Gwiazda utkana z miłości - Monia81
Kategoria Konkursowa » Dreszczyk z gwiazdą w tle » Gwiazda utkana z miłości
Lusia spojrzała na choinkę. Każda ozdoba − ta kupiona na miejskim bazarze, wśród tłumów ludzi, czy ta wykonana ręcznie − budziła zaciekawienie. Chciała je wszystkie dotknąć, obejrzeć. Najciekawsze wydawały jej się aniołki. Te z rozłożonymi do lotu skrzydłami. Drewniane, lekko chropowate w dotyku, zdawały się przebywać w ciągłym ruchu. Lusia pragnęła, aby zabrały ją ze sobą, w daleką podróż do miejsca i osoby, za którą tęskniła.
− Kiedy mamusia przyjedzie? – spytała i przetarła oczy.
− Jutro mama będzie już przy tobie – powiedziała Patrycja i objęła dziewczynkę. − Chodź, zobaczymy, czy na niebie pojawiła się już pierwsza gwiazda.
Patrycja odsunęła firankę i pozwoliła dziewczynce usiąść na parapecie. Przed nimi rozciągał się przepiękny widok. Dachy domów, przykryte białym puchem, lśniły w świetle lamp. Okna i balkony przyozdobione w świecidełka wyglądały jak zaczarowane. Śnieg ukrył uschnięte rośliny, przybrudzone płoty i chodniki. Wszystko zdawało się być czyste i nieskalane jak serce dzieciątka w żłóbku.
Gdy dziewczynka zobaczyła na niebie gwiazdę, krzyknęła:
− Spójrzcie tam!
Reszta rodziny powiodła wzrokiem we wskazanym przez dziewczynkę kierunku. Po kilku sekundach gwiazda rozbłysła mocniejszym światłem. Kiedy już wszyscy chcieli przystąpić do wspólnego posiłku, stało się coś niezwykłego. Oto gwiazda zsunęła się z nieba i zniknęła.
Patrycja zakryła usta. Tyle razy widziała spadające gwiazdy, tyle razy wypowiadała życzenie z nadzieją, że otrzyma to, czego pragnie. Teraz stała z głową uniesioną do góry, zaskoczona i zasmucona.
Na końcu języka miała pytanie, jakiś skryty na dnie serca lęk, ale zabrakło jej odwagi, aby wyrazić go słowami. Spojrzała na rodziców, na brata, czekając na ich reakcję, ale nikt nic nie powiedział.
Przy stole jedno miejsce pozostało puste. Powinna je zająć Klaudia, mama Lusi.
Kobieta pracowała w dużej korporacji. Często wyjeżdżała w delegację do miast rozsianych po całym kontynencie. Uwielbiała podróżować. Miała tę niezwykłą umiejętność odnajdywania się w każdym miejscu. Ani język, ani ludzkie zwyczaje nie stanowiły dla niej przeszkody. Szybko nawiązywała nowe znajomości i przyjaźnie.
Z jednej z takich wypraw przywiozła test ciążowy z dwiema kreseczkami zapakowany w pudełko po drogiej biżuterii. Na pytanie, kim jest ojciec dziecka, pokręciła głową i się uśmiechnęła.
− Dam sobie radę. Przecież mam was, moi kochani.
Na tym zakończyła temat. Rodziców nie usatysfakcjonowała taka odpowiedź i próbowali wyciągnąć z niej więcej informacji, ale Klaudia wiedziała, jak unikać krępujących pytań.
− Zadzwonię do Klaudii – powiedziała Patrycja i odłożyła na bok drewnianą łyżkę. Po kilku sygnałach usłyszała:
− Nie czekajcie na mnie.
Telefon dzwonił nieprzerwanie od kilku minut. Patrycja wysunęła bosą stopę i westchnęła. Nie miała ochoty ruszać się z łóżka, ale wiedziała, że już nie zaśnie. Podniosła słuchawkę.
− Przepraszam, że dzwonię do państwa o tak wczesnej porze. Niestety mam do przekazania smutną wiadomość…
Głos ugrzązł jej w gardle.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
Monia81 · dnia 27.12.2013 07:54 · Czytań: 1021 · Średnia ocena: 4,2 · Komentarzy: 23
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Dramat jak się patrzy! I do tego z korporacją w tle!
Te potworne korporacje!
Czyta się z drżeniem palcy, choć można odnieść wrażenie, że niewyrobiony czytelnik może się zagubić w opowieści.
Zawsze łkam cichutko, czytając takie opowieści chwytające za serce i niewolące duszę. Bo zawsze zostaje ślad we wnętrzu czytelnika. Tak było i tym razem...
Czyli jest stan poruszenia czytelniczego, co oznacza, że miniatura spełnia swoje zadanie. I dobrze!
