Szedł sobie spokojnie pustą ulicą, gdy nagle nie wiadomo skąd i jakim sposobem pojawił się przed nim przód nadjeżdżającego z wielką prędkością samochodu. Po chwili poczuł mocne uderzenie w korpus. Zatoczywszy w powietrzu łuk, upadł na twardy asfalt, uderzając weń głową. Ujrzał przed oczami całe mrowie świecących gwiazd krążących wokół głowy. Jedna błyszczała bardziej intensywnym blaskiem. Uspokoił nieco rozbiegany wzrok i skupił go na tym obiekcie. Była naprawdę inna, przyglądając się jej, zobaczył, iż to wcale nie gwiazda, tylko jakaś świecąca istota.

- Kim jesteś? – zapytał zdezorientowany.

- Ja? Jestem wróżką. Taką latającą.

Rzeczywiście, wyglądała na wróżkę, nawet latającą. W dłoni trzymała autentyczną różdżkę, chyba czarodziejską. Tak, instynkt go nie mylił, bowiem świecąca postać, machnąwszy przedmiotem, spowodowała zniknięcie krążących gwiazdek. Od razu zrobiło się bardziej przejrzyście, już nie rozpraszały wzroku, teraz mógł intensywniej spoglądać na czarodziejkę.

- Skoro już wiesz, kim jestem, chodź ze mną.

- Dokąd mam iść?

Istota, zamiast odpowiedzieć, tylko podleciała i chwyciła człowieka za kark, niczym małego kociaka. Ujrzał jak nogi odrywają mu się od podłoża i całe ciało zaczyna się wznosić. Unosił się coraz wyżej i wyżej, aż w końcu był ponad chmurami. Obecnie w dole widział mlecznobiałą równinę, oświetloną jaskrawymi promieniami słonecznymi.

- Teraz cię puszczę – rozległ się głos wróżki.

I został upuszczony. Przerażony z dużą prędkością leciał w dół, aż w końcu uczuł, iż jego stopy nurzają się w czymś miękkim, ale zarazem na tyle mocnym, że utrzymało ciężar ciała i przestał spadać. Teraz dla odmiany stał na białawej powierzchni chmur. Tak, właśnie chmur, to one bowiem rozciągały się pod spodem, a stopy się wcale w nich nie nurzały, tylko odniósł takie wrażenie.

- Co się ze mną dzieje? – zapytał zdezorientowany.

- To nie wiesz? Ty umarłeś.