Ponad czasem - al-szamanka
Kategoria Konkursowa » Dreszczyk z gwiazdą w tle » Ponad czasem
Rozpoznał ją natychmiast, nieomylnie. Tylko ona była niepowtarzalnym, jakby rozsianym we mgle, złocisto seledynowym światłem, wyjątkowo łagodnym, pełnym ciepła i czułości tak tkliwej, że znieruchomiał i bezgranicznie szczęśliwy zatracił się w nim zupełnie.
Anna podlewała właśnie kwiaty. Nad każdym pochylała się jak nad czymś wyjątkowym, jedynym. Jej światło falowało pomiędzy liśćmi i płatkami pieszczotliwie i miękko, obejmowało donice, przenikało ziemię, ożywiało wodę w konewce. Seledynowe cienie opalizowały na meblach, znaczyły ślady jej stóp i dłoni, aby po dopiero dłuższym czasie rozpływać się w nicość, z wahaniem, jakby oczekując na następny dotyk jej obecności. Posuwał się za nią mimowolnie, zafascynowany, tak jak niegdyś.
Zobaczył ją, jak leży na rozgrzanym piasku plaży w białej, zwiewnej sukience i, zapatrzona w postrzępione wiatrem fale, poprawia mokre włosy. I nuci jedną z tych swoich nieprawdopodobnych, przejmujących melodii. Była śliczna. Była śliczna tak bardzo, że patrząc na nią, nie mógł ze wzruszenia wypowiedzieć najprostszego słowa. Spoglądał tylko, rozpamiętywał nieskazitelny owal jej twarzy, zarys brwi i kształt ust, połysk skóry.
Zawsze wiedziała, co myślał i czuł. W takich momentach, nie odwracając nawet ku niemu głowy, wyciągała rękę i chwytając jego serdeczny palec, potrząsała nim delikatnie, wyprowadzała go z obezwładniającego zachwytu. Odgarniał z jej czoła wilgotne włosy, serce waliło w piersi jak oszalałe, a on, wdychając subtelny zapach perfum, szeptał bezładne niekończące się wyznania.
Rozstali się na ponad rok pustego życia. Z tego okresu miał tylko wspomnienie szarego rytmu dni i tygodni wypełniającego czas między jednym a drugim jej telefonem. Poza tym nic nie miało sensu. A potem były już tylko dwa ostatnie, wspólne dni.
Nigdy nie wyszła za mąż. Czekała. Tego był pewien.
Podlała nareszcie wszystkie kwiaty. Nagle wyprostowana i lekko pochylając głowę zdawała wsłuchiwać się w coś niespodziewanego. Nie wytrzymał i podszedł bliżej. Przekroczył granicę światła i bardziej niż kiedykolwiek uświadomił sobie jej niezwykłe, oszałamiające piękno. Drgnęła gwałtownie, tak, jakby poczuła jego dotyk, oczy wypełniły się nagle nigdy niewypłakanymi łzami. Chciała wyszeptać jego imię, poruszyła tylko wargami. Po ostatniej operacji przełyku nie była w stanie wypowiedzieć nawet najkrótszego słowa. Podeszła do lustra, wyciągnęła z włosów podtrzymujący je grzebyk i ze zdziwieniem spoglądała na swoją zoraną czasem twarz.
Jej światło zatrzepotało, nabrało mocy. Teraz on czekał i wiedział, że to już niedługo.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
al-szamanka · dnia 30.12.2013 07:55 · Czytań: 1115 · Średnia ocena: 4,63 · Komentarzy: 41
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Nie ma dreszczy. Za to jest mętlik. Tekst sprawia wrażenie mocno niedokończonego i ociosanego dla wymogów konkursowych. Moim zdaniem.
Język, jak zawsze u Ciebie, subtelny i delikatny, ale taki sposób narracji wymaga dłuższego urabiania czytelnika, aby przyprawić o dreszcze. I historia musi gdzieś zmierzać, gdzieś dopłynąć. Tutaj jest kilka nurtów i każdy gwałtownie przecięty niewidoczną tamą.
Reasumując. Tekst jest napisany pięknie, ale jako miniatura nie działa. Jako dreszcz tym bardziej.
Rzucają się w oczy takie drobiazgi:
coś i coś; sporo ich w tak krótkim tekście
oraz:
jak, jakby - też przydużo.
tutaj 'jej' spokojnie można wyrzucić
swoją
Język, jak zawsze u Ciebie, subtelny i delikatny, ale taki sposób narracji wymaga dłuższego urabiania czytelnika, aby przyprawić o dreszcze. I historia musi gdzieś zmierzać, gdzieś dopłynąć. Tutaj jest kilka nurtów i każdy gwałtownie przecięty niewidoczną tamą.
Reasumując. Tekst jest napisany pięknie, ale jako miniatura nie działa. Jako dreszcz tym bardziej.
Cytat:
Jej światło falowało pomiędzy liśćmi i płatkami pieszczotliwie i miękko, obejmowało donice, przenikało ziemię, ożywiało wodę w konewce. Seledynowe cienie opalizowały na meblach, znaczyły ślady jej stóp i dłoni, aby po dopiero dłuższym czasie rozpływać się w nicość, z wahaniem, jakby oczekując na następny dotyk jej obecności.
Rzucają się w oczy takie drobiazgi:
Cytat:
liśćmi i płatkami
Cytat:
pieszczotliwie i miękko
coś i coś; sporo ich w tak krótkim tekście
oraz:
jak, jakby - też przydużo.
Cytat:
że patrząc na nią(,) nie mógł ze wzruszenia wypowiedzieć najprostszego słowa.
Cytat:
Zawsze wiedziała(,) co myślał i czuł.
Cytat:
nie odwracając nawet ku niemu głowy, wyciągała rękę i chwytając jego serdeczny palec(,) potrząsała nim delikatnie, wyprowadzała go z obezwładniającego zachwytu. Odgarniał z jej czoła wilgotne włosy, serce waliło w piersi jak oszalałe, a on, wdychając subtelny zapach jej perfum(,) szeptał bezładne, niekończące się wyznania.
Cytat:
między jednym, a drugim jej telefonem.
tutaj 'jej' spokojnie można wyrzucić
Cytat:
lekko pochylając głowę(,) zdawała wsłuchiwać się w coś niespodziewanego.