Pozdrawiam zamyślony.
Dobra Cobra
Ps. Te korporacje!
Te potworne korporacje!
Czyta się z drżeniem palcy, choć można odnieść wrażenie, że niewyrobiony czytelnik może się zagubić w opowieści.
Zawsze łkam cichutko, czytając takie opowieści chwytające za serce i niewolące duszę. Bo zawsze zostaje ślad we wnętrzu czytelnika. Tak było i tym razem...
Czyli jest stan poruszenia czytelniczego, co oznacza, że miniatura spełnia swoje zadanie. I dobrze!
Pozdrawiam zamyślony.
Dobra Cobra
Ps. Te korporacje!
Oj, poruszyło. Jak cierpią dzieci to zawsze dotyka w najgłębsze pokłady uczuć.
Świat wariuje. Pieniądz rządzi. Ludzie gubią priorytety. Okropieństwo.
Idę pobawić się z synkiem.
Pozdrawiam
Świat wariuje. Pieniądz rządzi. Ludzie gubią priorytety. Okropieństwo.
Idę pobawić się z synkiem.
Pozdrawiam
Smutna to opowieść, gdzie już od samego początku, po pierwszym pytaniu Lusi, czy przyjedzie mama wiedziałem, że coś stanie na przeszkodzie, że nie będą to udane Święta...
Opowiedziane z przejęciem, z cichą pasją, jaka rodzi się tam, gdzie opisujemy smutek i ból, choć bywa, że stany te wywołują krzyk, w tej miniaturze więźnie on w gardle i dusi.
I to się bardzo wyraźnie czuje, nieomal namacalnie - stopniowo, krok po kroku, otwierane są kolejne drzwi, dochodzą następne informacje wnoszące osobliwą aurę napięcia i bolesnego oczekiwania na finał.
I kiedy nadchodzi, rodzi się pytanie: czemu cierpią dzieci, od wczesnych swych lat wystawiane bezlitośnie na ataki Losu?
Czy tak musi być?
Całość jako utwór brzmi bardzo wiarygodnie i przekonująco, a to wielki atut.
Miniatura napisana spokojnie, i właśnie to mnie najbardziej przeraża: nie krzyk, bo bywa on oznaką słabości, ale cicho wyszeptane słowa, w których ukryta jest zła wiadomość...
W tym spokoju jest także nieme pogodzenie się z Losem - mama nie przyjedzie, dziecko pogrąży się w rozpaczy, nigdy nie będzie już tym samym, co wcześniej.
Intrygująca jest postać matki: można spojrzeć na nią z kilku perspektyw, oceniając bardzo różnie... i to jest delikatnie powiedziane.
Idealnie oddany ból.
To on był mi tu dreszczem.
Bolesnym.
Opowiedziane z przejęciem, z cichą pasją, jaka rodzi się tam, gdzie opisujemy smutek i ból, choć bywa, że stany te wywołują krzyk, w tej miniaturze więźnie on w gardle i dusi.
I to się bardzo wyraźnie czuje, nieomal namacalnie - stopniowo, krok po kroku, otwierane są kolejne drzwi, dochodzą następne informacje wnoszące osobliwą aurę napięcia i bolesnego oczekiwania na finał.
I kiedy nadchodzi, rodzi się pytanie: czemu cierpią dzieci, od wczesnych swych lat wystawiane bezlitośnie na ataki Losu?
Czy tak musi być?
Całość jako utwór brzmi bardzo wiarygodnie i przekonująco, a to wielki atut.
Miniatura napisana spokojnie, i właśnie to mnie najbardziej przeraża: nie krzyk, bo bywa on oznaką słabości, ale cicho wyszeptane słowa, w których ukryta jest zła wiadomość...
W tym spokoju jest także nieme pogodzenie się z Losem - mama nie przyjedzie, dziecko pogrąży się w rozpaczy, nigdy nie będzie już tym samym, co wcześniej.
Intrygująca jest postać matki: można spojrzeć na nią z kilku perspektyw, oceniając bardzo różnie... i to jest delikatnie powiedziane.
Idealnie oddany ból.
To on był mi tu dreszczem.
Bolesnym.
Moje odczytanie potoczyło idealnie tą samą ścieżką, co u mike'a, więc nie będę się powtarzał. Przez chwilę obawiałem się, że motyw aniołków z początku jakoś powróci na koniec i zepsuje wrażenie, ale na szczęście nic się takiego nie wydarzyło. Świetnie wyważone opowiadanie, tnie jak powinno.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam.
Dziękuję wszystkim za komentarze.
