Ponoć, raz na sto lat, na Ziemię spada gwiazda i rodzi się jako człowiek. Wygląda całkiem jak inni ludzie i tylko głęboko w jego oczach można odnaleźć gwiezdny blask. Komu uda się go dostrzec, zmieni swoje życie na zawsze.

Kiedy otworzył oczy, zobaczył nad sobą nocne niebo. Wzrok przyciągał jeden punkt – jaśniejszy od innych. „O tej porze roku to na pewno Jowisz” – pomyślał. Zaraz jednak stropił się, właściwie skąd miałby to wiedzieć? Wstał, otrzepując się ze śniegu. Dopiero teraz poczuł, jak jest zmarznięty. Rozejrzał się – stał na poboczu. Bez namysłu ruszył w kierunku miasta.

Samochód, który prawie go potrącił, zatrzymał się kilkanaście metrów dalej.

– Podwieźć pana? – W głosie kierowcy można było wyczuć wahanie.

- Tak. Proszę – rzekł z wdzięcznością. Po chwili siedział z tyłu i odpowiadał uśmiechem na przyjazne spojrzenie pięciolatka.

- Chces zaglać? – zapytał malec, wyciągając rączkę z miniaturową konsolą.

- Nie jestem pewien, czy potrafię – powiedział, biorąc przedmiot.

- Umies! Widzis? – piszczał rozradowany chłopczyk.

 – Mas fajną blodę. - Paluszek utkwił w eleganckiej bródce – i fajne guziki w płascu. Jesteś kosmitą?

- O tak – odpowiedział mężczyzna poważnie – mój statek rozbił się i nie mogę wrócić do domu.

- Cy ktoś cię ściga?

- Mhm.

Oczy chłopczyka rozbłysły. Rodzice zerkali do tyłu z pobłażliwymi uśmiechami.

Silnik zamilkł. Mężczyzna obrócił się, patrząc na nieznajomego z zakłopotaniem. – To tu – powiedział w końcu.

- Tu mieszkacie?

- Nie, pan tu mieszka.

Przybysz zakołysał się niespokojnie.

- Komunikat…  rozpoznałem…  zadzwoniłem  – kierowca dokończył niemal szeptem.

Na widok dwóch rosłych mężczyzn zmierzających  w kierunku samochodu, oczy chłopczyka zaszkliły się. - Tato! Ty go zdladziłeś! -  Dźwięk otwieranych drzwi poprzedził trzask rozpinanego pasa. – Uciekamy! Teraz! – krzyknął malec.

Zdrętwiały do tej pory nieznajomy, drgnął. Nie myśląc wiele, wyskoczył za chłopcem. Pędzili co sił, w kierunku pobliskiego osiedla. W gąszczu bloków widział dla nich jedyną szansę.

Zatrzymali się, widząc tunel, który tworzyły dwa niemal  stykające się budynki. Było tak ciasno, że musieli przesuwać się bokiem. Dyszeli ze zmęczenia, a z ust dobywały się im kłęby pary. Mimo strachu, w oczach obojga można było dostrzec szczęście. Patrzyli na siebie z uśmiechem ludzi, połączonych głębokim porozumieniem, które nie zważa na różnice  wieku czy pochodzenia. Niemal równocześnie zadarli głowy do góry. – To Jowisz- rzekł nieznajomy, tym razem pewnie. W oddali słyszeli odgłosy pogoni, które odbijane przez ściany bloków, brzmiały tak, jakby ścigali ich jacyś giganci.  

Dopadli ich niemal równocześnie. Ojciec chłopca z jednej strony, reszta od drugiego końca tunelu. W dłoni jednego z mężczyzn coś błysnęło. Przerażony chłopczyk patrzył jak jego towarzysz wiotczeje i powoli osuwa się. – Nie! Zostawcie go! – dzieciak wrzeszczał jak opętany.

Ojciec krzyczał jeszcze głośniej – Alzheimer, tak?!  Osobnik nieszkodliwy?!  –  ryczał na sanitariuszy. Chwycił syna na ręce.

Maluch  zrezygnował  z oporu. Szlochał  cichutko, a główka spoczywająca na ramieniu ojca podskakiwała w rytm jego kroków. W płaczu chłopca można było rozróżnić słowa:

- To Jowis, Jowis.

Mężczyzna zadarł głowę, lecz niebo zdążyły zasnuć ciemne chmury.