Cytat:
na swoja zoraną czasem twarz.
swoją
No i znów mam problem.
Tekst piękny, napisany niezwykle poetycko, trochę na zasadzie smutnej fairy tale, lub piosenki pani o dźwięcznym, niemal elfim nazwisku Eithne Patricia Ní Bhraonáin, zwanej powszechnie Enya. Więc klimatycznie jest. Ażurowo jest. Lekko, jasno, metaforycznie i magicznie.
Ale, droga al-szamanko, dreszczyk mnie ominął szerokim łukiem. I gwiazdy nie doszukałem się jakoś zbyt wyraziście. Coś u mnie nie zadziałało.
Nie wiem, może to przez to, że w mojej świadomości ludzie nie świecą. A jeśli już, i to na seledynowo, to najczęściej wskutek napromieniowania radioaktywnego albo pod wpływem toksycznego szlamu jakiegoś. Nie wiem, co miał oznaczać motyw podlewanych kwiatów, nie do końca mogę wiedzieć na co czekał główny bohater i co wydarzy się już niedługo, nie wiem z jakiego świata była Anna i co ją po drodze spotkało.
Zgoda - nie zrozumiałem tego tekstu. Ale mam wrażenie, że w tym wypadku, moje niezrozumienie nie wynika z braku moich czytelniczych kompetencji, ale z powodu hermetyczności tekstu. I nie wydaje mi się, że hermetyczność owa bierze się z ograniczeń formalnych konkursowości miniatury, a raczej z Twojego - pięknego, przyznaję - stylu.
Więc tak: opowiadanie cudne (to dobre słowo), ale pasujące do konkursu jak ja do miss świata. Czyli średnio.
Pozdrawiam!
Tekst piękny, napisany niezwykle poetycko, trochę na zasadzie smutnej fairy tale, lub piosenki pani o dźwięcznym, niemal elfim nazwisku Eithne Patricia Ní Bhraonáin, zwanej powszechnie Enya. Więc klimatycznie jest. Ażurowo jest. Lekko, jasno, metaforycznie i magicznie.
Ale, droga al-szamanko, dreszczyk mnie ominął szerokim łukiem. I gwiazdy nie doszukałem się jakoś zbyt wyraziście. Coś u mnie nie zadziałało.
Nie wiem, może to przez to, że w mojej świadomości ludzie nie świecą. A jeśli już, i to na seledynowo, to najczęściej wskutek napromieniowania radioaktywnego albo pod wpływem toksycznego szlamu jakiegoś. Nie wiem, co miał oznaczać motyw podlewanych kwiatów, nie do końca mogę wiedzieć na co czekał główny bohater i co wydarzy się już niedługo, nie wiem z jakiego świata była Anna i co ją po drodze spotkało.
Zgoda - nie zrozumiałem tego tekstu. Ale mam wrażenie, że w tym wypadku, moje niezrozumienie nie wynika z braku moich czytelniczych kompetencji, ale z powodu hermetyczności tekstu. I nie wydaje mi się, że hermetyczność owa bierze się z ograniczeń formalnych konkursowości miniatury, a raczej z Twojego - pięknego, przyznaję - stylu.
Więc tak: opowiadanie cudne (to dobre słowo), ale pasujące do konkursu jak ja do miss świata. Czyli średnio.
Pozdrawiam!
al-szamanko - masz lekkość pióra, umiejętność wprowadzenia czytelnika w klimat. Trochę mnie oszukałaś 
, początkowo sądziłam, że to ona zginęła, a tu jednak - nie. Jest w tej historii spora doza romantyzmu, migawek ukazujących czyjeś wspomnienia, trochę mi się to kojarzy z angielskimi filmami o czasach wiktoriańskich, nie mam pojęcia dlaczego.
To co mi zazgrzytało, co mi nie pasuje to ten przełyk, wypadłam przy nim z rytmu i nie wpasowałam się tak od razu w finał. A ten mi się spodobał, tym bardziej, że uświadomiłam sobie, to co już kiełkowało mi wcześniej w głowie - pewna schematyczność oczekiwań dreszczyku - znaczy - mówię o sobie. A przecież dreszcze mogą być przeróżne, nie koniecznie takie, do jakich człowiek przyzwyczajony był do tej pory.
Pozdrawiam
, początkowo sądziłam, że to ona zginęła, a tu jednak - nie. Jest w tej historii spora doza romantyzmu, migawek ukazujących czyjeś wspomnienia, trochę mi się to kojarzy z angielskimi filmami o czasach wiktoriańskich, nie mam pojęcia dlaczego. To co mi zazgrzytało, co mi nie pasuje to ten przełyk, wypadłam przy nim z rytmu i nie wpasowałam się tak od razu w finał. A ten mi się spodobał, tym bardziej, że uświadomiłam sobie, to co już kiełkowało mi wcześniej w głowie - pewna schematyczność oczekiwań dreszczyku - znaczy - mówię o sobie. A przecież dreszcze mogą być przeróżne, nie koniecznie takie, do jakich człowiek przyzwyczajony był do tej pory
.Pozdrawiam
Nie zgodzę się z zarzutem hermetyczności – historia wydaje mi się jasno wyłożona (jasno nie znaczy łopatologicznie). Wadą utworu jest zaś jego przewidywalność (a w tym momencie o dreszczyk zahacza się tylko leciutko). Od początku spodziewałam się, czegoś, co zmąci sielankę, a śmierć jednego z kochanków jest dosyć ogranym motywem. Całość jednak jest tak ładnie napisana, że mi owa przewidywalność nie przeszkadza. Przeczytałam z dużą przyjemnością. Pozdrawiam 
Tekst napisany bardzo lekko, z wdziękiem, i zdadzam się z labedziem - dużo tu poezji, bardzo na plus.
Urzekł mnie początek, a dokładniej zdanie:
- jak dla mnie cud-miód!
Miniaturka przyprawiła mnie o dreszcze na przedramieniach, serio! Chyba dlatego, że wszystko, co opisujesz może być prawdą. Dreszcze zaczęły się w momencie, gdy nad tekstem nadciągnęły ciemne chmury, mniej więcej tutaj:
To zdanie odbieram jak swego rodzaju granicę: to, co wyżej jest słoneczne, świetliste, widać ferię barw.
