej dermy, niemal nie do przebicia, która oblepia, więzi, dławi to, co prawdziwe. Drugi- równie obrazowy. Ja to widzę: jakby żebra, wszystkie piszczele poprzebijały skórę. Niesamowity widok! Taki Longinus Podbipięta nafaszerowany strzałami, u Ciebie- samobójczymi <<za chwile bycia nie sobą w trzech osobach>> (za wrastanie w lewą ( serdeczną) stronę- za ( przewrotne) bycie sobą. Niezwykłe!

Nie mogłam skomentować od razu- tak mną wstrząsnęło. Jaka świadomość słowa! Jak podane! Wybitny wiersz!

Tak czytam. I jak rzadko- jestem- pewna, ze dobrze czytam.

Jeśli w wydychanym powietrzu/we krwi, to prędzej 2,5 promila, przy procentach szanowny podmiot by raczej trochę nie żył

Przepraszam za dygresję. Jeśli chodzi o wiersz - zafrapował mnie już początek, w sensie piony odmienione tak, jakby należały do rzeczowników żywotnych osobowych.
Są bardzo według mnie dobre momenty, ale są też takie, które mi ciążą i nie jest to ciążenie przyjemne - marukja wspomniała o dywanie i szkielecie, dodałabym do tego rozdwojone końcówki duszy sprzedanej za chwile etc. - dla mnie to za dużo. No ale to ja.
Tekst na pewno interesujący.
Puzdro.

Ja również nie należę do kongregacji Wojaczkowej, znam jego przybliżony styl z tego, że wielu próbuje go obecnie naśladować - z marnym skutkiem, nie tylko dla podobizny wojaczkowych poezji ale i dla samej poezji.

Do tekstu odniosę się zatem jako utworu samego w sobie, bez odniesień do znanych i lubianych. Na pewno jest na czym zawiesić oko. Można nawet łypać pożądliwie do utworu i on, z całą swoją wylewnością pokaże nagość, prawdę i językoznawstwo.

Żeby nie było wątpliwości - wiersz mi się spodobał, szczególnie dlatego że jest kolejnym dowodem że można zgrabnie poprowadzić poezję przez współczesność, nie uciekając się do wpasowywania swojej twórczości w ramy niepotrzebnych zabiegów, które mają rekompensować brak polotu i umiejętności.

Jedyne co mnie mierzi to:

za dużo tego dla mnie, myślę że tekst może się obejść bez tego wersu i wyjdzie mu to na korzyść - będzie lżej, prościej, jaśniej

Pozdrawiam!