Muszę się przyznać, choć wstyd. Zabrałam się za pisanie tej opowiastki z radosnym przekonaniem, że mogę napisać około trzech tysięcy słów. I kiedy już wypociłam kilkustronicowe opowiadanie, weszłam na portal, zajrzałam do newsa z informacjami o konkursie, by się upewnić, że niczego nie przegapiłam.
A tu czytam i nie wierzę oczom. Bo owszem jest ładnie napisane trzy tysiące, ale ZNAKóW!
I z bólem serca musiałam pokroić, posiatkować i przemielić wszystko, w obawie, że wyjdzie z tego jakaś niestrawna papka.
Na usprawiedliwienie mam tylko tyle, że w ostatnich tygodniach przed świętami byłam strasznie zabiegana, z lekka podenerwowana, i bardzo z głową w chmurach.
Pozdrawiam
Muszę się przyznać, choć wstyd. Zabrałam się za pisanie tej opowiastki z radosnym przekonaniem, że mogę napisać około trzech tysięcy słów. I kiedy już wypociłam kilkustronicowe opowiadanie, weszłam na portal, zajrzałam do newsa z informacjami o konkursie, by się upewnić, że niczego nie przegapiłam.
A tu czytam i nie wierzę oczom. Bo owszem jest ładnie napisane trzy tysiące, ale ZNAKóW!
I z bólem serca musiałam pokroić, posiatkować i przemielić wszystko, w obawie, że wyjdzie z tego jakaś niestrawna papka.
Na usprawiedliwienie mam tylko tyle, że w ostatnich tygodniach przed świętami byłam strasznie zabiegana, z lekka podenerwowana, i bardzo z głową w chmurach.
Pozdrawiam
Tekst mnie wkurzył, czyli działa. Bo raz - matka karierowiczka, mająca gdzieś cały świat (o ile nie potępiam ludzi nie stworzonych do życia w rodzinie, to za zmajstrowanie i podrzucenie innym na wychowanie własnego dziecka osobiście i bez znieczulenia podcięłabym jej jajowody), a dwa - rodzina, która na to przyzwala (prawdopodobnie od zawsze i nie tylko na to).
Piszesz swobodnie, momentami zgrzyta stylistycznie, ale to kwestia wprawy, nic więcej.
No i zakończenie na zasadzie zawieszenia akcji - rewelacyjne.
Ze spraw organizacyjnych:
brzydko; może: spytała Lusia, przerzucając wzrok z jednej osoby na drugą
usiąść
bez przecinka
Tu mam kłopot. Bo później faktycznie wyłania się obraz rodziny (dziadkowie i brat), natomiast do tego momentu o nich nie wspominasz (bo mówisz tylko, że Lusia i Patrycja), a tu nagle wyskakuje 'cała rodzina'. I nie wiemy, o kogo chodzi. Tym bardziej, że była rozmowa o braku mamy Lusi, więc już sam fakt tego sprawia, że owa rodzina nie może być "cała". Może: reszta rodziny; albo w ogóle wytknąć ich palcem: Stojący obok rodzice i brat Patrycji powiedli wzrokiem; albo jeszcze coś innego
bez przecinka
na rodziców, na brata, czekając na ich reakcję, ale nikt...
Możesz zamienić drugą "Klaudię" na "kobietę", przestaną na siebie wpadać
jak unikać krępujących pytań
nieprzerwanie
Piszesz swobodnie, momentami zgrzyta stylistycznie, ale to kwestia wprawy, nic więcej.
No i zakończenie na zasadzie zawieszenia akcji - rewelacyjne.
Ze spraw organizacyjnych:
Cytat:
budziła w niej zaciekawienie. Chciała je wszystkie dotknąć, obejrzeć. Najciekawsze wydawały jej się aniołki.
Cytat:
Najciekawsze wydawały jej się aniołki. Te z rozłożonymi do lotu skrzydłami. Drewniane, lekko chropowate w dotyku, zdawały się przebywać w ciągłym ruchu. Lusia przyglądała się ich twarzom.
Cytat:
spytała Lusia i przerzuciła wzrok z jednej osoby na drugą.
brzydko; może: spytała Lusia, przerzucając wzrok z jednej osoby na drugą
Cytat:
− Jutro mama będzie już przy tobie – powiedziała Patrycja i objęła dziewczynkę(.) − Chodź(,) zobaczymy
Cytat:
i pozwoliła dziewczynce usiądź na parapecie.
usiąść
Cytat:
Dachy domów(,) przykryte białym puchem, lśniły w świetle lamp.
Cytat:
nieskalane, jak serce dzieciątka w żłóbku.
bez przecinka
Cytat:
Cała rodzina
Tu mam kłopot. Bo później faktycznie wyłania się obraz rodziny (dziadkowie i brat), natomiast do tego momentu o nich nie wspominasz (bo mówisz tylko, że Lusia i Patrycja), a tu nagle wyskakuje 'cała rodzina'. I nie wiemy, o kogo chodzi. Tym bardziej, że była rozmowa o braku mamy Lusi, więc już sam fakt tego sprawia, że owa rodzina nie może być "cała". Może: reszta rodziny; albo w ogóle wytknąć ich palcem: Stojący obok rodzice i brat Patrycji powiedli wzrokiem; albo jeszcze coś innego
Cytat:
I kiedy już wszyscy chcieli przystąpić to wspólnego posiłku(,) stało się coś niezwykłego.
Cytat:
Teraz stała, z głową uniesioną do góry
bez przecinka
Cytat:
Spojrzała na rodziców, na brata, czekała na ich reakcję, ale nikt nic nie powiedział.
na rodziców, na brata, czekając na ich reakcję, ale nikt...
Cytat:
Powinna je zająć Klaudia, mama Lusi.
Klaudia pracowała w dużej korporacji.
Klaudia pracowała w dużej korporacji.
Możesz zamienić drugą "Klaudię" na "kobietę", przestaną na siebie wpadać
Cytat:
Na pytanie, kim jest ojciec dziecka(,) pokręciła głową
Cytat:
ale Klaudia wiedziała, jak uniknąć krępujących pytań.
jak unikać krępujących pytań
Cytat:
Telefon dzwonił nie przerwanie od kilku minut.
nieprzerwanie
Cytat:
do miejsca i osoby, za którą tęskniła.− Kiedy mamusia przyjedzie? – spytała Lusia i przerzuciła wzrok z jednej osoby
za blisko jednak te osoby.
Cytat:
powiedziała Patrycja i objęła dziewczynkę(.) − Chodź(,) zobaczymy
Cytat:
dziewczynce usiądź na parapecie
usiąść
Cytat:
Po kilku sekundach, gwiazda rozbłysła mocniejszych światłem.
bez przecinka
Cytat:
gwiazda rozbłysła mocniejszych światłem. Przez chwilę przyćmiła księżyc.
Nie potrafię sobie za bardzo tego wyobrazić. Była blisko księżyca i tak mocno zajaśniała, że pokryła blaskiem spory kawał nieba?
Cytat:
kiedy już wszyscy chcieli przystąpić to wspólnego posiłku(,) stało się
do.
Cytat:
Oto gwiazda zsunęła się po niebie
bardziej z niż po.
Cytat:
tyle razy wypowiadała życzenie, z nadzieją
bez przecinka
Cytat:
Na pytanie, kim jest ojciec dziecka(,) pokręciła głową i uśmiechnęła się.
Cytat:
nie przerwanie
nieprzerwanie
Ładny tekst, melancholijny, podszyty smutkiem. Jednak zabrakło mi tu czegoś, co by mną wstrząsnęło. Pewnie to przez to, że czytałam wiele takich tekstów o rozłące, cierpieniu dzieci itd. Liczyłam na siarczyste policzki stylistyczne, słowa, które poruszą mnie głęboko, zagrają trochę inaczej na strunach wrażliwości. To nie znaczy, że tekst jest zły. Po prostu jestem wymagająca, jeśli chodzi o tę tematykę i poszukuję w niej nowych doznań. Całe szczęście jednak, że tylko ja marudzę, więc spokojnie możesz to zbagatelizować
Pozdrawiam ciepło.
PS: Morfa: "Teraz stała, z głową uniesioną do góry
bez przecinka" - ja bym jednak ten przecinek zostawiła, w sposób ciężki tnie zdanie i dobrze oddaje emocje bohaterki.
Morfina - dziękuję za uwagi. Cenne. Część już poprawiłam, nad niektórymi jeszcze pomyślę.
Tak, temat może zdenerwować, niestety jest jak najbardziej aktualny.
Almari - dziękuję również za podpowiedzi i komentarz.
Tym razem nie było zbyt siarczyście, ale może następnym razem
pozdrawiam
Tak, temat może zdenerwować, niestety jest jak najbardziej aktualny.
Almari - dziękuję również za podpowiedzi i komentarz.
Tym razem nie było zbyt siarczyście, ale może następnym razem
pozdrawiam
Dobra Cobra napisał:
Zawsze łkam cichutko
DoCo, przestań się mazać, w Twoim wieku?
Historyjka w pewnym sensie przeraża, bo gdyby taka sytuacja miała miejsce naprawdę, to nic, tylko usiąść i płakać, niczym Dobra Cobra.
Nie są to moje klimaty, jeśli mówimy o rodzaju prozy. Wyciskacz łez który z pewnością przypadłby do gustu większości kobiet, w tym mojej drogiej żonie, natomiast moja skromna osoba nie przepada za takimi historiami, co oczywiście nie oznacza, że tekst jest słaby, co to- to nie! Przeciwnie, zawarłaś w miniaturze prawdziwy dramat i są wszelkie przesłanki ku temu, aby ten dreszczyk się pojawił. Na tym polegają konkursy - na różnicy ocen. Z pewnością wysokich not nie zabraknie pod Twoją historią, Moniu.
Tak, mama uwielbiała podróżować, nawiązywać znajomości, praca w koncernie była jej światem. Lusia wyraźnie odstawiona na bok - ma się przecież rodzinę.
Drugie dziecko więcej - ach, zajęli się jednym, to następne nie będzie aż takim ciężarem. Wychowa się niejako obok.
Pokazałaś tu bardzo egoistyczne nastawienie matki. Nawet w ostatecznym momencie liczyły się tylko jej problemy, o córce nie pomyślała. A w tym wszystkim ono jest tu największą ofiara.
Zadrżałam i to mocno, gdyż ponad wszystko nie mogę znieść gdy cierpią dzieci.
Drugie dziecko więcej - ach, zajęli się jednym, to następne nie będzie aż takim ciężarem. Wychowa się niejako obok.
Pokazałaś tu bardzo egoistyczne nastawienie matki. Nawet w ostatecznym momencie liczyły się tylko jej problemy, o córce nie pomyślała. A w tym wszystkim ono jest tu największą ofiara.
Zadrżałam i to mocno, gdyż ponad wszystko nie mogę znieść gdy cierpią dzieci.
Poczułem w tym rozpacz i z góry skazane na porażkę wyczekiwanie. Dziecko nie jest w stanie zrozumieć, czym jest ta cała "delegacja", co ze sobą niesie, i jakie znaczenie ma puste miejsce przy wigilijnym stole, wobec czego jego zagubienie jest tym bardziej widoczne.
Nie zapłakałem, fakt, jednak ten tekst ma niewątpliwie sens oraz na swój sposób przygnębia.
Nie zapłakałem, fakt, jednak ten tekst ma niewątpliwie sens oraz na swój sposób przygnębia.
Pablovsky dziękuję za komentarz.
Od lat już pracuje z dziećmi i młodzieżą i dlatego, takie a nie inne, pomysły przychodzą mi do głowy.
al- shamanka - w wielu rodzinach takie sytuacje, w których to dziadkowie, a nie rodzice wychowują dzieci zdarzarzają się często. W mojej rodzinie niestety zbyt często.
henrykinho
dzieci często nie rozumieją postępowania rodziców, ale niestety ich zdanie rzadko jest brane pod uwagę.
pozdrawiam
Od lat już pracuje z dziećmi i młodzieżą i dlatego, takie a nie inne, pomysły przychodzą mi do głowy.
al- shamanka - w wielu rodzinach takie sytuacje, w których to dziadkowie, a nie rodzice wychowują dzieci zdarzarzają się często. W mojej rodzinie niestety zbyt często.
henrykinho
dzieci często nie rozumieją postępowania rodziców, ale niestety ich zdanie rzadko jest brane pod uwagę.
pozdrawiam
Monia81 - smutną podałaś opowieść. Z pewnością nie takich dreszczy oczekiwałam, ale zdecydowanie finał podałaś wstrząsający, chociaż tylko jednym zdaniem. Początkowo spodziewałam się jakiejś bajki, która się źle skończy, ale nie o takiej historii myślałam. Spokojnie opowiadasz o przygotowaniach, nieco zdawkowo wspominasz o matce, a jednak przekazałaś samotność dziewczynki i brak matki. Mogę pochwalić, że nie przesłodziłaś, co w takich historiach się zdarza, bo niosą duży ładunek emocjonalny.
Myślę, że od strony technicznej powinnaś przejrzeć tekst, bo zauważyłam pewne braki kropek i pewnie jeszcze innych znaków.
Pozdrawiam
Myślę, że od strony technicznej powinnaś przejrzeć tekst, bo zauważyłam pewne braki kropek i pewnie jeszcze innych znaków.
Pozdrawiam
Podoba mi się sposób, w jaki zaczęłaś miniaturę. Trochę w konwencji bajki, roztaczasz magiczny klimat, czuć jakby powrót do dzieciństwa, i świąt pełnych magii.
I szczerze mówiąc, myślałam, że adrestatami mają być tu właśnie dzieci, a historia będzie z morałem.
Środek mnie rozczarował, wydaje się już za bardzo trywialny, zwłaszcza w dialogach.
Natomiast zakończenie - zaskoczyło, na dużo plus. Był nawet dreszczyk.
Pozdrowienia!
I szczerze mówiąc, myślałam, że adrestatami mają być tu właśnie dzieci, a historia będzie z morałem.