Czar tekstu pryska jednak w momencie, gdy mówisz o operacji przełyku. To naprawdę wydaje się bardzo odstawać od reszty, chociaż może jest sprowadzeniem po prostu na ziemię gdzieś latających marzeń. Nie wiem, ale jakoś tego nie kupuję, i wszystkie dreszcze nagle zniknęły.
Tytuł jest ładny, ale wydaje się dosyć oklepany, jakby już wielokrotnie powielany.
I gwiazdy też się nie doszukałam. Chodzi o światło?
Pozdrowienia!
Urzekł mnie początek, a dokładniej zdanie:
Cytat:
Tylko ona była niepowtarzalnym, jakby rozsianym we mgle, złocisto seledynowym światłem, wyjątkowo łagodnym, pełnym ciepła i czułości tak tkliwej, że znieruchomiał i bezgranicznie szczęśliwy zatracił się w nim zupełnie.
- jak dla mnie cud-miód!
Miniaturka przyprawiła mnie o dreszcze na przedramieniach, serio! Chyba dlatego, że wszystko, co opisujesz może być prawdą. Dreszcze zaczęły się w momencie, gdy nad tekstem nadciągnęły ciemne chmury, mniej więcej tutaj:
Cytat:
Rozstali się na ponad rok pustego życia.
To zdanie odbieram jak swego rodzaju granicę: to, co wyżej jest słoneczne, świetliste, widać ferię barw.
Czar tekstu pryska jednak w momencie, gdy mówisz o operacji przełyku. To naprawdę wydaje się bardzo odstawać od reszty, chociaż może jest sprowadzeniem po prostu na ziemię gdzieś latających marzeń. Nie wiem, ale jakoś tego nie kupuję, i wszystkie dreszcze nagle zniknęły.
Tytuł jest ładny, ale wydaje się dosyć oklepany, jakby już wielokrotnie powielany.
I gwiazdy też się nie doszukałam. Chodzi o światło?
Pozdrowienia!
Świetnie opowiedziana, bardzo naturalnie, prosto i niezwykle urokliwie historia
Bardzo po twojemu.
To, co rzuca się natychmiast w oczy, to liryzm i romantyczna nuta, która pięknie pobrzmiewa aż do samego końca, oraz coś, co nazwałbym "uroczym sentymentalizmem", któremu daleko do taniej ckliwości, bliżej do malowania słowem tego, co w życiu najpiękniejsze, a więc kochania.
Podoba mi się brak dosłowności, bardzo umiejętnie i oszczędnie operujesz słowem, wkładając nie raz w jego kształt ukryte znaczenia, jak bodaj tu:
ileż tu przenośni, zawoalowanych, konkretnych treści.
Malujesz obraz tego kochania bardzo zwyczajnie, i w tej prostocie kryje się niezwykła magia i urok - układając piękne zdania dajesz tak naprawdę opowieść jak z bajki, gdzie wszystko się logicznie zazębia i ma swoje wytłumaczenie.
Dlatego nie uważam, by twoja miniatura była hermetyczna - jest aż nadto czytelna.
Ostatnie zdanie tłumaczy wszystko, jest idealnym i romantycznym zamknięciem tej historii, choć podświadomie od jakiegoś czasu czułem, że tak to rozegrasz.
Znów przypomniał mi się jakoś "Edward Nożycoręki" i końcówka, gdzie bohaterka, już leciwa babcia opowiada wnukowi o Edzie.
I mnie nie przeszkadza przewidywalność, bo znając twoje pisanie wiedziałem, że dreszcz będzie ledwie widoczny, trzeba go samemu odnaleźć
Bardzo po twojemu.
To, co rzuca się natychmiast w oczy, to liryzm i romantyczna nuta, która pięknie pobrzmiewa aż do samego końca, oraz coś, co nazwałbym "uroczym sentymentalizmem", któremu daleko do taniej ckliwości, bliżej do malowania słowem tego, co w życiu najpiękniejsze, a więc kochania.
Podoba mi się brak dosłowności, bardzo umiejętnie i oszczędnie operujesz słowem, wkładając nie raz w jego kształt ukryte znaczenia, jak bodaj tu:
Cytat:
Podlała nareszcie wszystkie kwiaty
Cytat:
Przekroczył granicę światła
Cytat:
Teraz on czekał i wiedział, że to już niedługo.
ileż tu przenośni, zawoalowanych, konkretnych treści.
Malujesz obraz tego kochania bardzo zwyczajnie, i w tej prostocie kryje się niezwykła magia i urok - układając piękne zdania dajesz tak naprawdę opowieść jak z bajki, gdzie wszystko się logicznie zazębia i ma swoje wytłumaczenie.
Dlatego nie uważam, by twoja miniatura była hermetyczna - jest aż nadto czytelna.
Ostatnie zdanie tłumaczy wszystko, jest idealnym i romantycznym zamknięciem tej historii, choć podświadomie od jakiegoś czasu czułem, że tak to rozegrasz.
Znów przypomniał mi się jakoś "Edward Nożycoręki" i końcówka, gdzie bohaterka, już leciwa babcia opowiada wnukowi o Edzie.
I mnie nie przeszkadza przewidywalność, bo znając twoje pisanie wiedziałem, że dreszcz będzie ledwie widoczny, trzeba go samemu odnaleźć
Doceniam subtelny, wdzięczny język, łagodne strumyki słów.
Sama historia zaciekawiła mnie mniej, element gwiazdkowy też trochę po macoszemu potraktowałaś, ale pragnę podkreślić - urok stylu na mnie działa.
Udany tekst.
Sama historia zaciekawiła mnie mniej, element gwiazdkowy też trochę po macoszemu potraktowałaś, ale pragnę podkreślić - urok stylu na mnie działa.
Udany tekst.
Ta miniatura otwiera moją wyobraźnię. Wchodzi się w nią jak w zaczarowany ogród doznań :
W tych słowach odczuwa się nieprawdopodobnie mocny zwiazek pomiedzy ludźmi.
Bardzo subtelnie napisane z charakterystycznym dla Ciebie klimatem. Jesteś wrażliwcem, wiec mocniej odbierasz świat, a ponieważ ja także dość intensywnie go odbieram, dlatego na końcu poczułam ów dreszcz rozumiejąc dopiero całą opisaną sytuację.
Pozdrawiam serdecznie
Cytat:
Jej światło falowało pomiędzy liśćmi i płatkami pieszczotliwie i miękko, obejmowało donice, przenikało ziemię, ożywiało wodę w konewce. Seledynowe cienie opalizowały na meblach, znaczyły ślady jej stóp i dłoni, aby po dopiero dłuższym czasie rozpływać się w nicość, z wahaniem, jakby oczekując na następny dotyk jej obecności. Posuwał się za nią mimowolnie, zafascynowany, tak jak niegdyś.
W tych słowach odczuwa się nieprawdopodobnie mocny zwiazek pomiedzy ludźmi.
Bardzo subtelnie napisane z charakterystycznym dla Ciebie klimatem. Jesteś wrażliwcem, wiec mocniej odbierasz świat, a ponieważ ja także dość intensywnie go odbieram, dlatego na końcu poczułam ów dreszcz rozumiejąc dopiero całą opisaną sytuację.
Pozdrawiam serdecznie
Delikatnie, subtelnie, lirycznie.
Śmierć nie kończy prawdziwej miłości, ona jest tylko przejściem do jej wyższego poziomu.
Gwiazdki faktycznie niewiele, ale tekst ujmuje dogłębnie.
Pozdrawiam
Śmierć nie kończy prawdziwej miłości, ona jest tylko przejściem do jej wyższego poziomu.
Gwiazdki faktycznie niewiele, ale tekst ujmuje dogłębnie.
Pozdrawiam
Szamanko, pięknie napisany liryczny tekst, prawie poezja.
Czytając takie historie, zawsze mam dreszcze. Syndrom starej romantyczki...
Poruszyłaś we mnie głębokie struny; wzruszyłam się czytając Twoje mądre, pełne czystych uczuć opowiadanie, pozbawione zarazem fałszywej nuty ckliwości, czy wymuszania emocji.
Czasem więź między ludźmi jest tak silna, że przekracza czas i ziemskie ograniczenia. I to właśnie oddałaś w 3 tys. znaków.
Wszystko zrozumiałam i mocno poczułam.
Czego chcieć więcej? Tylko kolejnych takich tekstów!
Czytając takie historie, zawsze mam dreszcze. Syndrom starej romantyczki...
Poruszyłaś we mnie głębokie struny; wzruszyłam się czytając Twoje mądre, pełne czystych uczuć opowiadanie, pozbawione zarazem fałszywej nuty ckliwości, czy wymuszania emocji.
Czasem więź między ludźmi jest tak silna, że przekracza czas i ziemskie ograniczenia. I to właśnie oddałaś w 3 tys. znaków.
Wszystko zrozumiałam i mocno poczułam.
Czego chcieć więcej? Tylko kolejnych takich tekstów!
kolbertyna napisała:
Czasem więź między ludźmi jest tak silna, że przekracza czas i ziemskie ograniczenia.
Święta prawda, wiem coś o tym. Końcówka muszę przyznać mocno mnie poruszyła, a sama miniaturka pięknie napisana, w stylu doskonale mi znanym i ulubionym. Jak widać, nie musi lać się krew, żebym poczuł dreszcz. Ale warunek jest jeden - musi to napisać swoimi myślami nasza al.
Dogłębnie poruszył mnie Twój tekst, a jego wyjątkowa subtelność sprawiła, że przeszedł mnie oczekiwany dreszcz.
Bardzo mi się podobało, szamanko. Oczekiwałem porwania Chłystka w Twojej krainie, albo coś podobnego, tymczasem uraczyłaś nas zupełnie czymś innym. I jest pięknie!
Pozdrawiam zachwycony
Ojejku, człowiek poszedł na cały dzień do pracy, a przez ten czas nazlatywało się tu tyle ptaszków
Hihihi, Morfino, tekst na pewno nie jest ociosany do wymogów konkursowych, gdyż ma już te swoje dwa lata, albo więcej. A zdecydowałam się go tu wstawić, gdy ktoś mi wytłumaczył, że w tym konkursie przyjmowane są wszystkie dreszcze, nie tylko te, pojawiające się podczas czytania horrorów, kryminałów czy innych, drastycznych opisów.
Poprawki postaram się wstawić, o ile mi pozwoli mi mój dziwny układ w rubryce zgłoszeń tekstów. Dziękuję.
Łabędź, myślałam, że ktoś, kto jaśnieje światłem i jest czymś tak wyjątkowym dla drugiej osoby, zostanie skojarzony z gwiazdą - bez potrzeby nazywania po imieniu
O tym wspomniałam wyżej a59o - dreszczyków jest bez liku, różnych. Najbardziej lubię te, które są wynikiem czytania, oglądania lub przeżywania czegoś pięknego... jak miłość ponad czasem i na zawsze
Tjereszkowa - cieszy, że uważasz moje pisanie za ładne
Ach, te przełyki, Marukjo. Ostatnio, na dokształcie z logopedii musiałam grzebać skalpelem w takim wyciągniętym z formaliny - bardzo sprowadza na ziemię. Tak, światło
Mike - w tekstach sentymentalnych nie może być, że tak powiem, wszystko wyłożone jak kawa na ławę. Cieszę się, że to wyczułeś
I o to chodzi. Także dotyk, który jest prawie niewyczuwalny dostarcza zazwyczaj najmocniejszych wrażeń
Shinobi - pięknie, że odwiedziłeś mój tekst
To prawda, Ajw, jestem wrażliwcem, już od zawsze. Zaszło to tak daleko, że w pracy mówi się o mnie, że rozpoznaję emocje naszych Klientów z jednego drgnienia rzęsy. Być może dlatego nie wszystko, co jest dla mnie jak najbardziej oczywiste, nie jest aż tak jasne dla odbiorców. A że też wrażliwcem jesteś zobaczyłam od razu w pierwszym Twoim wierszu
Akacjowa - a w tych wyższych poziomach, to niebo i gwiazdy właśnie
Kolbertyno - nigdy nie nauczyłam się grać na żadnym instrumencie, czego bardzo żałuję, ale lubię poruszać struny, cieszę się, że i Twoich dotknęłam
Pablo- Ty z pistoletem pozujesz, a takie miękkie masz serce
Ja też mam największe dreszcze, gdy się czymś zachwycę... a potem szlocham z tego zachwycenia. I jest mi cudnie
Dziękuję Wam za czytanie
Hihihi, Morfino, tekst na pewno nie jest ociosany do wymogów konkursowych, gdyż ma już te swoje dwa lata, albo więcej. A zdecydowałam się go tu wstawić, gdy ktoś mi wytłumaczył, że w tym konkursie przyjmowane są wszystkie dreszcze, nie tylko te, pojawiające się podczas czytania horrorów, kryminałów czy innych, drastycznych opisów.
Poprawki postaram się wstawić, o ile mi pozwoli mi mój dziwny układ w rubryce zgłoszeń tekstów. Dziękuję.
Łabędź, myślałam, że ktoś, kto jaśnieje światłem i jest czymś tak wyjątkowym dla drugiej osoby, zostanie skojarzony z gwiazdą - bez potrzeby nazywania po imieniu
O tym wspomniałam wyżej a59o - dreszczyków jest bez liku, różnych. Najbardziej lubię te, które są wynikiem czytania, oglądania lub przeżywania czegoś pięknego... jak miłość ponad czasem i na zawsze
Tjereszkowa - cieszy, że uważasz moje pisanie za ładne
Ach, te przełyki, Marukjo. Ostatnio, na dokształcie z logopedii musiałam grzebać skalpelem w takim wyciągniętym z formaliny - bardzo sprowadza na ziemię. Tak, światło
Mike - w tekstach sentymentalnych nie może być, że tak powiem, wszystko wyłożone jak kawa na ławę. Cieszę się, że to wyczułeś
Cytat:
znając twoje pisanie wiedziałem, że dreszcz będzie ledwie widoczny, trzeba go samemu odnaleźć
I o to chodzi. Także dotyk, który jest prawie niewyczuwalny dostarcza zazwyczaj najmocniejszych wrażeń
Shinobi - pięknie, że odwiedziłeś mój tekst
To prawda, Ajw, jestem wrażliwcem, już od zawsze. Zaszło to tak daleko, że w pracy mówi się o mnie, że rozpoznaję emocje naszych Klientów z jednego drgnienia rzęsy. Być może dlatego nie wszystko, co jest dla mnie jak najbardziej oczywiste, nie jest aż tak jasne dla odbiorców. A że też wrażliwcem jesteś zobaczyłam od razu w pierwszym Twoim wierszu
Akacjowa - a w tych wyższych poziomach, to niebo i gwiazdy właśnie
Kolbertyno - nigdy nie nauczyłam się grać na żadnym instrumencie, czego bardzo żałuję, ale lubię poruszać struny, cieszę się, że i Twoich dotknęłam
Pablo- Ty z pistoletem pozujesz, a takie miękkie masz serce
Cytat:
Jak widać, nie musi lać się krew, żebym poczuł dreszcz.
Ja też mam największe dreszcze, gdy się czymś zachwycę... a potem szlocham z tego zachwycenia. I jest mi cudnie
Dziękuję Wam za czytanie
szamanko, cudeńko stworzyłaś, piękne.
Historie o miłości zawsze mnie poruszają, a w Twoim wydaniu szczególnie. Dreszczyk miłosny? Jestem jak najbardziej za.
Dla mnie nie było niejasności.
Pozdrawiam serdecznie
Historie o miłości zawsze mnie poruszają, a w Twoim wydaniu szczególnie. Dreszczyk miłosny? Jestem jak najbardziej za.
Dla mnie nie było niejasności.
Pozdrawiam serdecznie
Jesteś jedną z niewielu osób (pewnie jedyną, jeszcze nie wiem, nie czytałem wszystkiego), która nie użyła w treści słowa "gwiazda". Interesujący zabieg, bo musiałem poszukać go sam; od razu skojarzyłem rzeczoną z jaśniejącą postacią kobiety, a że historia niejako płynie "Ponad czasem" właśnie, to jest to świetny pomysł - gwiazdy żyją długo, niemal wiecznie, tak jak przedstawiona miłość, trwające nieskończenie przywiązanie dwojga ludzi. Skojarzenie nasuwa się samo.
Pewnie stąd mętlik, o którym wspomina morfina - nie jest to wszystko mocno ugruntowane, moim zdaniem akcja toczy się właśnie w takim... zawieszeniu. A przynajmniej to moja interpretacja.
Język oczywiście standardowo, wyszlifowany do stanu błyszczącego.
Nie mam pojęcia, czy miałem dreszcze, bo to dość specyficzny tekst, ale jest bardzo dobry.
Pewnie stąd mętlik, o którym wspomina morfina - nie jest to wszystko mocno ugruntowane, moim zdaniem akcja toczy się właśnie w takim... zawieszeniu. A przynajmniej to moja interpretacja.
Język oczywiście standardowo, wyszlifowany do stanu błyszczącego.
Nie mam pojęcia, czy miałem dreszcze, bo to dość specyficzny tekst, ale jest bardzo dobry.
Wzruszający tekst, płynnie i ciepło w świetlistej poświacie prowadzisz ku puencie -
co tu dużo mówić: jednak zaskakującej,
bohaterka wykreowana przez Ciebie nadal jest piękna.
pięknem wewnętrznym, a takie posiadają tylko wyjątkowe kobiety
( wykreowana przez Ciebie jest szczególna );
zakochane raz na zawsze, wierne miłości -
tak ją odczytuję.
Gdy już nic nie mogą powiedzieć po operacji przełyku
pozostaje milczenie - wymowne, jest złotem.
Współgra z napisaną przez Ciebie treścią.
Gwiazda: jedyna, niepowtarzalna, wyjątkowa powoli traci blask;
tak bywa z gwiazdami.
Moim zdaniem pięknie to ujęłaś, w bezbłędnym stylu.
co tu dużo mówić: jednak zaskakującej,
bohaterka wykreowana przez Ciebie nadal jest piękna.
pięknem wewnętrznym, a takie posiadają tylko wyjątkowe kobiety
( wykreowana przez Ciebie jest szczególna );
zakochane raz na zawsze, wierne miłości -
tak ją odczytuję.
Gdy już nic nie mogą powiedzieć po operacji przełyku
pozostaje milczenie - wymowne, jest złotem.
Współgra z napisaną przez Ciebie treścią.
Gwiazda: jedyna, niepowtarzalna, wyjątkowa powoli traci blask;
tak bywa z gwiazdami.
Moim zdaniem pięknie to ujęłaś, w bezbłędnym stylu.
Bardzo mnie cieszy, że nie było niejasności, Pumo, myślę, że po prostu potrafisz wejść w moje teksty przez niewidoczne drzwi
Henrykinho
I znalazłeś
Viktoria12 - taki właśnie był zamiar Pozdrawiam.
Henrykinho
henrykinho napisał:
Jesteś jedną z niewielu osób (pewnie jedyną, jeszcze nie wiem, nie czytałem wszystkiego), która nie użyła w treści słowa "gwiazda". Interesujący zabieg, bo musiałem poszukać go sam
I znalazłeś
Viktoria12 - taki właśnie był zamiar
Pozdrawiam.
Witaj Al
piękna poetycka wizja wiecznej miłości.
Tez nie od razu zrozumiałam.
To zdanie
jest ciut za krótkie. Tak nagle wrzucone, ze umyka uwadze czytelnika. A w nim tkwi cała tajemnica ciągu dalszego.
Twoje opowiadanie jest w Twojej głowie, ale my czytelnicy nie mamy tam dostępu
Pablovsky powiedział, że jestem Inspektor Gadżet, więc i Twoja zagadkę udało mi się rozwiązać.
Drobny zabieg ze zdaniem, które przytoczyłam, pozwoliłby uniknąć niedomówień.
Tak czy owak, jest pięknie!
piękna poetycka wizja wiecznej miłości.
Tez nie od razu zrozumiałam.
To zdanie
Cytat:
A potem były już tylko dwa ostatnie, wspólne dni.
jest ciut za krótkie. Tak nagle wrzucone, ze umyka uwadze czytelnika. A w nim tkwi cała tajemnica ciągu dalszego.
Twoje opowiadanie jest w Twojej głowie, ale my czytelnicy nie mamy tam dostępu
Pablovsky powiedział, że jestem Inspektor Gadżet, więc i Twoja zagadkę udało mi się rozwiązać.
Drobny zabieg ze zdaniem, które przytoczyłam, pozwoliłby uniknąć niedomówień.
Tak czy owak, jest pięknie!
Właśnie dlatego to zdanie jest krótkie, prawie niezauważalne - inaczej w końcówce nie byłoby zaskoczenia. Nie chciałam uprzedzać faktów. Dziękuję za miły komentarz, Blaszko
Al..Najbardziej końcówka mocno mnie poruszyła, miniaturka pięknie napisana, w stylu Al potrafisz bez zbędnych ozdobników poruszyć czytelnika tzn. mnie. Jak zwykle odchodzę pod wrażeniem. Pozdrawiam
tzn. mnie. Jak zwykle odchodzę pod wrażeniem. Pozdrawiam
Eeeech, następny wrażliwiec przyszedł, bardzo mi miło i przyjemnie że poruszyło.
Pozdrawiam niedzielnie
i przyjemnie że poruszyło.Pozdrawiam niedzielnie
Ależ impresję stworzyłaś! Przeprowadziłaś mnie przez obrazy Moneta i piękne książkowo-filmowe krajobrazy austenowskie. Czułam się tak, jakbyś malowała przede mną słowem i mimo że ruchy bardzo subtelne, to jednak sugestywne i niezwykle plastyczne. Lubię się zatapiać w takiej spoetyzowanej prozie, pod którą aż drżą emocje, jakby tylko czekały aż ktoś przetnie powłokę i je wypuści. Zapewne się powtarzam, ale nie czytałam komentarzy powyżej, musisz mi wybaczyć. Historia jest poruszająca, mimo że oklepana, ale kto powiedział, że o miłości i śmierci nie da się napisać wyjątkowo, choćby to był milionowy raz
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Cytat:
Historia jest poruszająca, mimo że oklepana, ale kto powiedział, że o miłości i śmierci nie da się napisać wyjątkowo, choćby to był milionowy raz
Wszystko, co w naszym życiu się dzieje, było już miliony razy opisane, przez co tak jak wspomniałaś, jest oklepane.
Pochlebia mi, że określasz moją prozę jako poetycką i porównujesz z obrazami Moneta.
Dziękuję i pozdrawiam
spoko tekst. opisowo i nawet ciekawie. tyle że dreszcza nie ma.
a miał być . czytało się dobrze. pozdrawiam.
a miał być . czytało się dobrze. pozdrawiam.
Bo dreszczyku trzeba poszukać i się doszukać DiM, ale cieszę się, że spoko
Opisywane w miniaturze uczucie jest niezwykłe w swojej zwykłości - świeci, jak gwiazda, swoim, a nie odbitym światłem, ogrzewa, ale nie parzy, daje poczucie bezpieczeństwa. Po prostu. Tylko ona była niepowtarzalnym, jakby rozsianym we mgle, złocisto seledynowym światłem, wyjątkowo łagodnym, pełnym ciepła i czułości tak tkliwej, że znieruchomiał i bezgranicznie szczęśliwy zatracił się w nim zupełnie.
To prawda, od niektórych ludzi bije takie ciepło, że nie sposób się do nich nie uśmiechnąć (chociaż w myśli, powiedzieć do siebie: to musi być bardzo dobry człowiek). I gdybym miała określić to kolorami albo miała dar widzenia aury, powiedziałabym: promienieje białozłocistoróżowawoniebieskozieloną feerią kolorów.
Miniaturka zagadała do mnie. Stworzyłaś niesamowity klimat. Subtelnie, jak to u Ciebie, al.-szamanko.
Pozdrawiam.
To prawda, od niektórych ludzi bije takie ciepło, że nie sposób się do nich nie uśmiechnąć (chociaż w myśli, powiedzieć do siebie: to musi być bardzo dobry człowiek). I gdybym miała określić to kolorami albo miała dar widzenia aury, powiedziałabym: promienieje białozłocistoróżowawoniebieskozieloną feerią kolorów.
Miniaturka zagadała do mnie. Stworzyłaś niesamowity klimat. Subtelnie, jak to u Ciebie, al.-szamanko.
Pozdrawiam.
No tak, na tekst spojrzała Poetka i od razu zobaczyła gwiazdę Dziękuję z odwiedziny i ciepłe słowa
Dziękuję z odwiedziny i ciepłe słowa
Jak zwykle działasz na wyobraźnię. Wszystko było widać wyraźnie, bez problemu ulepiłam sobie świat, który mi przedstawiłaś. To mnie ujęło, bo lubię czuć tekst nieomal w palcach. Twoja miniatura jest też przykładem tego, że wcale nie potrzeba wielkiego bum!, żeby wywołać emocje. Pozdrawiam
ten tekst - to klasa. Dobre ubranie, jak słowa, poznaje się bez metki.
Szamanko, wiesz, że przed Twoimi tekstami zawsze padam na kolana, ale muszę przyznać, że ten mnie nie zachwycił. Nie mówię tu o samej historii i przesłaniu, bo to jak zawsze trzyma poziom, ale o wykonaniu. Nie wiem, odniosłam wrażenie "przedobrzenia". Może dlatego, że ostatnio mam nastrój mało poetycki, a może zjadłam za dużo słodyczy. Niemniej pozostaję Twoją wielbicielką.
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Ładnie powiedziane "czuć tekst nieomal w palcach", ja czuję zwykle w skroniach. Przyjemnie, że moje teksty działają Ci na wyobraźnię, Kaero
Ale wielu metki sobie ceni, Ołowiany, i często bywa, że oberwany guzik, ale metka być musi. Pozdrawiam
Jasna dziewczyno, nie padaj na kolana, to naprawdę niewskazane. Jeżeli wydaje się Tobie, że przedobrzone, to być może tak jest Może następnym razem mniej doprawię i podpasuje. Pozdrawiam i dziękuję za czytanie.
Ale wielu metki sobie ceni, Ołowiany, i często bywa, że oberwany guzik, ale metka być musi. Pozdrawiam
Jasna dziewczyno
, nie padaj na kolana, to naprawdę niewskazane. Jeżeli wydaje się Tobie, że przedobrzone, to być może tak jest Może następnym razem mniej doprawię i podpasuje. Pozdrawiam i dziękuję za czytanie.
Ojej, jaki tu tłok. Normalnie jak w miesnym za komuny
Cytat:
że patrząc na nią(,) nie mógł
Al-Szamanko, w Twoim tekście brakuje mi trochę fabuły. Napisany poprawnym i naprawdę pięknym językiem, dygam przed subtelnymi metaforami, a jednak nie ma tych subtelnych dreszczyków, których oczekiwałam. Bardzo ciekawie potraktowałaś gwiezdny motyw, to wielki plus. Tym razem jednak... to nie dla mnie. Może za mało mam wrażliwości
.Pozdrawiam
zawsze
zawsze napisała:
Tym razem jednak... to nie dla mnie. Może za mało mam wrażliwości
Nie szkodzi, Zawsze
, może innym razem. A za poczytanie i koment dziękuję
Troszkę późno przychodzę z komentarzem, ale miałam nieco morderczy grudzień z nie mniej morderczym początkiem stycznia.
Czytałam już wcześniej. I przyznam, że malutki dreszczyk miałam. Bo gdy sobie uzmysławiam, jak trudno jest żyć samemu, gdy jedyna miłość odeszła, to serce mi zawsze zadygoce.
Język pełen subtelności, obrazowy, wprowadza w świat wnętrza bohaterów, głębokiego uczucia, jakie dane im było poznać.
Rzadko wspominam swoje teksty (tym bardziej pod tekstem kogoś innego), ale tak jakoś mi się przypomniały moje Łzy słonecznika, że jednak napomykam...
Parę propozycji:
Pozdrawiam księżycowo.
Czytałam już wcześniej. I przyznam, że malutki dreszczyk miałam. Bo gdy sobie uzmysławiam, jak trudno jest żyć samemu, gdy jedyna miłość odeszła, to serce mi zawsze zadygoce.
Język pełen subtelności, obrazowy, wprowadza w świat wnętrza bohaterów, głębokiego uczucia, jakie dane im było poznać.
Rzadko wspominam swoje teksty (tym bardziej pod tekstem kogoś innego), ale tak jakoś mi się przypomniały moje Łzy słonecznika, że jednak napomykam...
Parę propozycji:
Cytat:
pomiędzy liśćmi i płatkami pieszczotliwie i miękko,
- troszkę mi wpadło tutaj na siebie "i"Cytat:
Zobaczył ją(,) jak leży na rozgrzanym piasku
Cytat:
że patrząc na nią(,) nie mógł
Cytat:
Zawsze wiedziała(,) co myślał i czuł.
Cytat:
chwytając jego serdeczny palec(,) potrząsała nim delikatnie, wyprowadzała go z obezwładniającego zachwytu.
- troszkę brami, jakby z zachwytu wyprowadzała palca (a przynajmniej ja miałam takie skojarzenie; myślę, że można by pogrzebać z szykiemCytat:
wdychając subtelny zapach perfum(,) szeptał bezładne, niekończące się wyznania.
- w nawiasie dodać, podkreślony wyrzucićCytat:
między jednym, a drugim jej telefonem
- bez przecinkaCytat:
Podlała nareszcie wszystkie kwiaty, nagle wyprostowana i lekko pochylając głowę zdawała wsłuchiwać się w coś niespodziewanego.
i tutaj bym pokombinowała. Na przykład w tym kierunku: Podlała nareszcie wszystkie kwiaty. Nagle wyprostowana, z lekko pochyloną głową zdawała się wsłuchiwać w coś niespodziewanego (itp.)Pozdrawiam księżycowo.
Dziękuję Ci, moja korektorko Kurcze, kiedy ja w końcu napiszę tekst ze wszystkimi przecinkami.
No kiedy?
Pozdrawiam, Wasineczko
Kurcze, kiedy ja w końcu napiszę tekst ze wszystkimi przecinkami.No kiedy?
Pozdrawiam, Wasineczko
Witaj Al. I tak mój głos zginie wśród tylu niesamowicie przychylnych opowiadaniu komentarzy. Jakoś w Twoich tekstach, lubię podglądać, poobserwować, całe wnętrze - mikroklimat ludzkiej wrażliwości. Tak jest i w tym opowiadaniu. Subtelnie opowiedziana historia dwojga....czuję ze dreszcz został przewidziany na później....Tyle jeno potrafię ocenić, bo tak naprawdę nie znam się na prozie. Pozdrawiam serdecznie.
Nie znasz się, jak twierdzisz, a jednak czytasz.
Jako że jesteś Poetą, samą tylko obecnością pod tekstem wprawiłeś mnie w euforię.
Dziękuję
Jako że jesteś Poetą, samą tylko obecnością pod tekstem wprawiłeś mnie w euforię.
Dziękuję
OK, wszystko rozumiem; kołdrę, bibeloty i poduchę. A czy Ci w tym wygodnie
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Dopiero teraz daję znać, że czytałam już na początku i doceniłam, jak zwykle, ale komentarz odkładałam na późnej. Niestety i teraz brak mi odpowiednich słów. Powiem krótko: tak mi się spodobało, że doszukiwałam się w tym jakiegoś podstępu, ironicznego żartu, żeby to nie było takie proste. Czy grzebyk jest narzędziem uświadamiającym przemijanie? Wieloznaczności dodaje owa świetlistość. Dobrze, że nie jest to wszystko jednoznaczne.
Bardzo inny koment, Krystyno
I o to chodzi, pewne niedomówienia tylko podkreślają to, co się chce zobaczyć.
Pozdrawiam
Cytat:
Dobrze, że nie jest to wszystko jednoznaczne.
I o to chodzi, pewne niedomówienia tylko podkreślają to, co się chce zobaczyć.
Pozdrawiam
Ostatnio dodane recenzje
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania 37 i 38
- Szachy
- Lepiej nie mówić (drabble)
- Tam gdzie Bóg się pomylił
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 35 i 36
- wszystko będzie niedobrze – przedpremierowy fragment powieści
- Szkolne tarcze
- Pauperyzacja
- Zwolnieni ze sprzeciwu
- Egzaminator 09
- Przemiany 8
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania 33 i 34
- Jak nie ukradziono nam nowej hali sportowej
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opwiadania 31 i 32
- Der Zug część III
- Koń trojański
- Der Zug część II
- Przemiany 7
- Gruby na bramkę!
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opwiadania nr 28,29 i 30
- Trójka na resorach cz. 4
- Przemiany 6
- Der Zug część 1
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania 25, 26 i 27
- Forteca i Chmura
Proza: Dolna Półka
- Przemiany 9
- Wczasy
- Kluwo Kartwa - Żabole
- Podróż do wewnętrznego spokoju
- Medytacje
- Cień cierpienia
- Koszmar
- Jestem
- Idea mściwości
- Wojna
- Przechadzka
- Pułapka
- Listy z Lizbony
- Przewodnik duchowy
- Teraz MY (drabble)
- kochankowie
- Papieżystwo
- Koszmar 4
- Zygmunt, czyli historia żółtego piórka - 2
- Ukryte Pomieszczenia Świata
- Dzbanek
- Pawilon w Babilonie
- Rekompresja
- Protezowanie
- Zestalenia
- Pamięć podrzędna
- Centyliard i pół
- Blackwork
- Wróg u bram
- Duchowy trening
- Ballada o białej krowie
- kołysz mnie kołysz
- Zagrab
- Transplazja
- Bambizm
- Outro
- Sztaplarka
- włoskość
- Włóczykinierzy
- Domorośli asceci
- Czczość
- Świętopust
- Snorkeling
- Kolimator
- przeźroczysta
Poezja: Dolna Półka
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- Wiktor Orzel
- 12/09/2024 11:50
- @Jacek - dlatego książka jest krótka, liczy zaledwie 114… »
- Jacek Londyn
- 12/09/2024 11:27
- Dzień dobry. Podziwiam odwagę. Wydanie książki napisanej… »
- Florian Konrad
- 12/09/2024 09:58
- Mega cudowny komentarz dziękuję! »
- Florian Konrad
- 12/09/2024 09:58
- Jeju, mimo wszystko -super komentarz, dzięki! »
- Wiktor Orzel
- 12/09/2024 09:03
- Wydawca podszedł do tej nietypowej formy właśnie w taki… »
- Jacek Londyn
- 11/09/2024 18:55
- Ivonno, ogromnie się cieszę, że mogłem sprawić Ci… »
- Wiktor Orzel
- 11/09/2024 08:47
- Serdecznie dziękuję za ten komentarz, cieszę się, że forma… »
ShoutBox
- Wiktor Orzel
- 18/09/2024 08:33
- Dumanie, pisanie i komentowanie tekstów.
- TakaJedna
- 16/09/2024 22:54
- Jesień to najlepszy czas na podumanie.
- mike17
- 15/09/2024 19:48
- Jak jesień nadchodzi, to najlepsza pora na zakochanie się
- TakaJedna
- 12/09/2024 22:05
- Jak jesień idzie, to spać trzeba!
- Wiktor Orzel
- 11/09/2024 13:55
- A co tutaj taka cisza, idzie jesień, budzimy się!
- ajw
- 20/08/2024 14:13
- I ja pozdrawiam, Zbysiu
- Zbigniew Szczypek
- 12/08/2024 22:39
- "Miałem sen, może i nie całkiem senny, zdało mi się, że zagasnął blask dzienny(...) Ziemia lodowata wisiała ślepa, pośród zaćmionego świata (...)Stało się niepotrzebnym, ciemność była wszędzie
- Zbigniew Szczypek
- 10/08/2024 19:12
- Pozdrawiam wszystkich serdecznie, ciesząc się, że mogę do Was wrócić i że nadal tu jesteście - Zbyś ;-}
- TakaJedna
- 28/07/2024 16:41
- Pozdrawiam niedzielnie!
Ostatnio widziani
- Online
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt