Trochę mnie uśpiłaś początkiem; wycieczką, wakacyjnym nastrojem - na pewno świeciło słońce.
Ale scena w aucie burzy ten nastrój.
Jest źle.
Ostatnie zdanie nie wali wprawdzie po głowie, gdyż taką opcję podświadomość podsuwa natychmiast (zbyt często o takich przypadkach jest ostatnio głośno), ale dreszcze przejmują z powodu w jaki sposób to przedstawiłaś.
Sielanka.
Leciutko, gładziutko... bo to przecież milutka zabawa, dziewczynki są gwiazdami, tak jak te, które uśmiechają się do nich z ilustrowanych czasopism i z reklam telewizyjnych, są jak modelki i aktorki, a która w tym wieku nie marzy aby taką zostać.
Brrrr, wzdrygnęłam się, myśląc o dobrym księdzu.

Zrobiło wrażenie. Dreszcz był na pewno. Czułam niepokój od momentu, gdy czwarty bohater nie został przedstawiony z imienia, narrator informował tylko co ten ktoś mówi/robi. Później można już było się domyślić jak się sprawy potoczą.
Całość opisana pomysłowo. Przebieranie w stroje jeży włosy. Wiadomo o co chodzi, a przecież nie ma żadnej dosłowności w tekście. Końcówka, w której dowiadujemy się kim jest nieznajomy dokłada wrażeń. Ale tak sobie myślę, że bez tego byłoby nawet lepiej. Bo najważniejszym punktem utworu jest dla mnie to przebieranie, to tu powinien być główny akcent. A ksiądz - pedofil, niestety nie budzi już takiego zdziwienia. W każdym razie bardzo dobry tekst. Pozdrawiam

mede_a - kobieto, co to tam w główce się roi, zdumienie i uniesienie słusznym gniewem mnie ogarnia... A nie, przecie to nie moja denominacja... Wiesz, nie wiem skąd mi się wziął w głowie stryjek, to chyba przez tego Forda, nie pytaj dlaczego takie skojarzenie - nie mam pojęcia. Ale od momentu - zapaliło się światełko, wróciłam do początku i co? Ni ma wujaszka i w tym momencie zadreszczyło. Bo spodziewałam się jakiegoś występku, ale bardziej niż mniej krwawego. Nie przekroczyłaś tej granicy, a jednak napięcie zostało. Ogromnie interesujące było zobaczyć Cię w prozie . Jestem nie zawiedziona, i w tym momencie jest mi obojętne, czy pisze się to razem, czy wręcz przeciwnie

Pozdrawiam

He he nieźle, oj, nieźle to sobie wymyśliłaś - mistrz suspens Alfred Hitchcock byłby z Ciebie pieruńsko dumny, że jego zabiegi, mając zamotać w głowie odbiorcy, wciąż są na tym pięknym świecie stosowane

Lubię być tak wywodzony w szczere pole, a potem, ni z gruchy, ni z pietruchy, bach!
I paszcza otwarta świadczy o tym, że efekt zadziała, a obiekt poczuł dreszcz.
Bo ewidentnie poczułem go aż dwa razy, za co z góry Bóg zapłać!

Podejrzane wielce praktyki "przebieralnicze" w samochodzie nie pozostawiają cienia wątpliwości, iż poczciwina ma niecne zamiary, i do normalnych raczej nie należy.
Jednakże scenkę tę opisałaś świetnie, bo gołe fakty, bez nadbudówki słownej miały wytarczyć - styl chłodnej realcji jest w zupełności wystarczający, bo pójście w jakieś "przeżycia" czy to pana, czy dzieci, nic moim skromnym zdaniem by tu nie wniosły, jako że nie o to przecież chodziło - miała być migawka z życia, była, więcej nie trzeba.
I wystarczyły - w wyobraźni powstał obraz "wujaszka", co to lubi zakazane przyjemności.

Końcówka zdreszczowała mnie na dreszcza w mega dreszczu.
Ostatnie zdanie miażdży seryjnie, wbija w fotel, klepie w czerep okrutnie.
I nie trzeba było używać tu wyszukanego słownictwa, raczyć czytacza słów woltyżerką, by wstrząsnąć.
Tekst porządnie rozplanowany i bardzo przebiegły.
Podoba mi się, kiedy tak odchodzę po lekturze - kontent & happy

Daje się wyczuć, że to dziewicze pisanie. Wszystko jest bardzo poprawnie, aż zbyt poprawnie, co też wskazuje na to, co w punkcie pierwszym.

Niestety, według mnie, stało się to, czego się obawiałaś. Trochę przysucho. Przy tak szybko posuwającej się fabule, krótkie zdania nie działają na korzyść. Bardziej szarpią tekst. Tutaj zabrakło mi większej obrazowości. Czyli może jednak owe gadulstwo miałoby swoje uzasadnienie.

Jest też przewidywalnie. Może te Święte Lipki, a może sam On nasuwa takie przypuszczenie. Nie wiem. W każdym razie nie ma efektu zaskoczenia. Bo same wydarzenia aż tak bardzo nie szokują. Może gdyby koleś kazał siebie dotknąć, albo sam dotknął, nie wiem. Tutaj jest przysypawanie piachem, sadzanie na kolanach, ale ten dotyk jest jednak istotny. Może najistotniejszy. I oczywiście musiałoby to być opisane mocno, z dłuższym zatrzymaniem się przy 'drobiazgach'. Tutaj te obrazy zbyt szybko przeskakują. Nie ma szansy poczuć. A tym samym nie ma dreszczy.

Ale to wszystko wyłącznie kwestia wprawy. Jak w poezji.


napisałabym słownie





powtórzenia to raz, dwa - spódniczki, bluzeczki, majteczki - o ile w wypowiedzi kolesia jak najbardziej, to w narracji trochę za bardzo pieścisz się z czytelnikiem.


podwójna spacja

Wybór języka (faktycznie: jego oszczędność, ascetyczność nawet) - bardzo na plus. Nałożyło to dyscyplinę tekstowi, ograniczyło go do niezbędności. A czy przez to nie jest zbyt suchy?
Moim zdaniem nie. Czytaliście kiedyś notatki policyjne z miejsca znalezienia trupa? Ciarki chodzą, a język jest suchy jak pieprz. Może przez to te ciarki, nieważne.
Tematyka jak najbardziej, ciarkogenna. Nie epatujesz złem, ale wiadomo, jakie atrakcje niosą ze sobą lepkie ręce.
Jak dla mnie, wszystko jak trzeba. I jeszcze mnie trzepie.

To chyba najsmutniejsza miniatura konkursu pod względem treści. Mam na myśli moje odczucia odnośnie tematu, który poruszyłaś.
Po prostu wszystkich pedofilów kastrowałbym bez skrupułów, co więcej, bez znieczulenia i jeszcze czerpałbym radość.
Jeśli się nie mylę, opisałaś wydarzenie, które miało miejsce w rzeczywistości i to całkiem niedawno, prawda?
Słyszałem o tej historii z udziałem księżulka. Więc mamy w konkursie pierwszy dreszczyk opisany na podstawie autentycznych wydarzeń.
Zresztą, ksiądz, czy nie - tacy ludzie powinni być izolowani od świata. Leczenie, które proponuje wiele specjalistów zajmujących się dewiacjami seksualnymi nigdy nie przyniesie pożądanego skutku. To jest tak, jakby mnie, czy innych zdrowych facetów - chcieli wyleczyć od pociągu do kobiet, nie da się.
Odnośnie tekstu, niewiele można mu zarzucić, z pewnością temat aktualny, dotykasz problemu, który jest (niestety!) aż nadto widoczny i coraz częściej ujawniany, zwłaszcza w siedliskach rozpusty, jakim są kościoły.
Dreszcz? Owszem, na myśl o takich sukinsynach, krzywdzących maluchy - dostaje dreszczy.



To logiczne, w takim przypadku liczą się fakty, a nie emocje. Tutaj mamy do czynienia z opowiadaniem, a nie raportem z miejsca zdarzenia, więc porównanie uznaję za nietrafione, labedziu

Dobry duszpasterz z tego księżulka. I taki uczynny. I umie się bawić w wodzie. I robi zdjęcia modelkom.

Jednym słowem: dbający o dobre samopoczucie dzieci, bo i lody kupi i do świętego miejsca zabierze.


Dopóki kościół rzymski będzie skazywał swoich kapłanów na zakaz żeniaczki - takich historii będzie coraz więcej. A nasze dzieci będą w coraz większym zagrożeniu. Ale nie ma tam z kim o tym gadać, same starce,próbujące dyrygować wszystkim, co dla człowieka najbardziej osobiste. Zakaz in vitro, grzeszny stosunek, nie prowadzący do zapłodnienia... Ludzie!

Całość miód malina! Kompozycja piękna. Nawet bez myślenia dziewczynki, że zrobil się jakiś dziwny i głos mu się obnizył - też byłoby zrozumiałe. Może dokonać takiej zmiany?


Pozdrawiam,

DoCo

Byłam ja dwa lata temu u spowiedzi w Świętej Lipce i tak mnie zakonnik zmasakrował psychicznie, ze płakałam rzewnymi łzami, a że nie miałam chusteczki musiałam sie wysmarkać w moją najładniejszą chustkę, którą miałam zakutaną na szyi - to tak na marginesie, bo to moja trauma była i wzbudziła dreszczyk

Co do miniatury - wzbudziła nie tylko dreszczyk, ale i zimne poty. Dobrze napisane - tak niewinnie, ale ta niewinność jeszcze bardziej odziera z niewinności. Pozdrawiam

Jezusicku, może chory jestem jaki, albo co, ale bardzo chciałbym coś takiego przeżyć. Żeby mnie tak wyłomotała spowiedź. Może się trzeba jeszcze kiedyś przejść.
Też nie dostałem kiedyś rozgrzeszenia, ale to było dla mnie jasne i logiczne, po długiej, sensownej rozmowie w konfesjonale dobrze wiedziałem, że ja nie ustąpię, a ten biedak za krateczką wobec mego uporu rozgrzeszenia dać mi nie może, ale życzy jak najlepiej. Ale to nie było to, cholera.

Wróciłam, bo doczytałam, że na faktach. W tym momencie wycofuję swoje zdanie o głównym akcencie. Myślę, że w takim przypadku oddałaś historię optymalnie. Twój utwór jak na razie przyprawił mnie o największy dreszcz.
Mam jeszcze myśl o stylu narracji, który wybrałaś. Ten minimalizm, oprócz tego, że pozwala na wywarcie większego wrażenia na czytelniku, można odebrać jeszcze inaczej. Bo przecież prawdopodobne jest, że te dziewczynki tak by tę historię opowiadały. Dziecku łatwo jest zasugerować, że coś jest normalne. I nawet, jeśli instynktownie czuje, że coś jest nie tak, to nie potrafi tego nazwać i sprecyzować. Nawet teraz mam dreszcze. Dobra robota.
PS. Ale co my się będziemy molestowaniem oburzać, jak jest znaczenie gorsze zjawisko. Drżyjcie, nadchodzi GENDER!

julando - wtrącę jedną rzecz. To że kościół ma wielu dobrych kapłanów nie oznacza, że nie ma też złych. O tym napisała mede_a. Kapłani to nie "święte krowy", kościół JEST instytucją, a rola kapłana, czy jest sługą czy nie, zależy tylko i wyłącznie od konkretnego człowieka, a nie zajmowanego stanowiska. Mede_a przedstawiła zjawisko, właściwie jedno ze zjawisk. Czy gdyby negatywnym bohaterem uczyniła przedstawiciela innego zawodu, tak samo byś uniosła się oburzeniem? Ksiądz, to taki sam człowiek jak my wszyscy, nie jest nietykalny, a tradycja nie może być ponad prawa ustanowione dla ludzi, i nie o prawach ludzkich tu mówię.

"Aby postępowali według Moich zasad prawnych, stali na straży i je spełniali;(...)Zaś tym, których serce podąża za upodobaniem ohyd oraz swych obmierzłości ich postępki obrócę na ich głowę..." Ezech. 11,20-22

Pozdrawiam



Mede_o, czy to nie któryś z kapłanów powiedział, że młodziutkie osoby same, jak najbardziej osobiście, kuszą bogobojnych, niewinnych kapłanów i o co ten krzyk, gdyż świadomość własnej seksualności w młodym pokoleniu jest bardziej rozbudzona, niż u dorosłych kleryków? Skąd więc pomysł, że dzieci powinny być chronione, trzeba chronić (co się znakomicie udaje, jak nam wykazałaś) stronę wystawioną na pokuszenie...

Pozdrawiam

julando, niepotrzebnie się unosisz. Kościół jest instytucjonalny w swej strukturze, i to bardzo mocno. O tym, że na usługach państwa Watykan, to nie wspomnę. Ale instytucjonalny jest. I to jako bardzo sprawna instytucja. Dba o swoje interesy, wprowadza i egzekwuje swoje prawa, zapisy do ustaw, prowadzi finanse, szerzy opracowaną przez siebie ideologię powstałą wieki temu na poszatkowaniu materiałów źródłowych i skutecznie rozciąga swoją pracę do dziś na arenie międzynarodowej. Żadne inne państwo na świecie nie ma tylu placówek dyplomatycznych, w których pracują przedstawiciele zwolnieni od podatków państwa, w którym rezydują. I wreszcie, kościół to nie do końca ludzie, kościół to... mężczyźni. Dlatego tak się boją gender. Bo ich rola społeczna - kapłan - z powodzeniem mogłaby być realizowana przez kobiety, ale nie. Kobiet nie dopuszczą. Więc jeśli mówisz, że kościół to ludzie, to dodajmy, że ludzie płci męskiej. Kobiety tam mają dość sprzątaczą i rozpłodową rolę, niestety. Ale medea nie pisała o tym wszystkim. Jej wyobraźnia wcale się nie posunęła na tyle daleko, by zahaczyć choć o promil grzeszków i matactw kościoła w skali makro.
Pisała o jednym, konkretnym człowieku. O jednym panu księdzu, który taki cudny jakoś nie był. To się zdarza, nawet najlepszym.

A teraz mede_o:

Rozumiem, co Cię w tym boli i to podzielam, ale... do cholery, nie wolno karać ludzi za myśli, karać można za czyny. Z filozoficznego punktu widzenia myśl to oczywiście też pewna forma czynu, ale wiesz co mam na myśli. Ale fakt, prawo słabo chroni dzieci. Bo nie za te księżulkowe myśli chłop powinien ślęczeć za kratami, ale za te fotki. Za te spódniczki. Za ten piasek bez majtek.
Co do ochrony dzieci, to pozwolę sobie tylko przypomnieć o absurdzie prawnym w naszym kraju. Możesz przelecieć piętnastolatkę, o ile piętnaście lat i jeden dzień skończyła, oraz o ile udowodnisz, że miała na to ochotę. Ale pornografię nabyć drogą kupna możesz mając lat osiemnaście. Tylko ja tu dostrzegam absurd?
Pozdrawiam smutno.

Czytam i kiwam głową. labedz - bardzo trafnie ujęte.

Nie życzę Kościołowi źle, ale wydaje mi się że ten w Polsce im szybciej osiągnie dno, tym szybciej się od niego odbije. Nasi duchowni w większości tkwią w średniowieczu jeszcze.
Oprócz tego co już wspomniane, mnie wkurza (to delikatne określenie) uważanie wiernych za biednych maluczkich prostaczków, którym ksiądz musi wszystko wytłumaczyć i wyprofilować poglądy.

Widzę, że tekst wywołał podobną burzę jak mój. Ma pewnie tyle samo zwolenników, co przeciwników.
Dla mnie wykorzystywanie dzieci (jakiekolwiek, a seksualne szczególnie), niezależnie od tego, czy sprawcą jest świecki, duchowny, czy mundurowy jest tak samo okropne i godne potępienia. Temat celibatu w kościele jest zawsze trudny, lecz moim zdaniem taka sprawa powinna wynikać z wyboru i nie dzielić duchownych na lepszych i gorszych. Kto chce niech się oddaje Bogu w pełni, kto chce mieć rodzinę, proszę bardzo. Można być doskonałym księdzem i pośrednikiem Bożym, mając żonę i dzieci.
To tyle na temat księży.
Czytając tekst szybko wyczułam sprawę molestowania. Lecz, że to duchowny jest sprawcą, zaskoczyło mnie. Nie zbulwersowało, raczej zasmuciło.

Pozdrawiam

Bardzo Cię przepraszam, akacjowa, ale bzdurę napisałaś straszną, kochana.
Co ma celibat wspólnego ze służbą Bogu? Absolutnie nic, bo rodzina w niczym nie przeszkadza w tej posłudze. Podobnie jak i w innych służbach - lekarz, policjant, wiele innych. Celibat nie został zresztą przez Kościół wprowadzony po to, żeby ułatwić kapłanom posługę. Nie chodziło o to, żeby wielebni się nie rozpraszali dzieciaczkami, żoną w domu i tym podobne.
Celibat został wprowadzony po to, żeby nigdy przenigdy, pod żadnym pozorem i w żadnych okolicznościach, nie można było dziedziczyć po ojcu księdzu. Celibat ma na celu ochronę tylko i wyłącznie majątku kościelnego, coby się nie rozpełzł, a nie czasu i uwagi duchownych.
Chodzi o to, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa duchowni jak najbardziej mieli żony, dzieci, rodziny. Ale te dzieci potem ubiegały się o spadek po ojcu. No i co, trzeba byłoby oddać im np plebanię? Zapomnij.
Więc wybór kapłanowi co do celibatu Kościół daje zawsze - chcesz być księdzem, bierz celibat, nie będziemy potem spłacać Twoich dzieci. Nie chcesz brać celibatu, to nie będziesz księdzem.

Jak na debiut, to całkiem udany.
Narracja nienaganna, stylistycznie bez zarzutów. Troszkę jak dla mnie za krótko, choć koniec trafiony. Motyw gwiazdy zastosowałaś w sposów przewrotny: można mówić do kogoś gwiazdo i jednocześnie sprawiać, że kiedyś zgaśnie. Temat rzeczywiście na czasie, a w dodatku bardzo trudny i brudny. Brakowało mi tu może jakiegoś nowego punktu widzenia, mocniejszych akcentów i tego czegoś, co można nazwać dreszczem.

Pozdrowienia!

Heh, ależ mam zagwozdkę.
Literatura i wrażliwość jest między innymi po to, by pokazywać, uświadamiać, naprowadzać na temat. Tutaj bez wątpienia tematyka porusza kwestie, które ostatnio mętnią słodkie i boskie powierzchnie kościelnych oceanów. Kwestie lepkie i niewolne od wielkich emocji. Dlatego nietrudno zadziałać wnętrzem czytelnika, gdy mamy kawę na ławę przed nosem...
Język skromny - mnie chyba nie przeszkadza w tym przypadku. Pewnie, że mogłabym się dopraszać intensywności stylu jakowejś (nie chodzi o rozwlekłość i egzotyczne słownictwo), ale chyba jednak nie tędy mnie droga prowadzi. Jest prosto, bez wysiłku, zapewne dobrze to robi tekstowi. Ascetyczność i w sumie sposób narracji spokojny, chciałoby się rzec - bezpłciowy (nie w formie negatywnej krytyki to piszę; chodzi mi o odczucie słowa, które tutaj sprzyja raczej tematowi). Dobrze, że się nie rozpisałaś, bo temat wystarczająco paskudny, by go poczuć po paru zdaniach...
Nie potrafię się jednak obiektywnie ustosunkować do ogólnej ogólności, gdyż od początku wiedziałam, do czego zmierza tekst. Od momentu rozchichotanych dziewczynek i sanktuarium. Dlatego puenta nie wydała mi się szokiem, zaskoczeniem czy choć pstryczkiem w nos; wręcz mnie rozdrażniła - że taka oczywista. Może warto by było pod tym kątem przemyśleć.
Nie chciałbym napisać, że poszłaś na łatwiznę, wybierając temat, żeby zadreszczyć (sama rozumiesz dlaczego), tym bardziej że - jak sądzę - wyniknął on z niezgody na taką sytuację i wewnętrznego krzyku.

Pozdrawiam niedzielnym d(r)eszczykiem.

Mede-o, podjęłaś się bardzo trudnego tematu. U mnie - zadreszczyło, aczkolwiek podejrzewam, że ze względu na samą tematykę, nie zaś Twój dreszczyk. Napisane poprawnie, dobrym językiem (bo mnie się jednak jakoś "krzywo" czyta opowiadania o kilkuletnich dziewczynkach napisane językiem kwieciście niezrozumiałym). Co do samego tematu, powiem jeszcze, że mój dreszczyk ciutkę minął po puencie - bo sam motyw molestowania jest na tyle okrutny, że niepotrzebna dodatkowa koloratka. I bulwersuje mnie bez względu na fakt, jaki zawód wykonuje sprawca. Troszkę reportażowo wyszło faktycznie, ale to nie odejmuje tekstowi wartości.

Pozdrawiam
zawsze

Bardzo ładnie pokazany charakter miłosierdzia, jakim boże tuby obdarzają najmłodszych. Z niezwykłą (jak na PP) delikatnością rozprawiłaś się z diabelskim tematem. Tak należy pisać, jeśli się lubi prawdę; nie tłumaczyć zachowań, dać im czas, aby same ułożyły się w znaczenie.
Mnie się w głowie wytworzył obraz warzyw, które taplają się w ciepłej zupie. Kamera oddala się pokazując szerszy plan: brzeg naczynia, cały gar, aż w końcu ogień pod nim i usygneciony paluch na łysze.