Środek mnie rozczarował, wydaje się już za bardzo trywialny, zwłaszcza w dialogach.
Natomiast zakończenie - zaskoczyło, na dużo plus. Był nawet dreszczyk.
Pozdrowienia!
Zaczęło się tak słodko, słodko aż do mdłości nieomal... a skończyło tak źle. Ów kontrast dobrze zrobił Twojej opowieści, która w ostatecznym rozrachunku spowodowała u mnie dreszczyk i pozytywne odczucia. Dodatkowego plusa upatruję w nakreślonej lekko postaci matki, która coś tam robi, tu i tam, bywa tu i tam, a całość jej wtopiona za przedstawione kadry, pozostawia pole dla wyobraźni.
Przejmujące. Święta, te czarowne, gdy wszyscy się cieszą, składają sobie nawzajem płynące z serca życzenia, a jedno dziecko cierpi. I nie tylko ono.
Nawet zawarta tu dydaktyka nie umniejsza wymowy tekstu. Powinny go czytać feministki, zapominające, że dzieci bardzo cierpią, gdy matka robi karierę, gdy żyje dla własnej przyjemności, wyjeżdża, rozwodzi się i czasem zamiast swego wychowuje dzieci partnera. Dramat zawarty w tej miniaturze dla dziecka nigdy nie będzie miał końca.
Nawet zawarta tu dydaktyka nie umniejsza wymowy tekstu. Powinny go czytać feministki, zapominające, że dzieci bardzo cierpią, gdy matka robi karierę, gdy żyje dla własnej przyjemności, wyjeżdża, rozwodzi się i czasem zamiast swego wychowuje dzieci partnera. Dramat zawarty w tej miniaturze dla dziecka nigdy nie będzie miał końca.
Dobrze chociaż, że nie skończyło się tak cukierkowo, jak się zaczęło. To w jakiś sposób ratuje tę miniaturę, niestety, przewidywalną. Takie przejmujące obrazy wywołują emocje, owszem, tylko nie wiem, czy dziecko tęskniące za matką, która podróżuje tu i tam, a potem coś się z nią dzieje, czy to nie jest pójście na tzw. łatwiznę. Cierpienie dzieci zawsze przecież robi na nas wrażenie.
Dziękuję za komentarze.
Miniaturkę pisałam tak troszeczkę w pośpiechu, między różnymi obowiązkami, które spoczywały na mojej głowie.
Kaero - przyznaje ci rację. Pomysły niektórych naprawdę mnie zadziwiły.
Pozdrawiam ciepło
Miniaturkę pisałam tak troszeczkę w pośpiechu, między różnymi obowiązkami, które spoczywały na mojej głowie.
Kaero - przyznaje ci rację. Pomysły niektórych naprawdę mnie zadziwiły.
Pozdrawiam ciepło
Hm, moim zdaniem to nie do końca pójście na łatwiznę, bo i nie tylko dzieci w Twoim utworze cierpią. Również reszta rodziny.
Ten kontrast między lukrowym puchem i dramatem w poincie zdecydowanie dobrze zrobiły Twojej opowieści, jest dobrze wysnuta.
Wspomnę jeszcze, że na początku w komentarzu zaczęłam umieszczać uwagi stylistyczne, ale potem zauważyłam komentarze morfiny i Almari, moje by się z nimi pokryły.
Pozdrawiam
Ten kontrast między lukrowym puchem i dramatem w poincie zdecydowanie dobrze zrobiły Twojej opowieści, jest dobrze wysnuta.
Wspomnę jeszcze, że na początku w komentarzu zaczęłam umieszczać uwagi stylistyczne, ale potem zauważyłam komentarze morfiny i Almari, moje by się z nimi pokryły.
Pozdrawiam
Zachowanie równowagi między początkiem a końcem tej miniatury na pewno wpłynęło na korzyść, natomiast mimo wszystko to jest dla mnie za delikatnie napisane. Zabrakło mi dreszczyka, uderzenia. Zbyt przewidywalne jednak. Tematyka dziecięca też jest dość kontrowersyjna wg mnie w zestawieniu z taką tematyką. To takie trochę tanie emocje.
Pozdrawiam cieplutko.
Pozdrawiam cieplutko.
Zakończenie zasmuciło, choć przecież, jak wspominano już wcześniej, było do przewidzenia.
Spadająca gwiazda - ładny symbol; i tym bardziej wiadomo, co się wydarzy. I być może na tym ma polegać gra na emocjach czytelnika. Od początku jest niby słodko, a jednak złowieszczo. Czytający oczekuje, że stanie się coś nieprzyjemnego, że córka nie doczeka się powrotu matki, chociaż chyba gdzieś w środku czeka na rozwianie smutku. Ale ono nie nadchodzi.
Przykro jest patrzeć na takie scenki, przykro jest być świadkiem niekompletności rodziny, która czuje smutek i gorycz - poza, oczywiście, tą, która smętek, poczucie żalu i rozgoryczenia powoduje.
Co mnie troszkę zatrzymało - sporo informacji o matce jak na tak krótką miniaturę. Nie ma jej, a poświęcasz jej sporo miejsca (a przecież tak naprawdę jest w każdym zdaniu, niebezpośrednio; i to chyba lepiej). Rzuciłabym parę skąpych zdań, które zawierałyby jednak to, co chciałaś przekazać. Przypuszczam, ze takie odczucie powoduje fakt, że tekst pocięłaś i skróciłaś. W dłuższym fragmencie zapewne nie zwróciłabym na to uwagi.
Dobre jest to, że matka nie jest tu chodzącym ideałem, który nie ze swojego powodu nie przybywa do córki, rodziny. Sama wybiera swoją drogę (o końcówce nie mówię), a nie jest to drogą, którą mogłabym wesprzeć, gdy ma się dziecko.
Zwróć uwagę na zaimki i parę niesubordynowanych przecinków. I na "Reszta rodziny powiodła wzrokiem w skazanym przez dziewczynkę kierunku." - we wskazanym.
Pozdrawiam księżycowo.
Spadająca gwiazda - ładny symbol; i tym bardziej wiadomo, co się wydarzy. I być może na tym ma polegać gra na emocjach czytelnika. Od początku jest niby słodko, a jednak złowieszczo. Czytający oczekuje, że stanie się coś nieprzyjemnego, że córka nie doczeka się powrotu matki, chociaż chyba gdzieś w środku czeka na rozwianie smutku. Ale ono nie nadchodzi.
Przykro jest patrzeć na takie scenki, przykro jest być świadkiem niekompletności rodziny, która czuje smutek i gorycz - poza, oczywiście, tą, która smętek, poczucie żalu i rozgoryczenia powoduje.
Co mnie troszkę zatrzymało - sporo informacji o matce jak na tak krótką miniaturę. Nie ma jej, a poświęcasz jej sporo miejsca (a przecież tak naprawdę jest w każdym zdaniu, niebezpośrednio; i to chyba lepiej). Rzuciłabym parę skąpych zdań, które zawierałyby jednak to, co chciałaś przekazać. Przypuszczam, ze takie odczucie powoduje fakt, że tekst pocięłaś i skróciłaś. W dłuższym fragmencie zapewne nie zwróciłabym na to uwagi.
Dobre jest to, że matka nie jest tu chodzącym ideałem, który nie ze swojego powodu nie przybywa do córki, rodziny. Sama wybiera swoją drogę (o końcówce nie mówię), a nie jest to drogą, którą mogłabym wesprzeć, gdy ma się dziecko.
Zwróć uwagę na zaimki i parę niesubordynowanych przecinków. I na "Reszta rodziny powiodła wzrokiem w skazanym przez dziewczynkę kierunku." - we wskazanym.
Pozdrawiam księżycowo.
Poprawiłam błędy, mam nadzieję, że o niczym już nie zapomniałam. Muszę tylko jeszcze przyjrzeć się interpuncji, co jest niestety moją pieta Achillesową.
Dziękuję wszystkim za przeczytanie mojej miniaturki i pozostawiony komentarz.
Początek miniaturki jest spokojny, a nawet troche bajkowy, aby pokazać uczucia dziecka, które ufnie wierzy, że marzenia naprawdę się spełniają.
Natomiast końcówka smutna, właśnie, jak niektórzy zauważyli, dla zachowania równowagi.
Pozdrawiam
Dziękuję wszystkim za przeczytanie mojej miniaturki i pozostawiony komentarz.
Początek miniaturki jest spokojny, a nawet troche bajkowy, aby pokazać uczucia dziecka, które ufnie wierzy, że marzenia naprawdę się spełniają.
Natomiast końcówka smutna, właśnie, jak niektórzy zauważyli, dla zachowania równowagi.
Pozdrawiam
Ostatnio dodane recenzje
- Napisane nawet dobrze, czyli o książce - wszystko będzie niedobrze
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Przyszłość niewydarzona
- Bezpiecznik
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania 44 i 45
- Dwie strony: Hieronim cz.3
- I po meczu, tym przed tym o wszystko
- Express do Bratysławy - Fala Cieni
- „wszystko będzie niedobrze” – fragment świąteczny
- Dwie strony: Hieronim cz.2
- EURO, EURO i już po
- Dwie strony: Hieronim cz.1
- Przemiany 13
- Drzwi*
- Pisać każdy może
- Niebieskie anioły - Dziadek Franciszek
- O meczowym czuwaniu Opatrzności
- Egzaminator 10
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 42 i 43
- Przemiany 12
- Hania i tajemnica drzewa wspomnień
- Co by było gdyby?
- Ciężkie chwile
- Ciszej, dalej; awanse i degradacje
- Wśród celebrytów 2
- Przedmeczowe czuwanie Opatrzności
- W domu rodziców
Proza: Dolna Półka
- codziennik
- Tekst pierwszy
- Strachulce
- Nieoczekiwana pomoc
- Ucieczka od Cienia: Historia Upadku i Odrodzenia.
- Komornik
- Rozmowa z komputerem
- Ucieczka od Cienia: Historia Upadku i Odrodzenia.
- Rozwód
- Impresja.II
- Przemiany 10
- Światło w naszym mieście
- Zwierzęta do adopcji
- Przemiany 9
- Podróż do wewnętrznego spokoju
- Medytacje
- Cień cierpienia
- Koszmar
- Jestem
- Idea mściwości
- skrzydła z wosku
- Welcome
- Darkslide
- Leargicznie. Bydlęco.
- zmierzch oryginału
- Insynuatorium
- Lecą żurawie
- Nieracjonalcio
- paź królowej
- Ludzie z pociągu
- motyl który żyje tylko dla seksu
- odmienne stany przebudzenia
- Wszystko wysoko przetworzone
- Black Friday
- Jet lag
- Nazajutrz
- Inne spojrzenie
- pocałunek boga
- piaski
- Przestrzennik
- Perełki
- Rzygam już wyborami
- Grobycz
- Adoracja chipsów
- Zgniły wyż
Poezja: Dolna Półka
- Wciąż mniej piaszczystych dróg (parafraza)*
- Medium
- Kasia
- Uczciwość
- Coś czego ludziom brak
- Czarny
- Wieczorne spacery
- Gry
- Wakacyjne uczucia
- Miłość Ma
- W poszukiwaniu ciepła
- nie mamy jeszcze ustalonych barw
- Dziewczynka z warkoczami
- Korale
- By obudzić zmysły
- przemijanie (*)
- *** [Tajemnicza substancja...]
- Zadanie - pytanie
- Listopadowa jesień
- fragmenty
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie -
Nasi Partnerzy
Ostatnie komentarze
- Jacek Londyn
- 14/12/2024 10:38
- Blake miał rację w ptasiej sprawie. Ptaki potrafią… »
- Jacek Londyn
- 13/12/2024 17:40
- Dzień dobry. Najłatwiej poszło mi z pierwszą częścią… »
- Jacek Londyn
- 13/12/2024 17:28
- Dzień dobry. Nie jestem ekspertem z dziedziny… »
- Janusz Rosek
- 09/12/2024 08:58
- Kazjuno Bardzo dziękuję za Twój przychylny komentarz i… »
- Jacek Londyn
- 08/12/2024 20:36
- Dobry wieczór. Myślę, że niekoniecznie trzeba wyrażać… »
- przyszycguzik
- 08/12/2024 20:24
- To trudne pytanie. Chyba ta sytuacja jest wypadkową kilku… »
- Jacek Londyn
- 07/12/2024 18:29
- Wydawać by się mogło, że w tytule opowiadania Autor… »
ShoutBox
- ajw
- 01/11/2024 19:19
- Miło Ciebie znów widzieć
- Kushi
- 31/10/2024 20:28
- Lata mijają, a do tego miejsca ciągnie, aby wrócić chociaż na chwilę... może i wena wróci... dobrego wieczorku wszystkim zaczytanym
- Szymon K
- 31/10/2024 06:56
- Dziękuję, za zakwalifikowanie, moich szant ma komkurs. Może ktoś jeszcze się skusi, i coś napiszę.
- Szymon K
- 30/10/2024 12:35
- Napisałem, szanty na konkurs, ale chciałem, jeszcze coś dodać. Można tak?
- coca_monka
- 18/10/2024 22:53
- hej już pędzę taka zabiegana jestem, że zapominam się promować
- Wiktor Orzel
- 17/10/2024 08:39
- Podeślij nam newsa o książce, wrzucimy na główną
- coca_monka
- 14/10/2024 19:33
- "Czterolistne konie" wyszły na początku września, może nawet gdzieś się wam rzuciły pod oczy
- coca_monka
- 14/10/2024 19:32
- Bonjour a tout le monde Dawno mnie tu nie było! Pośpieszam z radosną informacją, że można mnie zakupić papierowo
- mike17
- 10/10/2024 18:52
- Widzę, że portalowe życie wre. To piękne uczucie. Każdy komentarz jest bezcenny. Piszmy je, bo ktoś na nie czeka
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt